تنظیم شده - STAY TUNED

سال تولید : ۱۹۹۲
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : مورگان کریک
کارگردان : پیتر هایمز
فیلمنامه‌نویس : پیتر هایمز
فیلمبردار : تام پارکر و جیم جنه‌واین، بر مبنای داستانی نوشتهٔ ریچارد سیگل، پارکر و جنه‌واین
آهنگساز(موسیقی متن) : بروس براوتن
هنرپیشگان : جان ریتر، پم دوبر، جفری جونز، دیوید تام، هیتر مکوم، باب دیشی و جویس گوردون
نوع فیلم : رنگی، ۸۸ دقیقه


ـ ̎ آقای اسپایک̎ (جونز)، فرستاده‌ای از جهنم است که در مقابل تصاحب روح آدم‌ها به آنان اجازه می‌دهد به طور مجانی از یک سیستم (تلویزیونی) کابلی جهنمی استفاده کنند. او ̎روی کنابل̎ (ریتر)، یک معتاد تلویزیونی را به عنوان قربانی بعدی خود انتخاب و او را مجاب می‌کند تا یک بشقاب ماهواره‌ای عظیم در خانه‌اش بگذارد. ̎هلن̎ (دوبر)، همسر ̎روی̎ تهدید می‌کند که به خاطر اعتیاد شوهرش به تلویزیون از او جدا خواهد شد ولی هر دو آنان به داخل بشقاب مکیده می‌شوند و به تلویزیون برده می‌شوند ـ جائی که اگر بخواهند روحشان آزاد شود، باید یک روز تمام تاب بیاورند. در طی آن روز آنان در برنامه‌های مختلف تلویزیونی، از مجموعه گرفته تا یک نقاشی متحرک بازی می‌کنند. در این فاصله بچه‌هایشان، ̎داریل̎ (تام) و ̎دایان̎ (مکوم) که فهمیده‌اند چه اتفاقی برای پدر و مادرشان افتاده، سعی می‌کنند آنان را با ابزارهای ̎جمیز باند̎ی نجات دهند. از طرف دیگر ̎هلن̎ از ̎روی̎ جدا می‌شود. ̎روی̎ او را در یک فیلم پلیسی پیدا می‌کند، سپس آنان وارد یک مجموعه تلویزیونی دربارهٔ انقلاب فرانسه می‌شوند. ̎روی̎ که خود را یک مارکی جا زده، دستگیر و محکوم به اعدام با گیوتین می‌شود. ̎داریل̎ با ترفندی خود را وارد مجموعه می‌کند و اعدام پدرش را بیست و چهار ساعت عقب می‌آندازد تا به این ترتیب زمان بگذرد و مدت قرارداد پدرش با فرستادۀ جهنمی هم تمام شود. اما بر طبق یکی از ماده‌های قرارداد، ̎هلن̎ باید بماند. در یک فیلم وسترن ̎هلن̎ را به واگنی مملو از دینامیت بسته‌اند. به همین جهت ̎روی̎ مجبور می‌شود برگردد و در یک فیلم شمشیرزنی با ̎اسپایک̎ بجنگد و بالاخره او را شکست بدهد و ̎هلن̎ را آزاد کند. ̎اسپایک̎ از کار بی‌ کار می‌شود و زندگی زناشوئی ̎کنابل‌ها ̎ نیز نجات پیدا می‌کند.
ـ فیلم با یک طرح داستانی که به سادگی از شاخهٔ هجو به شاخهٔ مضحکهٔ سطحی می‌پرد و فیلم‌نامه‌ای که به ضرورت، از یک صحنه به صحنهٔ دیگری می‌پردازد، در واقع از ضعف کارگردان در درک طنز واقعی رنج می‌برد. صحنه‌هائی که در قالب مجموعه‌ها و برنامه‌های تلویزیونی تصویر شده‌اند، هرکدام نقاط قوت و ضعف خود را دارند، اما صحنهٔ کارتونی آن که توسط چاک جونز کارگردانی شده، به نسبت بهتر است. در عین حال، آثار مشهوری که به آنها سیخونک زده شده و کوتاه مدت‌تر به نمایش در می‌آیند، با مزه‌تر هستند و میان آنها، شوخی‌هائی که با بچهٔ رزمری (رومن پولانسکی، ۱۹۶۸) و رانندگی برای خانم دیزی (بروس برسفورد، ۱۹۸۹) می‌شود، نیش‌دارترند.