بچه ها نمی دانند چه قدر دوست شان داریم

بی تردید هیچ یك از ما دوست نداریم بچه ای لوس داشته باشیم؛ بچه ای كه بدخلق، خودمحور، پرتوقع و بی ملاحظه باشد. حالا ببینیم چه چیزهایی بچه ها را لوس می كند و چه چیزهایی مانع از لوس شدنشان می شود.
وقتی من بچه های خودم را بزرگ می كردم دیگران به من می گفتند اگر نگذارم بچه ام گریه كند یا زیاد بغلش كنم، لوسش كرده ام. خوشبختانه من به این حرف های بی معنا چندان اعتقادی نداشتم. بچه با محبت دیدن هرگز لوس نمی شود. بچه ها به مهر و محبت به اندازه آب و غذا نیازمندند. مساله در اصل در گرو تعریف ما از عشق و محبت است. اگر ما هر چیز مادی كه آن ها می خواهند، دو دستی تقدیم شان كنیم، به آن ها عشق نورزیده ایم.
پدر و مادر اغلب فكر می كنند وقتی بچه هایشان را با اسباب بازی ها و فعالیت هایی كه آن ها می خواهند اشباع كنند به آن ها عشق ورزیده اند، اما نتیجه واقعی چنین برخوردی با بچه ها چیست؟
دست كم سه پیامد منفی و مهم لوس كردن بچه ها توسط مادیات عبارتند از:
۱) این كار منجر به پرورش رفتارهای اعتیادآور می شود. آن ها به اشباع شدن با چیزها، اشیا و كارهایی كه منشأ بیرونی دارند و نه اشباع از درون معتاد می شوند. فعالیتی كه آن روی سكه اش عدم مجال جهت بروز خلاقیت است. بسیاری از افراد بزرگسال به ولخرجی و سایر فعالیت ها برای پر كردن خلأ درونی شان عادت كرده اند.
وقتی اسباب بازی های زیاد، برنامه های زیاد و غذاهای خیلی خوب برای فرزندان مان فراهم كنیم، یا اجازه می دهیم زیاد تلویزیون تماشا كنند، به آن ها عشق نورزیده ایم. به این ترتیب ما فقط به آن ها یاد می دهیم كه معتاد شوند.
۲) اغلب پدر و مادرها در حالی كه چیزها و موقعیت های زیادی را برای بچه هایشان فراهم می كنند، در واقع نیازهای خودشان را انكار می كنند. این كه شما تسلیم همه توقعات كودك تان بشوید به ویژه اگر از خواسته های خودتان صرف نظر كنید، به هیچ روی عشق ورزی به بچه ها نیست. هنگامی كه شما پیاپی تسلیم بچه می شوید و نیازهای خودتان را انكار می كنید و یا نادیده می گیرید، بچه ها یاد می گیرند كه نادیده گرفتن نیازهای دیگران و آدمی لوس و پر توقع بودن مجاز است.
احتمالاً چنانچه شما با رعایت حال و ملاحظه خودتان از بچه ها توقع نداشته باشید كه ملاحظه شما را بكنند، بچه ها نیز یاد نمی گیرند كه ملاحظه شما را بكنند. برعكس آن ها می آموزند كه با شما طوری برخورد كنند كه خودتان با خودتان می كنید.
بنابراین نادیده گرفتن خودتان، مهرورزی و محبت به فرزندان تان نیست. وقتی شما در برابر بچه ها به خودتان احترام نمی گذارید، به فرزندانتان آموخته اید كه افرادی بی اعتنا به دیگران باشند.
۳) به احتمال بسیار یكی از مهم ترین معضلات بزرگ ترها این است كه كودكان می آموزند اعتماد به نفس خود را از طریق تایید دیگران در مورد ظاهرشان، تعداد اسباب بازی ها و قیمت لباس هایشان به دست آورند. فقط در صورتی كه والدین به جای ارزش گذاشتن بر ظاهر و اموال بچه ها به آن ها نشان دهند كه به كیفیت های درونی آن ها از قبیل همدلی، خلاقیت، دلسوزی، شادی، شور و شوق زندگی، اهمیت دهند، بچه ها یاد خواهند گرفت كه اعتماد به نفس و احساس خود ارزشمندی خویش را وابسته به تایید دیگران ببینند. اعتماد به نفس حقیقی از باطن و فطرت غریزی انسان نشأت می گیرد.
از آن جا سرچشمه می گیرد كه واقف باشیم به این كه ارزش ما به خاطر آن چیزی است كه هستیم نه به خاطر ظاهرمان یا كاری كه می كنیم. متاسفانه نگرش مادی گرایانه برخی از افراد اعتماد به نفس و محبوبیت اشخاص را به نگاه تاییدآمیز دیگران درباره لباس، خانه، حرفه، اتومبیل و سایر مظاهر مادی گره می زند.
هنگامی كه فرزندمان را با اشیای مادی لوس می كنیم، سبب می شویم بچه ها ارزش وجودی خودشان را به تایید دیگران وابسته و مرتبط ببینند. امكان لوس كردن بچه ها همواره با اشیا و لوازم وجود دارد در عین حال كه بچه ها با عشق و محبت هر چند زیاد و بی دریغ، لوس نمی شوند.
عشق یعنی پذیرش بچه ها به خاطر آن چیزی كه واقعاً هستند. عشق یعنی درك، دلسوزی و همدلی. وقتی زمانی را اختصاصاً با فرزندان تان می گذرانید، همواره یار و همراه آن ها هستید و آن ها را درك می كنید، حقیقتاً به آن ها عشق ورزیده اید.
بزرگ ترین هدیه ای كه می توانید به فرزندتان بدهید این است كه به خاطر وجود و باطن آن ها برایشان ارزش قایل باشید. این علاقه و عشق واقعی است و هیچ شئ مادی نمی تواند جایگزین آن شود.
برای مثال وقتی به سفر می روید می توانید ارزش ها و انتظاراتی را كه به فرزندتان آموخته اید، در عمل پیاده كنید. مثلاً می توانید به جای این كه چیزهای زیادی برای او بخرید، همگی با هم برای خرید لباس و غذا اقدام كنید. به جای لوس كردن بچه ها با عرضه زیاد مادیات، چرا حس خود ارزشمندی آن ها را با فراهم كردن فرصت هایی برای نوعدوستی، هبه و بخشش تقویت نكنیم؟!

منبع : روزنامه جوان