کوتوله های سیاسی و دروغ های شاخدار

ورود به هزاره سوم به عکس تصور عمومی و اکثر تحلیلگران دوران شکوفائی، شفافیت، تعمیق مدرنیته، ظهور رهبران مترقی و اومانیسم و به طور کلی منطق برتر در مقابل ذهنیت و توهمات بیمارگونه نبوده است. آنچه که در طی این سال ها و به خصوص پس از حوادث تروریستی یازدهم سپتامبر اتفاق افتاده است نشاندهنده این واقعیت می باشد که کوتوله های سیاسی در متن کاریکاتورهای خاکستری در پهنه گیتی به نقش آفرینی و یکه تازی پرداخته اند. به نظر می رسد که دایناسورهائی که بعد از عصر یخبندان نسل آنان منقرض شده بود، به یکباره از اعماق تاریخ پای به درون شیک ترین خیابان ها و مراکز مدرن گذاشته و تفکرات فسیلی و فریز شده از بطن آکادمی های فلسفه باستان به کانون های نظری و فکرانباره های تبیین استراتژی در مراکز اصلی تصمیم گیری های سیاسی – اجتماعی شرکت های سهامی "نومحافظه کاری غربی – بنیادگرائی شرقی" راه یافته اند. نقض حقوق بشر، سرکوب و دهن کجی به دمکراسی، گسترش فقر، کاهش سطح بهداشت و آموزش عمومی، تهدیدات فزاینده نسبت به اقلیت های دینی و نژادی، به قهقرا رفتن سیستم های رفاه اجتماعی در ساختارهای سیاسی و مهمتر از همه بی شرمی در خصوص اذعان به دروغ های کاملا روشن و جعل حقایق توسط سیاستمداران، از اعماق خاورمیانه تا کرانه های آتلانتیک به یک اصل اساسی در بافت سیاسی – فرهنگی چنین جوامع تبدیل شده است. در طی این سال ها جامعه جهانی با رهبران و تصمیم گیرانی روبرو بوده است که در جلوی دوربین های خبری و تریبون های مجامع عمومی به راحت ترین شکل ممکن، بدترین، فجیع ترین و بی اعتبارترین اقدامات و تفکرات خود را در لفافه ای از زرورق های خوشرنگ، توجیه گرانه و پیامبرگونه به خورد مردم جهان داده اند. از خصوصیات بارز و منحصر به فرد این قبیل رهبران بادکنکی عدم وجود ذات و مشروعیت قدرت می باشد که آنان را به سمت ایجاد فضای تبلیغاتی، هیجانی، تحریک کنندگی، پوپولیسم و نمایندگی یک رسالت ویژه در بستر حاشیه های دروغ پردازانه رهنمون می کند.
وجود بحران های بزرگ کنونی از افغانستان تا لبنان، عراق تا فلسطین، ایران تا کره شمالی، پاکستان تا یمن و گرجستان تا بولیوی حاکی از یک جریان بسیار مخرب و تهدیدکننده ی نظام بهنجار بین المللی است که در راس آن بنیادگرایان شرقی و نومحافظه کاران غربی خودخواهانه "رقص شمشیر" خود را گام برداشتن در مسیر دفاع از دین و حرکت به سمت دمکراسی جلوه می دهند. افغانستان بهترین جائی است که می توان این جعل حقایق و بی اعتباری دروغ را در فضای خاکستری آن به عیان مشاهده کرد. مسیر رویدادها و حوادث تاسفبار این کشور که به اذعان تمامی سیاستمداران معتبر بین المللی، تحلیلگران سیاسی، نهادهای مسئول منطقه ای و بین المللی و حتی رهبران محلی هر لحظه در حال بدتر شدن می باشد، واقعیتی است که کتمان آن تنها از یک عقل بیمار و گرفتار در جنبره توهمات یا که فرد مجنون با اهداف نامشروع می تواند برآید. روز ۲۶ سپتامبر " کای ایده" فرستاده ارشد سازمان ملل متحد به افغانستان در مصاحبه با رویتر ضمن اذعان به بدتر شدن وضعیت امنیتی این کشور در طی سه ماه اخیر می گوید " رو به وخامت گذاشتن وضعیت امنیتی در این کشور روند تلاش ها برای بازسازی این کشور را مختل کرده است ". تنها یک روز بعد از این اظهار نظر مسئولانه و معتبر که بنا به داده های آماری از منابع بین المللی و مستقل و حتی منابع اطلاعاتی واشینگتن کاملا درست می باشد، جورج بوش رئیس جمهوری ایالات متحده در دیدار با " حامد کرزای " همتای افغانی خود می گوید " در افغانستان پیشرفت و امید به آینده می بیند ". این سخنان تعجب آور در شرایطی بر زبان بوش رانده می شود که در طی یک سال اخیر بیشترین تلفات نظامی و غیرنظامی در افغانستان و حتی بین نیروهای ائتلاف به رهبری ناتو موسوم به " آیساف " انجام گرفته و طالبان به پشت دروازه های کابل رسیده و در روز جشن استقلال این کشور در امنیتی ترین مراسم دولت مرکزی با شلیک از راه نزدیک به حامد کرزای، جهان را بهت زده می کنند. روزی که شولاپوشان طالبان در اوج اقتدار خود با شلیک توپ به مجسمه بودا در بامیان جهانیان را با توحش مدرن آشنا کردند به یقین در درون جامعه افغانستان اعتبار و مشروعیت قدرت را فاقد بودند در صورتی که هم اکنون این جنبش ارتجاعی بواسطه اشتباهات میدانی و اهداف غیر مشروع قدرت های خارجی حاضر در این کشور، بیشتر از دشمنان خود با مردم پیوند برقرار کرده اند. اینکه چرا جورج بوش با فراغ بال این چنین دروغ های شاخداری گفته و به جعل واقعیات می پردازد دقیقا از همان آبشخوری سیراب می شود که همتایان خاورمیانه ای وی نیز با نیشخند در جلوی دوربین های تلویزیونی یا ویدئوهای مخفی از حمایت مطلق مردمی خویش و پیام آوران جهاد مقدس از طرف خداوند سخن می گویند. طنز بزرگ در آنجا رقم می خورد که تمام این بازیگران نامشروع تفکرات خود را با ریشه های دینی پیوند زده و از شعارهای فرهنگ بومی، استقلال، دمکراسی و حقوق مردم به عنوان ابزارهای رسیدن به اهداف خود استفاده می کنند. به همین دلیل بازی کنونی در عرصه بین المللی دستخوش نوعی گسیختگی در چارچوب منطق دولت مدرن و دمکراتیک و وجود جنبش های اکتیو اپوزیسیونی با بهره گیری از " سلطه طلبی مومنانه " یا " دیکتاتوری مومنانه " در هر دو سوی منازعه شده است. فرق بین " بن لادن" و " ملا عمر " و دیگر همفکران آنان با " جورج بوش " و " دیک چنی " تنها در شولاپوشی این یکی و کت و شلوار آن دیگری یا کوچکی و بزرگی اهداف آنان است و گرنه آن اولی از توره بوره فرمان مرگ صادر می کند و آن دیگری از وایت هاوس دستور حمله می دهد. تا زمانی که تروریسم بنیادگرا در همپیوندی با ناسیونالیسم محلی در مقابل سلطه جوئی خارجی و ربط دروغین آن با دمکراسی در مصاف هم قرار گرفته اند راه حل خروج از بن بست های موجود در منطقه و کلیت جامعه جهانی بیش از پیش به یک امید واهی می ماند.

اردشیر زارعی قنواتی

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه