فراخوان لندن

▪ اثر The Clash
▪ تاریخ ارائه؛ سال ۱۹۷۹
▪ زمان آهنگ؛ ۱۹/۳دقیقه
گروه The Clash یکی از عناصر اصلی موج پانک راک اواخر دهه ۱۹۷۰ در انگلستان بود که عقاید سیاسی (دست چپی) اعضای اصلی آن - جو استرامر و مایک جونز- به خوبی در متن ترانه های آنها نیز مشهود است. همچنین تلفیق موسیقی راک با سبک هایی چون رگی و جز، آنها را از دیگر گروه های پانک راک آن زمان که بیشتر عقاید نهیلیستی و آنارشیستی داشتند متمایز می کرد. گروهی که به رغم سال های کوتاه فعالیتش (۱۰ سال) تاثیر شگرفی در موسیقی راک آن زمان بریتانیا گذاشت و بسیار مورد تمجید قرار گرفت.
گروهی که آنقدر خواننده اش تاثیرگذار و محبوب بود که در مراسم باشکوه جایزه گرمی در سال ۲۰۰۳ افرادی چون بروس اسپرینگستین، دیوید گراول و الویس کاستلو آهنگ «فراخوان لندن» را برای احترام به او در غم از دست دادنش اجرا کردند.
The Clash که تا اواخر دهه ۱۹۷۰ در امریکا چنان شناخته شده نبود با ارائه آلبوم «فراخوان لندن» که سومین آلبوم استودیویی شان بود توجه بسیاری را به خود جلب کردند، به طوری که مجله رولینگ استون این آلبوم را بهترین آلبوم سال ۱۹۸۰ نامید و در لیست ۵۰۰ آلبوم برتر همه زمان های خودش مقام هشتم را به آن داد. آهنگ سیاسی و مکاشفه آمیز «فراخوان لندن» اولین آهنگ این آلبوم و یکی از بهترین آهنگ های گروه است. آهنگی که تنها آهنگ از یک آلبوم (به صورت تک آهنگ ارائه نشده) است که توانسته رتبه اول جدول تک آهنگ ها را در بریتانیا کسب کند.
این اثر به تفصیل در خصوص پایان زندگی از طریق به وجود آمدن عصر یخبندان، قحطی و جنگ صحبت می کند و شاید بهترین آهنگی باشد که روحیه معترض به بی عدالتی ها را که در سبک پانک راک متجلی شده بود بیان می کند. جو استرامر خواننده گروه معتاد به خواندن اخبار در روزنامه ها بود و بسیاری از تصاویر هلاک باری را که در آهنگ هایش به تصویر کشیده است از همین گزارشات خبری روزنامه ها می گرفت.
عنوان این آلبوم و آهنگ نیز از جمله آهنگ های مشهور رادیو بی بی سی در هنگام جنگ جهانی دوم گرفته شده است. ترانه این آهنگ از نقاط قوت آن محسوب می شود و همان طور که گفته شد دارای ارجاعات فراوانی به احوال آن زمان است.
مثل سطری که می گوید «یک خرابی هسته ای، اما من نمی ترسم» که اشاره به خرابی رآکتور هسته ای «تری مایل آیلند» در پنسیلوانیای امریکا در سال ۱۹۷۹ دارد و همچنین آنجا که می گوید «زیرا لندن در حال غرق شدن است و من در کنار رودخانه زندگی می کنم» که اشاره ای طعنه وار به محل زندگی خودش (جو استرامر) دارد که در ساختمان بلندی زندگی می کرد و اشاره ای به این اعتقاد مردم لندن که اگر روزی رودخانه تیمز طغیان کند، تمام شهر به زیر آب می رود. در جایی دیگر از ترانه آمده است «بیتلز بازی های دروغین مرده و به ما هم نگاه نکنید» که اشاره ای نیشدار به اوضاع و احوال گروه و دفاع از روحیات گروه های پانک راک آن زمان است.
البته استفاده از ترکیب «بیتلز بازی های دروغین» چندان معلوم نیست. به لحاظ فرم موسیقایی
نیز این آهنگ فاصله قابل توجهی از کارهای متقدم گروه گرفته است و از عواملی استفاده شده که بحق باعث ایجاد حسی آشفته، غمناک و مکاشفه آمیز در آهنگ شده است. که در این خصوص می توان به هم افزایی نواختن درام «تاپر هدن» که فاقد ضربات محکم پی در پی (backbeat) است و نوازندگی گیتارباس زیبا و پرتپش پل سیمون اشاره کرد.
و البته آنکه پایان آهنگ جذابیت زیادی به آن داده است جایی که جو استرامر مطابق آنچه در آهنگ های راک اندرول آن زمان مرسوم بود نه آهنگ را کم رتبه قطع می کند و نه آنکه صدایش را محو می کند بلکه پژواک ادای کلمه پایانی متن ترانه است که خاتمه بخش آهنگ می شود.
از نکات جالب در خصوص آلبوم «فراخوان لندن»، جلد جذاب آن است که پل سیمون را در حالی که گیتارباس خود را دارد به زمین می کوبد نشان می دهد.
جالب آنجاست که پل سیمون برای اینکه این عکس خیلی خوب و طبیعی به نظر برسد با همین قدرتی که در عکس قابل مشاهده است گیتار باس خود را به زمین می کوبد و در نتیجه گیتار او می شکند.

کامران معتمدی
نام اصلی آهنگ London Calling است.

منبع : روزنامه شرق