جمعه, ۱۴ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 3 May, 2024
مجله ویستا
۲۶ آبان ـ ۱۷ نوامبر ـ زادروز «ولترین» مقاله نگار انقلابی آمریکا و به این مناسبت نگاهی به کارهای او
امروز (۱۷ نوامبر) زادروز بانو «ولترین كلر Voltairine de Clyre» مقاله نگار آمریكایی است كه در سال ۱۸۶۶ در میشیگان به دنیا آمد. پدر او نیز یك روشنفكر بود و نام دخترش را از اسم «ولتر» فیلسوف فرانسوی گرفته بود. ولترین ۴۶ سال عمر كرد و در ششم ژوئن ۱۹۱۲ درگذشت. زاپاتیست های مكزیك به مناسبت زادروز ولترین بپاخیزی خود را در ۱۷ نوامبر سال ۱۹۸۳ آغاز كردند و تا كنون موفقیت هایی هم داشته اند.
ولترین كار روزنامه نگاری را با مقاله نویسی آغاز كرد و چون سابقه خبرنگاری و دبیری خبر نداشت، انجمن های روزنامه نگاران مانع از آن می شوند كه او را «روزنامه نگار» بخوانند. مقاله نگار در عرف روزنامه نگاری «نظرخویش نویس» خطاب می شود كه می تواند روزنامه نگار حرفه ای هم نباشد. ولترین تا پایان عمر قلمزنی، همچنان مقاله می نوشت كه مقالات او پس از مرگش در چهار كتاب جمع آوری و به چاپ رسیده اند.
وی از زمانی انقلابی و رادیكال شد كه چند كارگر از اعتصابیون شهر شیكاگو در میدان فروش علوفه در این شهر (هی ماركت) اعدام شدند. ولترین بود كه در مقالاتش عنوان «شهید» به این كارگران داد كه باقی مانده و «روز جهانی كارگر» یادگار همان زمان است.
ولترین در باره اعدام این كارگران یك رشته مقاله در روزنامه ها نوشت تحت عنوان «در آمریكا عدالت نیست». وی در این مقالات شدیدا نظام قضایی آمریكا را كه تحت تاثیر سیاست و یا جنجال و تبلیغات مطبوعات قرار می گیرد به باد انتقاد گرفت و خواست كه تعیین هیات منصفه از صورت گذشته درآید و تخصصی شود. وی در این مقالات نوشت كه مجازات ناروا، رسیدگی قضایی نادرست، تعقیب های پلیسی غیر ضروری هستند كه در یك جامعه ناراضی و شورشی می سازند. وی در مقالاتش نوشت كه كه ارزش یك انسان از همه ساختمانهای شهر نیویورك بیشتر است زیرا كه انسان دارای احساس و شعور است و نباید در هیچ موردی آن را نادیده گرفت. ولترین فقر را نتیجه آزمندی های برخی از افراد جامعه اعلام داشت كه از مقررات بد و یا نزدیكی با مقامات دولتی سوء استفاده می كنند و بر همه چیز دست می اندازند و چون ثروت در یك جامعه میزان معین دارد، اگر یك دسته سهم بیشتری از آن را به خود اختصاص دهد بقیه فقیر می مانند. وی نوشته است: در هر جامعه كه ظلم باشد فقر هم هست و هرجا كه ناراضایتی باشد، تبعیض هم وجود دارد. والترین یك رشته از مقالاتش را برضد «خودفروشی» زنان اختصاص داده بود و این عمل را بزرگترین ضعف یك جامعه بشری خوانده است.
از مقالات ولترین چنین بر می آید كه وی كمونیسم شوروی را قبول نداشت و در جستجوی نوعی سوسیالیسم بود. وی عصیان را آخرین راه تغییر دولت خوانده است، دولتی كه با شنیدن صدای اعتراض و انتقاد مسالمت آمیز راه خود را اصلاح نكند، و به این دلیل است كه برخی از مفسران آمریكایی، ولترین را از جانبداران آرنارشیسم می دانند.
