سفیر سانشو با ضربات هولناک

سانشو در صحنه هنرهای رزمی آمریکا، یک تازه‌وارد محسوب می‌شود، حتی تا اواسط دهه ۱۹۹۰ میلادی، این رشته رزمی، حامی و سکاندار قدرتمندی نداشت که بتواند آن را پشتیبانی کرده و ارتقاء دهد. تا این‌که یک فایتر متولد سان‌خوزه در ایالت کالیفرنیای آمریکا به نام ”کونگ لی“ بر آن شده تا این روند را تغییر دهد. این فایتر توانسته با استفاده از تکنیک‌های ناب خود در مسابقات سان‌شو، موی‌تای، کیک بوکسینگ و ... به چهره‌ مطرحی تبدیل شود و همه حریفانش را شوکه کند. مصاحبه ذیل، نگاهی بر زندگی این هنرمند و رازهای موفقیت وی است:
▪ قبل از هرچیز می‌توانید اصول و بنیای سانشو را توضیح دهید؟
ـ کونگ‌ لی: در چین سانشو به معنای رها از کیک بوکسینگ است. این سبک، شامل ورزش بوکس، ضربات کوتاه و بلند لگد و کشتی سرپا که شامل گرفتن حریف به مدت دو تا ۵ ثانیه است می‌باشد. التبه این زمان بستگی به این دارد که شما آماتور یا حرفه‌ای باشید و اگر قصد انجام یک هنر رزمی سرپا را داشته باشید، این یک هنر بسیار کامل است.
▪ آیا پیروزی‌ها برمبنای امتیاز است؟
ـ بله، اگر یک حرکت بسیار خوب داشته باشید (Take down) سه امتیاز می‌گیرد. اگر این حرکت را چندان هم بدون نقص انجام نداده باشید، تنها دو امتیاز دریافت می‌کنید. اگر با حریفتان زمین بخورید، یک امتیاز می‌گیرید. رفت و برگشت پا ۳ امتیاز دارد، لگد به بدن حریف دو امتیاز و هرگونه مشت یا لگد به هر کدام از قسمت‌های بدن حریف تنها یک امتیاز خواهد داشت.
▪ گرفتن لباس حریف تا چه اندازه مجاز است؟
ـ هنگامی که سرپا هستید، تا آن‌جا که برایتان ممکن باشد می‌توانید حریفتان را بگیرید چون باید او را کنترل کنید. در این حالت، افت‌وخیز، ضربات مشت و پرت کردن حریف به میزان بسیار زیاد اتفاق می‌افتد. باید بتوانید حریف خود را اداره و او را به زمین بیندازید تا امتیاز بگیرید. تنها چیزی که از این سبک رزمی جا افتاده، فرمانبرداری از حریف است.
▪ آیا این ورزش رزمی از سابقه و پیشینه کهن برخوردار است؟
ـ در طول سال‌های متمادی، سانشو را با نام‌های مختلفی می‌خواندند. این ورزش در ارتش چین آموزش داده می‌شد و پلیس‌های این کشور نیز با این سبک آشنا می‌شدند. اولین مسابقات قهرمانی این رشته در سال ۱۹۹۱ برگزار شد و بعد از هر بار برگزاری با اقتدار و شکوه بیشتری ادامه پیدا کرد. حتی در سال ۲۰۰۷، ۸۷ کشور در این رقابت‌ها شرکت کردند.
▪ تاریخچه این ورزش در چین به چند سال قبل برمی‌گردد؟
ـ مطمئن نیستم ولی این را می‌دانم که در سال‌های گذشته، این ورزش به روی سکوهای بلندی انجام می‌شد. در آن زمان فرد برنده کسی بود که بتواند حریف را به سکو بکوبد یا به بیرون پرتاب نماید. در ابتدا این عمل گهگاه با مرگ یکی از ورزشکاران توأم می‌شد و این بود که مجبور شدند برای جلوگیری از این اتفاق، اطراف سکوها را با تیرهای بزرگ بپوشانند.
▪ کدام‌یک از تکنیک‌ها، در رقابت‌های سانشو موفق‌تر از بقیه عمل می‌کنند؟
ـ لگد از پهلو، ضربات پا و زیر پا زدن حریف مؤثرتر و بهتر از بقیه فنون محسوب می‌شوند. هم‌چنین تعداد فراوانی ضرباتی پرتابی شامل ران، سر و بازو نیز وجود دارند. ما معمولاً دوست نداریم که با حریفمان به زمین پرتاب شویم بنابراین سعی می‌کنیم تا زیر پای او زده، تعادلش را برهم بزنیم و او را به زمین بیندازیم.
