شنبه, ۸ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 27 April, 2024
مجله ویستا

جنگ تمام شده است - La Guerre Est Finie


جنگ تمام شده است - La Guerre Est Finie
سال تولید : ۱۹۶۶
کشور تولیدکننده : فرانسه و سوئد
محصول : سوفراسیما و اروپا فیلم
کارگردان : آلن رنه
فیلمنامه‌نویس : خورخه سمپرون
فیلمبردار : ساشا ویرنی
آهنگساز(موسیقی متن) : جووانی فوسکو
هنرپیشگان : ایو مونتان، اینگرید تولین، ژنه‌ویو بوژو، دومینیک روزان، فرانسواز برتن، ژان فرانسوا رمی، ژان بوآ و میشل پیکولی.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۱۲۲ دقیقه.


"دیه گو" (مونتان) که به مدت ۲۵ سال از چهره‌های انقلابی اسپانیا بوده و اکنون دوران تبعیدش را در پاریس می‌گذراند، در حین بازگشت از مرز اسپانیا، با نام و گذرنامه جعلی، مورد بازخواست مأمورین مرزی قرار می‌گیرد. در تلاش برای شناسائی او، پلیس با شماره تلفنی جعلی که خود "دیه‌گو" به آن‌ها داده، تماس می‌گیرد. کسی که پاسخ می‌هد، "نادین" (بوژو) دانشجوی انقلابی است که هویت جعلی "دیه‌گو" را تائید می‌کند. در پاریس، "دیه‌گو" از رابطش "خوان" (رمی) می‌شنود که هم‌قطارهایش در مادرید دستگیر شده‌اند. "دیه‌گو" با "نادین" ملاقات می‌کند و دل‌باخته‌اش می‌شود. سپس "دیه‌گو" نزد محبوبه‌اش "ماریان" (تولین) باز می‌گردد، زن مطلقه‌ای که با پسر ۱۲ ساله‌اش زندگی می‌کند. روز بعد به "دیه‌گو" اطلاع می‌دهند که دیگر حق مسافرت به مادرید را ندارد و در عوض دوستش "رامون" (بوآ) این کار را انجام می‌دهد "دیه‌گو" آرام‌آرام به ذهنیت و فعالیت‌های چند ساله‌اش شک می‌کند و در نهایت گوشه‌گیری اختیار می‌کند. در پی تعقیب "نادین" توسط پلیس، "دیه‌گو" متوجه میظشود که او و دوستان رادیکالش، قصد ترور توریست‌ها را در اسپانیا دارند و "ماریان" هم طرفدار آن‌هاست. "دیه‌گو"ی خسته و فرسوده آنان را توبیخ می‌کند. با مرگ نابه‌ەنگام "رامون"، دوران عزلت "دیه‌گو" پایان می‌گیرد. به‌دنبال عزیمت "دیه‌گو" به مادرید، مشکلات بیشتر می‌شوند و "ماریان" وفادار برای حففظ جان او فراخوانده می‌شود...
٭ طبعاً وقتی رنه فیلمی درباره یک مبارزه سیاسی می‌سازد، نه تنها نباید انتظار شعارهای مرسوم را داشت بلکه باید آماده بود تا جریان سیال ذهن متلاطم قهرمانش، تمام مشغله‌های حرفه‌ای و اجتماعی او را در کام خویش فرو برد. بنابراین جنگ تمام شده است برخلاف نظر برخی معاصران فیلم که رنه را در حال پا پس کشیدن به قلمروی روایتی ساده و خطی می‌یافتند، و به‌رغم این‌که جلوه‌های انتزاعی سال گذشته در ماری‌ین‌باد (۱۹۶۱) و موری‌یل (۱۹۶۳) را ندارد، کاوش دیگری است در تلافی زمان‌ها ـ با استفاده از رجعت به گذشته و رجعت به آینده ـ و واقعیت مشکوک و نسبی که این‌بار "دیه‌گو"ی آرمان‌گرا را به پوچی می‌رساند، پوچی دنیائی که انسان‌های عاجز از تغییر شکل دل‌خواه آن، جای خود را به یکدیگر می‌دهند. موسیقی فوسکو خارق‌العاده است.


همچنین مشاهده کنید