پریرا؛ متین ، فهمیده و بازنده

● «او» دید ولی هیچ كاری را انجام نداد
در كشوری كه مربیان فوتبالش مردمانی موثر اما تندخو (مثل لوئیس فیلیپه اسكولاری) و یا مردانی به شدت تحت تاثیر روسای باشگاه ها (نمونه: تمام مربیان دیگر برزیل!) هستند، كارلوس آلبرتو پریرا یك نمونه نادر و به واقع نایاب است.
او یك آدم باهوش، متین، فهمیده، «بسیار اهل مطالعه» و واقف به تمام فراز و فرودهای فوتبال داخلی و بین المللی است و نه تنها در كلاس های متعدد مربیگری شركت كرده و سا ل ها به مطالعه این فن پرداخته، مودب هم هست و این آخری خصلتی است كه بهتر است نزد سایر مربیان برزیلی زیاد به دنبال آن نگردید!
همه اینها را گفتیم تا بدانید پریرا چه مرد دلپذیری است اما پس از حذف شدن برزیل به دست فرانسه در دور یك چهارم نهایی جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶ به سختی می توان از او حمایت كرد و حسنی را كه گفتیم تحسین كرد.
برزیل كشوری است با ۱۸۰ میلیون فوتبال دوست و مربی و بهتر بگوییم در این كشور تمامی آحاد مردم خودشان را فوتبالیست و كارشناس این ورزش می دانند و واقعاً هم هستند. اگر بین این قشر عظیم بگردید و از آنها نظرخواهی كنید، می بینید كه حتی یك نفرشان با سیستم ها و روش كار و انتخاب های پریرا طی جام جهانی آلمان موافق نیست و بر كارهای او مهر تائید نمی زند. اشتباه اول او این بود كه تمام نفرات مشهور و معتبر فوتبال برزیل و قدیمی های این كشور را در تركیب ثابت تیم قرار داد و اشتباه دوم و بزرگتر او این بود كه وقتی ضعف این نفرات را هم دید در روش كارش تغییری نداد و به استفاده از آنها همچنان ادامه داد و آنان را كنار نگذاشت و جوان ترهای پرانگیزه و مشتاق درخشش را به جای آنان راهی میدان نساخت.
او از همان تركیبی سود جست كه برزیل را بالنسبه آسان و بدون مشكلات اساسی از مرحله مقدماتی بالا آورده و به دور پایانی جام جهانی رسانده بود و در این راه متوجه نشد (و بهتر بگوییم به روی خودش نیاورد) كه دو مدافع نامدار كناری تیمش پیر و كند و در برگشت ها و كارهای دفاعی ضعیف اند. او همچنین نفهمید كه هافبك هایش كند و دچار مشكل تداخل وظایف اند و موقعی كه به سمت جلو به حركت درمی آیند، دقیقاً نمی دانند كه چه باید انجام دهند.
او فقط نشست و از چیزی تعریف و تمجید كرد كه آن را «مربع جادویی اش» نامیده است. مربعی كه متشكل از رونالدینیو، رونالدو، كاكا و آ دریانو می شد. با این اوصاف برزیل كارش را در مسابقات آلمان كند و سنگین و بد شروع كرد و با اینكه كرواسی ۰-۱ و استرالیا را ۰-۲ برد اما هیچ كس را از بازی خود راضی نساخت.
وقتی صعود برزیل از این طریق قطعی شد و پریرا سرانجام به تعدادی از جوان ترها در دیدار بی تاثیر سوم تیمش كه در برابر ژاپن بود، میدان داد، به چشم دید كه آنها چقدر خوب اند و تا چه حد می توانند باعث تحول برزیل شوند. اینچنین بود كه برزیل برای اولین بار در این رقابت ها شروع به ارائه نمایشی كرد كه همیشه به آنها مشهور بوده است. رونالدینیو هم در این بازی تا حدی شبیه به خودش شد و توپ ها مكرراً و به شكلی خطرناك به روی خط دفاعی حریف ریخته و تولید خطر می شد.
با این وجود پریرا در دیدار بعدی تیمش دوباره به همان نفرات روی آورد و كسانی را به میدان فرستاد كه در دو مسابقه نخست كارنامه مردودی گرفته بودند و جای تعجبی نداشت كه آن چهره های مشهور دوباره كم آوردند و با اینكه برزیل ۰-۳ بر غنا چیره شد، اما قصور و كوتاهی های آنان همچنان ادامه داشت و تنبلی و ركود باز هم به حرف روز بدل شد.
● او محبوب نیست
همه این مسائل سبب شده است كه برزیلی ها هرگز پریرا را به اندازه ماریو زاگالو دستیار پیر و دیرپای او دوست نداشته باشند و وی را با لوئیس فیلیپه اسكولاری یكسان ندانند. اولی برای هر آدمی یك توصیف و متلك جانانه دارد و دومی چنان در كنار خط حرص و جوش می خورد و جان می دهد كه امكان ندارد سایرین از او تاثیر نپذیرند. البته همگان معترف اند كار پریرا در سال ۹۴ بزرگ بود، زیرا برزیل را در شرایطی قهرمان كرد كه این كشور به مدت ۲۴ سال در جام های جهانی سرفرازی نكرده بود.
با این حال فضای امسال با گذشته بسیار فرق می كرد، زیرا اگر در سال ۱۹۹۴ هیچ كس انتظار قهرمانی را از تیم فراموش شده برزیل نداشت، امسال از برزیل هیچ چیزی به جز قهرمانی پذیرفته نبود و همین مسئله كار را بر پریرا بسیار دشوار كرده بود. او به واقع با كوه انتظارات مواجه بود و راهی هم برای تامین آن نداشت. وقتی تماشاگران در نظر می گرفتند كه برزیل در مراحل نهایی جام كنفدراسیون های ۲۰۰۵ چقدر خوب بازی كرده و در ستیز با آرژانتین دیدار فینال تا چه اندازه مقتدرانه ظاهر شده است، بیشتر دلشان می سوخت. آنها متوجه شدند كه برزیل تا چه حد می تواند خوب بازی كند و افسوس این را می خوردند كه چرا این تیم در آلمان از نفراتش به درستی استفاده نكرده و قسمتی از مهارت های آنان را بی بهره گذاشته است.
یك بار دیگر در ذهن تان اسامی فوق را مرور كنید. تیمی كه رونالدینیو را دارد و یا از رونالدو بهره می برد و می تواند روبینیو، كاكا و جونینیو پرنام بوكانو را به میدان بفرستد، چرا چنین بازی می كند؟
می گویند برزیلی ها وقتی برنده هم می شوند، بد بازی كردن تیم خود را نمی پذیرند و پیروزی را بهانه ای برای بد بازی كردن نمی دانند، اما این بار حتی فاتح جام هم نشدند تا چنین بهانه و دلخوشی ای داشته باشند. بدتر از همه اینكه برزیل در بازی نافرجامش با فرانسه حتی به اندازه كافی كوشش هم نكرد و با اینكه پس از خوردن گل از آنری حملاتی را به روی دروازه حریف پیاده كرد اما به نظر می رسید كه تسلیم شده و هجوم هایش از جان و دل نیست.
به اعتقاد خیلی ها پریرا حتی از هجوم بردن با تمام وجود نیز هراس داشت و خبری از شعار و روحیات قدیمی و معروف در فوتبال برزیل نبود. شعاری كه می گوید: «اگر سه گل هم خوردیم ایرادی ندارد زیرا می توانیم چهار گل بزنیم.»
پریرا ایده هایش را پنهان هم نمی كرد. او به كرات گفت كه نمی داند فوتبال زیبا چیست و این واژه ها به چه چیزهایی اطلاق می شود. از نظر او فوتبال باید حساب شده می بود و از طریق ادغام مهارت های برزیلی ها با نظم گرایی و كار تشكیلاتی اروپایی ها ارائه می شد و تكیه صرف بر مهارت های برزیلی در دنیای كنونی عاقبت ندارد. البته یك قسمت از حرف و ادعای او كاملاً صحت داشت، او می گفت: «چه كسی تیم های ملی برزیل در سال های ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ را به یاد می آورد؟ آن تیم ها فوق العاده بازی می كردند، اما هیچ چیز نبردند.» و همین مسئله از دیدگاه پریرا سند محكومیت آنها و دلیلی روشن برای احتراز از سبك و روش كار آنان بود.
وقتی از او پرسیدند چرا تیم برزیل تحت رهبری وی هیجان انگیز و زیبا بازی نمی كند پریرا بلافاصله جواب داد: «شما چه چیزی را می خواهید؟ اینكه جام را ببرید و یا سریعاً به خانه بازگردید؟ هیجان انگیز و درست آن است كه جام را ببرید و ما با چنین هدفی به آلمان خواهیم رفت.»
● به من درس تكنیك ندهید
اما پریرا حالا با این مشكل و سئوال مواجه است كه چرا باعث پیروزی و قهرمانی برزیل در جام جهانی هجدهم نشده است و چرا روشی كه آن را توصیه می كرده و فراتر از روش های زیبا می خوانده این بار هیچ بهره ای برای او و كشورش نداشته است. پریرا دو سه روز مانده به شروع این جام گفته بود: «به من درس تكنیك ندهید. من یك تیم باتكنیك را حتی از ۱۰ فرسخی هم می شناسم، اما لفظ خوب و تكنیكی را فقط به تیم هایی اطلاق می كنم كه فاتح جام ها شوند. اگر به جام جهانی برویم و زیبا بازی كنیم و ببازیم، هیچ كس از ما یاد نخواهد كرد، اما اگر حساب شده بازی كنیم و صاحب جام شویم، همه از ما تمجید خواهند كرد. من می خواهم شما را به دومی برسانم.»
● ولی حالا كه او نرسانده، تكلیف چیست؟
پریرا به زبان نمی آورد اما حقیقت آن است كه برخی ستاره های برزیل و در صدرشان رونالدینیو، كاكا، روبرتو كالوس، كافو و آدریانو به قدری بد بازی كردند كه هیچ فرصتی را برای نجات به پریرا نبخشیدند.
با این حال ایراد بزرگ وارده به پریرا هم به قوت خود باقی است: چرا او كه دید و متوجه این نقصان شد، با انجام تعویض های لازم و بیرون كشیدن بزرگان تنبل اقدام به حل نقیصه نكرد؟

منبع :Soccernet
وصال روحانی

منبع : روزنامه شرق