درمانهای مرسوم در ام اس

بسیاری از داروهایی که برای درمان ام.اس تحت تحقیق قرار دارند ایمونوساپرسانت یامحدود کننده سیستم ایمنی هستند که فاکتورهای خاص سیستم ایمنی که در روند التهابی دخالت دارند را بلوکه می کنند. هر یک از این داروها ممکن است اثرات جانبی زیادی از جمله حساسیت به عفونت را در پی داشته باشند. بدلیل محدود بودن مطالعات انجام شده دلائل کافی برای تاثیر قطعی این داروها وجود ندارد.
اما بهرحال استفاده از این داروها در برخی افراد مبتلا به ام.اس حاد سودمند است.
از میان عوامل ایمونوساپرسانت یا روش هایی که مورد تحقیق قرار گرفته اند و تایید قطعی در زمینه تاثیر آنها و یا اثرات جانبی احتمالی ارائه نشده است روش پرتو دهی لنفوئید، سولفاسالازین ،سیکلوسپورین،آسیکلوویر و میلین گاوی خوراکی هستند.
داروهایی که علائم بیماری را کاهش می دهند همراه با داروهای جدید شاید به وضعیت بیمار راتثبیت و روند بیماری را کند کنند. خدمات توانبخشی ارائه شده توسط متخصصین و پرستاران مراکز ام.اس ، درمانگر های فیزیکی، درمانگرهای شغلی و بالاخره خدمات مشاوره برای کمک به بیماران در انجام فعالیت ها ی روزانه بطور مستقل از دیگر روشهای موثر در بهبود وضعیت این افراد است.
بیماری ام.اس یا اسكلروز چندگانه یك اختلال مادام‌العمر در سیستم ایمنی خودكار بدن است كه می‌تواند منجر به فلج شدید شود.
اختلال سیستم ایمنی خودكار وضعیتی است كه در آن بدن آنتی‌بادیهایی را تولید می‌كند كه به بافت‌های خودش حمله می‌كنند.
در بدن افراد مبتلا به این بیماری آنتی‌بادیهایی تولید می‌شود كه به ماده سفید مغز و نخاع حمله‌ور می‌شوند.
در بیماری ام.اس میلین یا پوشش رشته‌های عصبی در مغز و نخاع ملتهب می‌شود. این التهاب باعث آسیب میلین شده و سیگنال‌های عصبی نمی‌توانند در طول رشته‌های عصبی حركت كنند.
علایم این بیماری متفاوت است و بستگی به این دارد كه كدام بخش از اعصاب آسیب ببینند.
علایم اولیه این بیماری بسیار خفیف بوده و عبارتند از: سرگیجه و عدم تعادل، خستگی، ضعف دست و پا، التهاب اعصاب چشمی، بی حسی یا سوزش موضعی، درد شدید در ناحیه صورت، نقص در بینایی شامل تار شدن و یا دو بینی است.
با پیشرفت بیماری سایر علایم نیز بروز می‌كنند كه از آن جمله می‌توان به مشكلات روده و مثانه، دردهای مزمن مانند درد كمر و ماهیچه‌ها، افسردگی، اسپاسم یا گرفتگی ماهیچه‌ها كه ممكن است بسیار دردناك باشد، فلج، ناتوانی جنسی، صحبت كردن به طور نامفهوم، مشكل در بلع، مشكل در تفكر و عملكرد حافظه، از دست دادن بینایی و نابینایی كامل اشاره كرد.
در موارد خفیف بیماری ممكن است علایم به قدری ضعیف و ناچیز باشند كه حتی نتوان وجود بیماری را تشخیص داد. وقتی بیماری پیشرفت كرده و شدت می‌یابد، فرد كاملا فلج می‌شود.
بیمار توانایی راه رفتن را از دست داده و حتی نمی‌تواند از خود مراقبت كند.
علت دقیق بروز این بیماری هنوز مشخص نیست.

منبع : موسسه اطلاع رسانی طعام اسرار