نامادری من یک بیگانه است - My Stepmother Is An Alien

سال تولید : ۱۹۸۸
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : رانلد پارکر و فرانکلین پ. لِوی
کارگردان : ریچارد بنجامین
فیلمنامه‌نویس : جریکو، هرشل وینگرود، تیموتی هریس و جاناتان رنولدز.
فیلمبردار : ریجارد ه_. کلاین
آهنگساز(موسیقی متن) : آلن سیلوستری.
هنرپیشگان : دان ایکروید، کیم بیسینگر، جان لوویتس، آلیس هانیگن، ست گرین، آن پرنتیس و وسلی مان.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۸ دقیقه.


«دکتر استیومیلز» (ایکروید) دانشمندی بیوه است که برای لابراتور تحقیقاتی کار می‌کند و به کمک امواج رادار، دیوانه‌وار در جست‌وجوی علایمی از زندگی ماورای زمینی است. در شبی توفانی و در حضور برادرش، «ران» (لوویتس)، آزمایش‌های «استیو» باعث نابودی ابزار و آلات پژوهشی لابراتور می‌شود و او را از کار اخراج می‌کنند. در حالی که «استیو» بی‌آنکه خود بداند با سیاره‌های در دور دست رابطه برقرار کرده است؛ سیاره‌ای که بزرگانش، «سلست» (بیسینگر) را به زمین می‌فرستند تا از نحوه کار امواج رادار «استیو» (که آنها معتقد اشعه‌هایش می‌تواند سیاره‌شان را از نابودی قریب‌الوقوع نجات دهد) سر دربیاورد. «سلست» به کمک «بَگ» - دایره‌المعارف ناطقی که همه اطلاعات لازم را درباره رفتارهای انسانی در بر دارد - «استیو» را در یک مهمانی پیدا می‌کند. «استیو» بلافاصله مچذوب او می‌شود. «سلست» که معنای تازه‌ای به زندگی «استیو» بخشیده با او ازدواج می‌کند. اما «جسی» (هانیگن)، دختر سیزده ساله «استیو» از ازدواج اولش، پس از آنکه «سلست» را در حال نوشیدن آب باتری ماشین می‌بیند، به زمینی بودن او شک می‌کند. سرانجام «سلست» اعتراف می‌کند که از کجا و برای چه به کره زمین آمده ولی در عینحال تأکید می‌کند که احساسش نسبت به «استیو» صادقانه است. به کمک ترفندهای «سلست» و «بگ»، «استیو» دوباره به سرکارهای تحقیقاتی‌اش باز می‌گردد. سفینه‌ای برای بازگرداندن «سلست» به زمین می‌آید: سیاره آنها نجات پیدا کرده و حالا آنها به فکر نابود کردن زمین افتاده‌اند. با این همه در نهایت تصمیم می‌گیرند به جای «سلست»، «ران»، «برادر» «استیو» را (که دکمه‌های فلزی پیراهنش، الکتریسیته ساکنی را که در آن شب محتوم به کار انتقال امواج راداری خورده، در خود ذخیره داشته) با خود ببرند و به کمک او درباره رفتار غریب موجودات بشری تحقیق کنند.
* تنها حُس این فیلم فوق‌زمینی آن است که بیسینگر اقلاً از «ئی.تی». جذابتر است! واقعیتی که در صحنه معرفی او با یکسری نمای درشت‌ برآن تأکید می‌شود. نویسندگان شوخی‌های زیادی را به خاطر ناآشنائی «سلست» با رفتار انسانی خلق کرده‌اند اما این موضوع آنان را به تضادی ناگزیر دچار کرده است. «سلست» در حین تحقیقات خود درباره انسان قرن بیستم با جنسیت آشنا می‌شود و از طریق مجله هاستلر و فیلم‌های ویدئوئی هرزه‌نگار آموزش می‌بیند. فیلم از هیچ کاری برای ایجاد خنده خودداری نمی‌کند حتی وقتی که شوخی‌ها هیچ رابطی به فکر مرکزی هجو فیلم‌های افسانه - علمی ندارد. در پایان فیلم، قابلیت بشر برای عطسه کردن، زمین را نجات می‌دهد اما هیچ چیز نمی‌تواند این فیلم آَفته را دیدنی سازد. بنجامین موفق نمی‌شود که این فیلم‌نامه سردرگم و بی‌نظم را از احساسات‌گرائی بی‌مورد دور کند.