▪ از چه زمانی این رشته را آغاز کردید؟
ـ وقتی که تنها ده سال داشتم به این رشته پرداختم. در طول حدود هشت ماه، کتاب‌هائی راجع‌به تکواندو مطالعه کردم، سپس به رشته‌های گوناگون پرداخته و بعد از ده یا یازده ماه آموزش، از مسابقات حذف شدم چون تکنیک‌های اصلی‌ام را فراموش کرده بودم. وقتی که به کلاس هشتم رسیدم، کشتی به سبک آزاد را شروع کردم. در این زمان، سبک کشتی من مخلوطی از کشتی آزاد و کشتی فرنگی شامل فنون یونانی و رومانیائی بود که من آن را از دبیرستان آغاز کرده و تا پایان دوره تحصیلم ادامه دادم. به مدت دو سال با موفقیت کشتی می‌گرفتم و در همین سال در کالج West Valleg در ساراتوگای کالیفرنیا پذیرفته شدم. در مسابقات ایالتی به مقام نخست رسیدم و سپس در سال ۱۹۸۹ و در مسابقات ملی AAU نیز توانستم عنوان قهرمانی سه‌گانه رقابت‌های کشتی آزاد، فرنگی و سامبو را به‌دست بیاورم.
▪ و پس از آن بود که به رشته‌های رزمی روی آوردید؟
ـ بله، کونگ فوی سنتی ویتنام و هم‌زمان فنون تکواندو را هم آموختم. در آن زمان همه تورنمنت‌های داخلی را می‌بردم اما به‌محض ورود به مسابقات بزرگ، من از ترس صدمه زدن به حریفم یا خونریزی، قابلیت و کیفیت کاری خود را از دست می‌دادم. در پایان سال ۱۹۹۳ من به کلی تسلیم شدم و کنار کشیدم. آن‌گاه در سال ۱۹۹۴، در اولین تجربه‌ام در رقابت‌های سانشو قهرمانی ایالتی، در مسابقات US - OPEN ISKA در آلاباما، پیروز شدم. سپس به مسابقات قهرمانی کشوری راه پیدا کرده و در آن‌جا نیز به مقام قهرمانی دست پیدا کردم. از آن زمان بود که از من به‌عنوان قیچی نام می‌بردند چون لگدهایم مثل برش قیچی دقیق و خطرناک بود و با ضربات پایم حریفانم را از پیش رو‌ برمی‌داشتم.
در آن زمان، دستانم مهارت چندانی نداشتند اما به مرور با تمرین‌های بیشتر این نقص را نیز برطرف کردم.
▪ شما در رقابت‌های شیدوکان شرکت کرده‌اید، تجربه رقابت‌های کیک بوکسینگ دراکای (Draka) جهانی و هم‌چنین مسابقات موی‌تای را هم دارید. به‌عنوان یک سانشوکار، چگونه سبک‌های مختلف را با هم تلفیق می‌کنید و آیا تطبیق با این همه فنون و سیستم کار سختی نیست؟
ـ اولین باری که در مسابقات شیدوکان شرکت کردم، سال ۱۹۹۷ بود و مقررات کاملاً با حالا فرق می‌کرد. در مرحله مقدماتی و نیمه‌نهائی، ما دو راند کامل را با استیل کاراته‌ کاها کار می‌کردیم. بعد از آن دستکش‌هائی به وزن ۱۰ اونس می‌پوشیدیم و به سبک موی‌تای‌کاران مبارزه می‌کردیم. در دو راند بعدی، دستکش‌هایمان را عوض می‌کردیم و قوانین دیگری را رعایت می‌کردیم. اما وقتی که به زمین می‌افتادیم تنها پانزده ثانیه فرصت داشتیم تا حریفمان را شکست دهیم چون روی زمین ضربه زدن به حریف قدغن است. وقتی که وارد شیدوکان شدم بیشتر به روی حرکات و فنون امتیازآور تمرکز می‌کردم اما کسب امتیاز در چنین رقابت‌هائی خیلی سخت است. وقتی که به کسی ضربه‌ای می‌زنید یا او را پرت می‌کنید، مشت او را هم دریافت خواهید کرد. من این کار را انجام می‌دادم هرچند استیل من با بقیه حریفان متفاوت بود و گاهی هم مجبور می‌شدم یک همشهری را شکست دهم.
در نیمه‌نهائی، حریفم مرا با بازوی خود نگاه داشت. این حرکت او برایم خیلی عجیب و ناخوشایند بود به‌خصوص این‌که در راند اول من به‌طور کاملاً تصادفی به‌صورت او ضربه‌ای زده و چهره‌اش را خراشیده بودم. بعد از آن بود که سعی می‌کردم خود را به‌طور کامل از ضربات مشت او دور نگاه دارم. فقط لگد می‌انداختم و سعی می‌کردم او را بیندازم. وقتی که وارد مسابقات تای‌بوکسینگ شدم، شدیداً دچار تردید بودم چون قوانین بازی برایم ناملموس بود. ناآماده بودم و به همین دلیل هم باختم در سال ۱۹۹۸، آماده و سرحال بازگشتم در شش ساعت، سه مسابقه داشتم، در راند دوم، اولین حریفم را ناک‌اوت کردم؛ حریف دومم را در راند پنجم شکست دادم و رقابت آخرم هم که می‌توانم بگویم سخت‌ترین رقابت من در طول مدت حرفه‌ام محسوب می‌شود در برابر آرنه (سولدودل) Arne soldwedel بود. او را در راند هفتم بردم و نجات پیدا کردم!
