پرسپولیس از این سمت رفت استقلال از آن سمت

عقلای عالم از کنار هیچ پدیده‌ای بی‌تفاوت نمی‌گذرند. در نگاه ایشان، عالم ماده، فارغ از چون و چرایی آن، تابع محض قانون علت و معلول است. آنها با رویت معلول در پی علتند. فوتبال هم خارج از این قالب نیست. فاصله دوازده پله‌ای پرسپولیس و استقلال در جدول یک معلول است.
استقلال فصل را در حالی آغاز کرد، که دو مرد باتجربه را در مسند مدیریت عاملی و سرمربیگری خود می‌دید. علی فتح‌ا...زاده که سابقه نشستن روز همان نیمکت را داشت، از اواخر فصل گذشته، مجدداً صندلی از دست رفته را تصاحب کرده و حجازی که با هر معیاری یکی از مردان خاص ما است، هدایت فنی تیم را عهده‌دار شده بود. استقلال یک فصل کابوس‌وار را پشت‌سر گذاشته بود. آنها صدرنشینی بودند که به یک باره تا رتبه چهارم نزول و بدتر از آن پایین دست پرسپولیس قرار گرفته بودند که تا چند هفته پیش از آن در فاصله دوازده امتیازی ایشان نشسته بودند.
آنها فصل را برای جبران همه این‌ها شروع کردند. پرسپولیس فصل را در حالی آغاز کرد که دو مرد کاملاً بی‌تجربه در سمت جدید را بر مسند مدیریت عاملی و سرمربیگری خود می‌دید.
حبیب کاشانی، یک غریبه در فوتبال، با کهکشانی از حرف و حدیث به دنبال و یک افشین قطبی غریبه در فوتبال ایران، که به رغم تلمذ در کلاس بزرگان فوتبال دنیا، با چم و خم امر سرمربیگری سروکاری نداشته، عنان کار را در امر مدیریت و مربیگری در دست گرفتند.
پرسپولیس نه یک فصل کابوس‌وار اما پایین‌تر از سطح توقع هوادارانش را سپری کرده بود. رتبه سوم آن هم با مصطفی دنیزلی، نه آن چیزی بود که آنان از ابتدای فصل به دنبال آن بودند. آنها هم ناراضی بودند.
▪ میان این وجه تمایز اوج تجربه و نهایت خامی- فاصله دوازده پله‌ای این دو تیم را عجیب‌تر می‌نماید اما چرا واقعاً مقوله تجربه این بار رنگ باخته بود؟ چرا یک زوج فاقد عنصر تجربه تا این حد قادر به ایجاد فاصله با رقبای باتجربه خود شدند؟ مشکل کار کجاست؟ به اعتباری، داستان چیست؟
▪ گفته‌اند و به درستی هم، که لحظه تصمیم‌گیری، لحظه جدایی مسیر مردان موفق از غیر آن است و وقتی در رفتار مدیرتی- مدیریت کل و نیز امور فنی و فوتبالی مردان تصمیم‌گیرنده تیم سیزدهم جدول غور می‌کنیم، خود را در محاصره وحشتناک تصمیمات اشتباه می‌بینیم. ادعای این‌که در نقطه مقابل، سرسوزنی اشتباه نزد قطبی و کاشانی نمی‌توان سراغ گرفت، صدالبته گزاف است اما جایگاه پایان فصل مجموعه تحت نظرشان، حکایت از برتری عددی تصمیمات درست دارد. این‌که استقلال چگونه پس از نمایش خیره‌کننده مقابل برق شیراز، دیگر رنگ خوشی را نمی‌بیند و پرسپولیس پس از آن شکست تحقیرآمیز مقابل استقلال‌اهواز، به یک‌باره قد علم می‌کند و تیم دیگری می‌شود، تماماً ریشه در تصمیمات درست و غلط دارد، اعم از مدیریتی و فنی. استقلال هرچه کشید از فقر تصمیمات صحیح بود و پرسپولیس هرچه برد از غنای این عنصر تعیین‌کننده است. تفاوت‌ها همین جاست و نه جای دیگر.
▪ اجازه دهید یک زوج از این تصمیمات صحیح و اشتباه را با هم مرور کنیم. شما مدیرعامل استقلال هستید به پیش از شروع فصل، در صدد انتخاب سرمربی تیم‌تان برای لیگ هشتم می‌باشید. آیا ناصر حجازی، حتی یکی از ده گزینه مورد نظر شما می‌تواند باشد؟ جواب شما را نمی‌دانم اما به گمانم جواب نود در صد اهالی فوتبال منفی باشد. چگونه می‌توان انگشت انتخاب را بر روی مربی‌ای گذاشت که تمام افتخارش یک قهرمانی لیگ آن هم بدون حضور پرسپولیس است و بس؟!
مربی‌ای که سال‌هاست از جمع مربیانی که می‌توانند نظر حداقل یک مدیر را جلب کنند خارج شده است اما تصمیم فتح‌ا...زاده چیز دیگری بود. حجازی آمد؛ تیم را آن‌گونه بست و بعد تمرین داد که پس از آن حتی یک مرد با مهره مار مثل کریمی هم نتوانست آب رفته را به جوی برگرداند، سهل است، اعتبار خودش را هم مخدوش دید.
این تصمیم انتخاب حجازی- یک تصمیم ویژه بود که آثار مخربش شاید سال بعد هم دامنگیر شود. تصمیم موازی کاشانی در همان مقطع زمانی، ظاهراً از جنس تصمیم فتح‌ا...زاده بود؛ البته تأکید می‌کنم ظاهراً! او گزینه‌ای برگزیده که در ذهن فوتبال ایرانی، اساساً گزینه تلقی نمی‌شد! صرفنظر از بعد فنی و قهرمانی خاطره‌انگیزی که در تاریخ باشگاه ثبت کرد؛ باید به آورده اصلی گزینه کاشانی اشاره کرد.
افشین قطبی با شخصیت تراز اول و ادبیات محترمانه خود، حی یک پیر دیر چون محمود یاوری را نیز تحت تأثیر خود قرار داد. خبر بد برای استقلال و سپاهان و بقیه این‌که، کاشانی و قطبی حالا کمی هم تجربه دارند!

منبع : روزنامه جهان فوتبال