حذف کنکور دانشگاه و مصلحت داوطلبان

موضوع حذف كنكور ازمدتها قبل مورد بحث مجامع علمی كشور بویژه نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی و بالاخره هم مورد تصویب قرار گرفت. امابه نظرم روی این مسئله كارشناسی دقیق صورت نگرفته و نظر كارشناسان باتجربه كشور مدنظر قرار نگرفته است. اصولا حذف كنكور دانشگاه برای كشورما و كشورهای درحال توسعه به نفع اكثریت جامعه نیست. در صورت حذف كنكور و احتساب معدل سالهای آخر دبیرستان احتمال سوءاستفاده و حق كشی در مورد داوطلبین خیلی زیادتر می شود.
اگر قرار باشد هر دانش آموزی با كسب معدل بالا از دبیرستانی در اقصی نقاط ایران دیپلم بگیرد خوب تعداد این افراد با شرایطی كه در مملكت ما هست زیاد هم خواهدبود. در آن صورت چه كسی باید وارد دانشگاه شود؟ آیا دانشگاههای ما قابلیت پذیرش این خیل عظیم دانش آموزان با معدل بالا را دارند؟ باز هم باید وجه تمایز بین این دانش آموز و دانش آموز دیگر باشد ناچاراً یك امتحان دیگری هم باید باشد كه ما آن را كنكور می نامیم و در صورت حذف آن حقوق دانش آموزان بیشماری ضایع می شود. خوشبختانه شورای محترم نگهبان به این مهم پی برده است. فرض كنیم حدود دو میلیون نفر محصل داوطلب ورود به دانشگاه هستند كه معدل نمرات دوران دبیرستان آنان بالای ۱۹ یا
۵/۱۹ است. از بین این افراد باید ۵۰۰ هزار نفر وارد رشته های تحصیلی عالی شوند. خب، چه كسی حق تقدم دارد؟ بالاخره باید یك آزمون دیگری هم باشد.
در هنگام آزمون كنكور رقابت در داوطلبین به منتها درجه خود می رسد. در كشوری كه مشتاقان تحصیل زیاد و ظرفیت دانشگاهها كم است خب، این یك مسابقه است. فرق است بین كسی كه دچار یك ضایعه ناگوار می شود و خودش را كنترل می كند با كسی كه با كوچكترین استرس دچار طوفان عصبی می شود. برای سازندگی مملكت ما به افرادی احتیاج داریم كه از بحران های مختلف موفق بگذرند.
فكر نكنیم كه این دغدغه است. نه این یك آزمون در زندگی است كه باید هم باشد... فرزندان ما در بحران های زندگی است كه خودساخته می شوند.
درگذر از بحران های زندگی است كه معلوم می شود چه كسی ازطوفان زندگی هم خواهد گذشت... فردا همین داوطلب، مدیر می شود... اگر از این بحران ها گذر نكرده باشد چگونه می تواندزیر مجموعه خود را اداره كند؟
در رژیم قبلی دانشگاه ملی ابتدا بدون كنكور دانشجو می پذیرفت. هر دیپلمی با پرداخت ۴۸۰۰ تومان می توانست وارد دانشگاه پزشكی دانشگاه ملی و یا پرداخت ۳۷۰۰ تومان وارد رشته های مهندسی و غیره شود.
هركس كه در دانشگاه دولتی پذیرفته نمی شد و یا نمی خواست به شهرستان ها برود به دانشگاه ملی روی می آورد كه خب، حتما آمادگی كمتری هم برای تحصیل در دانشگاه دولتی داشت. صرف نظر از اینكه مسئله عرضه و تقاضا بود داوطلب ورود به دانشگاه ملی خیلی زیاد نبود و آنهایی هم كه متقاضی تحصیل در آن بودند از قشر نسبتاً مرفه جامعه بودند. ولی با فزونی یافتن داوطلبین، دانشگاه ملی برای غربال كردن داوطلبین و اینكه حق كسی ضایع نشود، و برای ورود به دانشگاه ملی هم كنكور ورودی گذاشته شد.
در كشورهای اروپایی بویژه كشور فرانسه داوطلبین ورود به دانشكده پزشكی به راحتی وارد دانشگاه می شوند. اما در سال اول ورود هر ۶ماه یك امتحان می دهند اگر در هردو این امتحان یا كنكور قبول شوند وارد دانشكده مثلا پزشكی می شوند وگرنه یك سال دیگر فرصت دارند كه یك امتحان دیگری بدهند كه اینها همه نوعی كنكور و جداكردن داوطلب مستعد برای تحصیلات عالی از دیگری است. مثلا از بین ۵۰۰ داوطلب كه در دانشگاه ثبت نام كردند در آخر ۷۰ نفر داوطلب را برای تحصیل انتخاب می نمایند كه اینها هم توسط همین امتحانات كه نوعی كنكور است انتخاب می شوند.
حتی در كشورهای پیشرفته دیگر هم هنوز اگر متقاضی و داوطلب زیاد باشد نوعی كنكور برای ورود و ادامه تحصیلات وجود دارد مگر اینكه داوطلب برای رشته ای كم باشد و آن وقت او بدون كنكور وارد دانشگاه شود.
در كشور ما دانش آموز بیشترین سعی و كوشش را می كند و آرزو دارد وارد دانشگاه شود. از طبقه فقیر هم هست و نمی تواند به دانشگاه آزاد برود- معدل سه سال آخر دبیرستانش هم خوب است... آیا همه آنهایی كه معدلشان بالای مثلا ۱۹ است وارد دانشگاه خواهندشد؟ واضح است كه ظرفیت پذیرش دانشگاههای ما محدود است.
خوب باید یك آزمون دیگری هم باشد كه دانش آموزان مشتاق را محك بزند. این آزمون همان كنكور است و حذف آن برای مملكت ما بسیار زودهنگام و برای عده كثیری از طبقه ضعیف جامعه ما فاجعه خواهدبود دراین رابطه ضمن انتقاد به موضوع فوق ۲ راه حل پیشنهادی را هم می خواهم عرض كنم:
۱) ضربتی و مكانی برای معدل نمرات دوران دبیرستان دانش آموز درنظر گرفته شود و ورود به دانشگاه و قبولی دركنكور او موثر باشد ولی به هیچ وجه كنكور حذف نشود.
۲) اگر حتما دولتمردان ما تصمیم گرفته اند كه كنكور حذف شود ابتدا از دانشگاه آزاد شروع گردد، به طور آزمایشی چندسال كنكور از دانشگاه آزاد حذف شود سپس با دیدن نتایج آن مورد دانشگاه های دولتی واقع گردد.
در خاتمه حتی اگر عرایض حقیر مورد مداقه قرار نمی گیرد انتظار دارم لااقل موضوع فوق توسط هیئت هایی از كارشناسان خبره و وارد به مسائل آموزشی مورد بررسی بیشتر قرارگیرد و نیز نظرسنجی از فرهیختگان و استادان مملكت هم بشود. سپس تصمیم قطعی گرفته شود.

دكترهادی رضوان طلب

منبع : روزنامه کیهان