شبح اپرا - THE PHANTOM OF THE OPERA

سال تولید : ۱۹۲۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : یونیورسال
کارگردان : روبرت جولیان
فیلمنامه‌نویس : ریموند شراک و الیوت کلاوسن، بر مبنای رمانی نوشته گاستون لورو
فیلمبردار : ورجیل میلر، میلتن برایدنیکر و چارلز وان انگر
هنرپیشگان : لان چینی، مری فیلیپین، نورمن کری، آرتور ادموند، اسنیتس ادواردز، ادموند کارو، ویرجینیا پیرسن و چستر کانکلین
نوع فیلم : سیاه و سفید و رنگی، ۹ حلقه. صامت


ـ در زیرزمین‌های اپرای پاریس، موسیقی‌دان از ریخت‌افتاده‌ای به‌نام "اریک" (چینی) زندگی می‌کند. او به "کریستین" (فیلیپین)، یکی از خوانندگان ذخیره اپرا، دل می‌بندد. و برای اینکه مقدمات پیشرفت "کریستین" را فراهم بیاورد برای "کارلوتا" (پیرسن)، ستاره اپرا در اجراء جدیدی از "فاوست"، نامه‌های تهدیدآمیز می‌نویسد تا نقش خود را به "کریستین" واگذار کند. زمانی‌که "کارلوتا" به تهدیدها اعتنائی نمی‌کند. "اریک" باعث سقوط چلچراغ عظیم سالن می‌شود. به زودی "کریستین" به‌عنوان خواننده اول به شهرت می‌رسد و حالا "اریک" او را با خود به زیرزمین اپرا می‌برد و راز دلش را بازمی‌گوید؛ اما اجازه می‌دهد تا "کریستین" بار دیگر به "بالا" بازگردد. سپس در جریان یک بالماسکه، "کریستین" ماجراهایش با "اریک" را برای محبوبش، "رائول" (کری) تعریف می‌کند؛ بی‌خبر از اینکه "اریک" با لباس مبدل در همان نزدیکی‌ها است و صحبت‌های او را می‌شنود. "اریک"، "کریستین" را می‌رباید و به زیرزمین می‌برد. اما این‌بار "رائول" و "لودو" (کارو)، یکی از مأموران مخفی پلیس، برای نجات "کریستین" وارد عمل می‌شوند...
ـ نخستین نسخه سینمائی رمان محبوب لورو (۱۹۱۰) و از محبوب‌ترین آثار چینی. فیلم، در واقع، در سال ۱۹۲۳ آماده نمایش بود. اما چون مقامات یونیورسال به دنبال تولیدی حیثیتی بودند به توصیه‌های منتقدان که کار را در یک پیش‌نمایش دیده بودند عمل کردند؛ از جمله صحنه‌های جدیدی را با شرکت کانکلین (بازیگر کمدیر مک سنت) فیلمبرداری کردند، میان‌نویس‌ها را تغییر دادند، در تدوین دست بردند و سرانجام وقتی فیلم آماده نمایش شد تبلیغات مفصلی به راه انداختند (در انگلستان کپی فیلم از بندر ساوتمپتن به لندن با اسکورت افراد ارتش حمل شد). علاوه بر بازی چینی، امتیاز شبح اپرا طراحی صحنه خیره‌کننده ا.ا.شیلی، سیدنی م. یولمن (صحنه‌های زیرزمین) و بن‌کار است که متأسفانه در بیش‌تر فیلم، به‌دلیل کارگردانی بد جولیان، به درستی جلوه نمی‌کند. در سال‌های ۱۹۴۲ (آرتور لوبین، با همکاری کلود رینز)، ۱۹۶۲ (ترنس فیشر، با همکاری هربرت لوم)، ۱۹۸۳ (رابرت مارکوویتس، با همکاری ماکسیمیلیان شل) و ۱۹۸۹ (دوایت هـ. لیتل، با همکاری رابرت اینگلوند) و ۱۹۹۸ (داریو آرجنتو) بازسازی شد.