بررسی ارتباط عزت نفس با فرسودگی شغلی در پرستاران شاغل در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی مشهد

فرسودگی شغلی بعنوان پیامد استرس شغلی یکی از معضلاتی است که در میان افراد شاغل در حرفه‌ای یاری‌دهنده از جمله پرستاری به میزان زیادی مشاهده می‌شود و می‌تواند تاثیرات سوئی بر مراقبت از بیمار، سلامت جسمی - روحی پرستار و هزینه‌های پرسنلی و درمانی بجا بگذارد. در این پژوهش توصیفی همبستگی که با هدف تعیین ارتباط عزت نفس با فرسودگی شغلی در پرستاران شاغل در بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام تعیین شده است، ۱۷۸ پرستار به روش طبقه‌ای، خوشه‌ای و تصادفی انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند.
گردآوری اطلاعات از طریق پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه عزت نفس کوپراسمیت و پرسشنامه فرسودگی مسلاچ صورت گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که ۶۰.۱ درصد واحدهای پژوهش عزت نفس متوسط داشته‌اند. در رابطه با فراوانی ابعاد سه‌گانه فرسودگی، ۵۳.۴ درصد افراد سطح متوسط تا بالای فراوانی فقدان موفقیت فردی را گزارش کردند. همچنین در مورد شدت ابعاد سه‌گانه، ۲۹.۴ درصد افراد سطوح متوسط تا بالای شدت تحلیل عاطفی، ۵۹.۵ درصد سطوح متوسط تا بالای شدت مسخ شخصیت و ۷۵.۳ درصد سطوح متوسط تا بالای شدت فقدان موفقیت فردی را داشته‌اند. نتایج آزمون همبستگی نیز نشان داد که بین عزت نفس و فراوانی تحلیل عاطفی ارتباط خطی معکوس معنی‌داری وجود دارد.
همچنین بین عزت نفس و فراوانی مسخ شخصیت و شدت مسخ شخصیت ارتباط معکوس معنی‌داری وجود دارد. از طرفی بین عزت نفس و فراوانی فقدان موفقیت فردی و شدت فقدان موفقیت فردی ارتباط خطی مستقیم معنی‌داری وجود دارد. بنابراین پیشنهاد می‌شود که علل و عوامل فرسودگی مورد بررسی دقیق‌تر قرار گرفته و توجه به عزت نفس و بکار بردن روش‌های ارتقا بعنوان راهبردهای در پیشگیری و کاهش فرسودگی مدنظر باشد.

فریبا یعقوبی نیا
سیدرضا مظلوم
جواد صالحی فدردی
حبیب اله اسماعیلی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی