جوانی

جوانی، داستانی بود
پریشان داستان بی سرانجامی
غم آگین غصه تلخی که از یادش هراسانم
به غفلت رفت از دستم، وزین غفلت پشیمانم
□□□
جوانی چون کبوتر بود و من بودم یکی طفل کبوتر باز
سرودی داشت آن مرغک -
که از بانگ سرودش مست بودم، شادمان بودم
به شوق نغمه مستانه او نغمه خوان بودم
نوایی داشت
حالی داشت
گه بی گاه با طفل دلم قال و مقالی داشت
□□□
جوانی چون کبوتر بود و من بودم یکی طفل کبوتر باز
که او را هر زمان با شوق، آب و دانه می دادم
پر و بال لطیفش را به لب ها شانه می کردم و او را روی چشم و سینه خود لا نه می دادم
□□□
ولی افسوس
هزار افسوس
یکی روز آن کبوتر از کفم پر زد
ز پیشم همچنان تیر شهابی، تند، بالا رفت
□□□
به سوی آسمان ها رفت
فغان کردم -
نگاهم را چنان صیاد - دنبالش روان کردم
ولی او کم کمک چون نقطه شد و ز دیده پنهان شد
به خود گفتم که: آن مرغک به سوی لا نه می آید
امید رفته روزی عاقبت در خانه می آید
ولی افسوس
هزار افسوس
به عمری در رهش آویختم فانوس چشمم را
نیامد در برم مرغ سپید من
نشد گرم از ورودش خانه عشق و امید من
کنون دور از کبوتر، لا نه خالی، آسمان خالیست
به سوی آسمان چون بنگرم تا کهکشان خالیست
□□□
منم آن طفل دیروزین-
که اینک در غم هم نغمه ای با چشم تر مانده
«درون آشیان ز آن همنوای گرم خو یک مشت پر مانده
او چیست دانی؟ هاله موی سپید» من
فضای آشیان خالیست
چه هست آن آشیان؟
ویران دلم، ویرانه عشق و امید من
□□□
هزار افسوس
هزار اندوه
جوانی رفت، شادی رفت، روح و زندگانی رفت
غم آمد، ماتم آمد دشمن عشق و امید آمد
پدر بگذشت، مادر رفت، شور عشق از سر رفت
سپاه پیری آمد، هاله موی سپید آمد
□□□
کنون من مانده ام تنها
ز شهر دل گریزان، رهنورد هر بیابانم
سراپا حیرتم، درمانده ام، همرنگ اندوهم
چنان گم کرده فرزندی کوهم
به صحرای غریبی، بی کسی، هم صحبت کوهم
□□□
:صدا سر می دهم در کوه!
کجائید ای جوانی، شادمانی، کامرانیها؟
:جواب آید به صد اندوه!
کجائید ای جوانی، شادمانی، کامرانیها؟!

نویسنده : مهدی سهیلی

منبع : روزنامه مردم‌سالاری