ولترین كار روزنامه نگاری را با مقاله نویسی آغاز كرد و چون سابقه خبرنگاری و دبیری خبر نداشت، انجمن های روزنامه نگاران مانع از آن می شوند كه او را «روزنامه نگار» بخوانند. مقاله نگار در عرف روزنامه نگاری «نظرخویش نویس» خطاب می شود كه می تواند روزنامه نگار حرفه ای هم نباشد. ولترین تا پایان عمر قلمزنی، همچنان مقاله می نوشت كه مقالات او پس از مرگش در چهار كتاب جمع آوری و به چاپ رسیده اند.
وی از زمانی انقلابی و رادیكال شد كه چند كارگر از اعتصابیون شهر شیكاگو در میدان فروش علوفه در این شهر (هی ماركت) اعدام شدند. ولترین بود كه در مقالاتش عنوان «شهید» به این كارگران داد كه باقی مانده و «روز جهانی كارگر» یادگار همان زمان است.
ولترین در باره اعدام این كارگران یك رشته مقاله در روزنامه ها نوشت تحت عنوان «در آمریكا عدالت نیست». وی در این مقالات شدیدا نظام قضایی آمریكا را كه تحت تاثیر سیاست و یا جنجال و تبلیغات مطبوعات قرار می گیرد به باد انتقاد گرفت و خواست كه تعیین هیات منصفه از صورت گذشته درآید و تخصصی شود. وی در این مقالات نوشت كه مجازات ناروا، رسیدگی قضایی نادرست، تعقیب های پلیسی غیر ضروری هستند كه در یك جامعه ناراضی و شورشی می سازند. وی در مقالاتش نوشت كه كه ارزش یك انسان از همه ساختمانهای شهر نیویورك بیشتر است زیرا كه انسان دارای احساس و شعور است و نباید در هیچ موردی آن را نادیده گرفت. ولترین فقر را نتیجه آزمندی های برخی از افراد جامعه اعلام داشت كه از مقررات بد و یا نزدیكی با مقامات دولتی سوء استفاده می كنند و بر همه چیز دست می اندازند و چون ثروت در یك جامعه میزان معین دارد، اگر یك دسته سهم بیشتری از آن را به خود اختصاص دهد بقیه فقیر می مانند. وی نوشته است: در هر جامعه كه ظلم باشد فقر هم هست و هرجا كه ناراضایتی باشد، تبعیض هم وجود دارد. والترین یك رشته از مقالاتش را برضد «خودفروشی» زنان اختصاص داده بود و این عمل را بزرگترین ضعف یك جامعه بشری خوانده است.
از مقالات ولترین چنین بر می آید كه وی كمونیسم شوروی را قبول نداشت و در جستجوی نوعی سوسیالیسم بود. وی عصیان را آخرین راه تغییر دولت خوانده است، دولتی كه با شنیدن صدای اعتراض و انتقاد مسالمت آمیز راه خود را اصلاح نكند، و به این دلیل است كه برخی از مفسران آمریكایی، ولترین را از جانبداران آرنارشیسم می دانند.
منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
ایران غزه حسن روحانی مجلس شورای اسلامی نیکا شاکرمی دولت سیزدهم روز معلم معلمان رهبر انقلاب مجلس بابک زنجانی دولت
یسنا هلال احمر قوه قضاییه آتش سوزی پلیس تهران بارش باران سیل شهرداری تهران آموزش و پرورش فضای مجازی سازمان هواشناسی
بانک مرکزی حراج سکه قیمت طلا قیمت دلار بازار خودرو خودرو دلار سایپا ایران خودرو کارگران حقوق بازنشستگان
سریال نمایشگاه کتاب کتاب مسعود اسکویی تلویزیون عفاف و حجاب سینمای ایران سینما دفاع مقدس
رژیم صهیونیستی اسرائیل فلسطین جنگ غزه نوار غزه اوکراین چین ترکیه انگلیس نتانیاهو ایالات متحده آمریکا یمن
فوتبال استقلال پرسپولیس علی خطیر سپاهان باشگاه استقلال لیگ برتر ایران تراکتور لیگ برتر رئال مادرید لیگ قهرمانان اروپا بایرن مونیخ
هوش مصنوعی گوگل کولر اپل آیفون همراه اول تبلیغات اینستاگرام ناسا
خواب بیمه فشار خون کبد چرب کاهش وزن دیابت