ما تنها نیستیم

آیا تا به حال حس كرده‌اید كه انگار یك چیزی را گم كرده‌اید؟ و به آنچه كه می‌‌خواستید نرسیده‌اید؟ بسیاری از ما این حال را تجربه می‌كنیم و به جرات می‌توان گفت كه ریشه بسیاری از این حالات مشابه در احساساتی درگذشته است. احساساتی كه قبلا به وجود آمده‌اند و برایمان دردناك و ناراحت‌كننده بوده‌اند. ما نخواسته‌ایم با آنها روبرو شویم و ببینیم كه اصلا و به واقع چه هستند و چرا خلق شده‌اند. با ترس و وحشت از آنها فرار می‌كنیم و سعی می‌كنیم هر طور كه شده با آنها مواجه نشویم. اما چاره این نیست. در واقع نه تنها چاره كار نیست بلكه مشكلات را نیز تشدید می‌كند.
ما می‌خواهیم كه این حس ناخوشایند را از خودمان دور نماییم ولی فرار و ترس از این احساسات سركوب شده، ناراحتی و اضطرابمان را بیشتر خواهد كرد. تصورش ساده است. از ابتدا به همه ما گفته شده كه قوی باشیم و هرگز نگذاریم كسی بفهمد كه ناراحتیم. بی‌توجه به درد به راهمان ادامه بدهیم و با مسكن‌هایی موقتی آن را فرو بنشانیم. اگر احساساتمان را به گوشه‌ای برانیم یا رویشان سرپوش بگذاریم،‌ راه حل خوبیست ولی كوتاه مدت و كم اثر است كه به مرور هم اثرش را از دست می‌دهد. مشكل از جایی شروع می‌شود كه ما روزها،‌ هفته‌ها و ماه‌ها و سال‌ها به این مسئله مهم نمی‌پردازیم. وقتی كه به آنها بی‌توجهی می‌كنیم، به تدریج روی هم انباشته می‌شوند و به یكباره ما را از پا درمی‌آورند. زمانی كه احساساتمان را باز نكرده به گوشه‌ای می‌اندازیم، اندوه، گناه و شرمساری خلق شده پس از مدتی به اشكال افسردگی،‌ اضطراب و بیماری‌های روان تنی تظاهر می‌كنند و پزشك درباره‌شان به شما می‌گوید كه سردرد، ‌سوء‌هاضمه،‌ فشار خون بالا و درد قفسه سینه‌ای كه از آن شكایت می‌كنید منشا جسمی ندارد و ریشه‌اش را باید در روانتان جستجو كرد. همه در معرض ابتلا به این بیماری‌ها و احساسات ناخوشایند هستیم. اما اگر بخواهیم از آسیب‌های این حس‌های ناگوار در امان باشیم، نباید از آنها فرار كنیم بلكه مواجه رو در رو تنها راه چاره است.
همه ما قوی بودن را دوست داریم اما «من قوی هستم» جمله ناقصی است. باید ادامه بدهیم كه:«من قوی هستم اما احساسات و نیازهایی هم دارم.» بسیاری فكر می‌كنند كه ابراز احساسات نشانه ضعف شخصیت است. اما این طور نیست. ابراز احساسات به شیوه‌های درست یا نادرست می‌تواند صورت گیرد. افراد زیادی هستند كه می‌توانند در هنگام ناراحتی و دلتنگی به ما كمك كنند. اما باید آنها را جستجو كنید، به سادگی یافت نمی‌شوند. در خودتان فرو نروید. بیرون بیایید،‌ دوست پیدا كنید، ‌با افراد خانواده دوست باشید،‌ از نمایندگان مذهبی یاری بجویید و با همكاران و رئیس كارتان تعامل كنید. علاوه بر این مشاوران و روانشناسان هم منبع كمك خوبی هستند. شما در برابر خودتان و سلامتی جسم و روانتان مسئولید. اما اگر بخواهیم كاملتر بگوییم اینست كه شما فقط مسئول سلامت خودتان نیستید؛ كسانی هم كه به شما علاقه دارند و نگرانتان هستند نیز باید سلامت و شاد زندگی كنند. پس بدانید كه هیچ كس تنها مسئول زندگی شخصی‌اش نیست. اطرافیان هم حق دارند. یكی از راه‌های تامین آرامش خاطر آنها حفظ سلامت خودتان است. هر قدر كه اسرار و مشكلات دردآور شما سرسخت و خوردكننده باشند اما باز هم نیروی روح از آنها برتر و قویتر است.رازداری و سكوت زیاده از حد فرساینده است. به خود اجازه دهید كه حرف بزنید ، گریه كنید و اجازه دهید، احساسات سركوب شده خود را نشان دهند. اگر این كار را بكنید قطعا بهتر خواهید شد نترسید ما تنها نیستیم. كسی هست كه به ما گوش كند.

By:Mark Webb
مترجم: آذین صحابی

منبع : روزنامه تفاهم