▪ چگونه سانشو به شما کمک کرد تا در شیدوکان مسلط و پیروز باشید؟
ـ سانشو به شما این امکان را می‌دهد تا از هر فنی که برایتان مؤثر و مفید است استفاده کنید. این فن ممکن است، یک لگد تبری، لگد مانوری یا یک ضربه کامل رفت و برگشتی باشد. فنون سانشو بی‌نهایت متنوع هستند. در سال ۱۹۹۶، به مسابقات قهرمانی جهان Stan Witzs آمریکا که در لاس‌وگاس برگزار می‌شد راه پیدا کردم. در وزن من، ۱۳۴ رزمی‌کار شرکت کرده بودند. شش بار مبارزه کردم و وقتی برای فینال بازگشتم، حریفم از انجام مسابقه با من امتناع کرد. او نفر اول این مسابقات بود اما حاضر نشد با من بجنگد.
▪ سانشو چه تأثیری در موی‌تای و دراکا دارد؟
ـ رقابت سانشو از نظر فنون و مقررات کاملاً مشابه موی‌تای و دراکا است. ولی در عین حال شامل فنون کشتی هم می‌شود. در سانشو، نیاز نیست تا مثل تای بوکسینگ، لگدهایتان خیلی قوی باشد چون می‌توانید با هر ضربه‌ای که به حریفتان می‌زنید امتیاز کسب کنید. اگر ضربه خوبی به رقیب زده باشید، امتیاز می‌گیرید. اگر بتوانید او را ناک‌اوت کنید که عالی است، اما در غیر این‌صورت شما مسابقه را خواهید باخت. در تای بوکسینگ همان‌طور که از اسمش برمی‌آید، کسی برنده می‌شود که توانسته باشد بیشتر ضربه بزند. بنابراین اگر قرار باشد از سانشو به موی‌تای بپردازید باید نیرویتان را افزایش دهید. دراکا هم مثل سانشو است. هر تکنیکی که در سانشو می‌بینید، نوع اصلاح‌شده و دقیق‌ترش در دراکا وجود دارد.
▪ در دراکا چه رکوردی دارید؟
ـ در مساقه اول ۰ـ۲ برنده شدم که باعث شد برای خودم نامی دست و پا کنم. چون بعد از آن بود که با مائوریسیو اسمیت و جین کلودلایر مبارزه کردم. من در آن مسابقات، لگد می‌زدم، حریفم را پرت می‌کردم، کشتی می‌گرفتم و لگدهای قیچی‌ام را به کار می‌بردم. در مبارزات به تماشاچیان نشان دادم که سانشوی واقعی یعنی چه؟ البته الان تحت فشار بیشتری قرار گرفته‌ام چون تماشاگران از من انتظار بیشتری دارند و من باید حرکات ریسکی بیشتری انجام دهم. باید لگدهای تبری و قیچی بزنم و مدام در حرکت باشم می‌خواهم تماشاگران اجرای همه تکنیک‌های من باشند نه این‌که تنها به صندلیشان تکیه دهند و مبارزه یک فایتر ملاحظه‌کار و ترسو را ببینند که با احتیاط و دقت با حریفش می‌جنگد.
▪ تمرین و آموزش سبک موی‌تای با سانشو چه تفاوتی دارد؟
ـ در سانشو، خیلی از زانوان و آرنج‌ها استفاده می‌شود، اما در تای‌ بوکسینگ لگد زدن زیاد کاربرد ندارد، تای بوکسورها، تنها لگدهای پرشی و چرخشی را تجربه می‌کنند، اما سانشوکاها، لگد تبری، چرخشی از عقب، لگد رفت و برگشت پا را هم استفاده می‌نمایند.
▪ به نظر می‌رسد که سانشو یک هنر رزمی خیلی انعطاف‌پذیر است. آیا واقعاً با این هدف به وجود آمده است؟
ـ سانشو در حقیقت یک هنر رزمی بسیار آزاد محسوب می‌شود. بنابراین نمی‌شود گفت دقیقاً چه‌کسی آن را اختراع کرده است شاید بتوان گفت این هنر، آمیخته‌ای از فنون مختلف است. در سانشو، می‌توانید خودتان باشید. می‌توانید از هر فنی که می‌خواهید و توانائی انجام آن را دارید استفاده نمائید، بدون این‌که مجبور به تقلید از سایر فایترها باشید. آن‌چه که باید یاد بگیرید، همه قوانین و مقررات رقابت و چگونگی کسب امتیاز است. و در واقع این‌گونه می‌توانید موفق باشید.
▪ آیا آینده درخشانی را برای سانشو پیش‌بینی می‌کنید؟
ـ سانشو ورزشی است که بیننده را هیجان‌زده می‌کند، ساده‌ و جذاب است؛ شما می‌توانید به حریفتان لگد بزنید، پای او را بگیرید، بلندش کنید و به زمین بکوبید. می‌توانید بی‌نهایت ماهر و سریع باشید و این به همان چیزی است که همگان از دیدنش لذت می‌برند.

مصاحبه از: مجید علی‌نژاد
مترجم: ستاره کریمیان

منبع : مجله‌رزم‌آور