حکومت اسلامی ، شبهه ها و فتنه ها

انسانی که عظمت خویش و قدر و ارزش خویش را شناخته و نقش خود را بالاتر از تنوع و تکرار و بازیگری و بازیچه بودن و تماشاچی ماندن می‏شناسد، این چنین انسانی از حکومتش تا این حد توقع دارد که سنگ راه او نباشد، هیچ، که آموزگارش باشد و روشنگرش و پیامبر زندگی و مرگش.
حکومت اسلامی، حکومتی است با این هدف و با این تلقی از انسان و از اجتماع انسانی.
و این حکومت نمی‏تواند که انسان را بغلطاند و او را به کول بگیرد؛ که انسان باید خودش راه بیفتد و سر پا بایستد. اسلام تشیع تمام حکومت‏هایی را که تا به حال تشکیل شده‏اند، حتی حکومتی در سطح حکومت عادلانه ابوبکر و عمر را محکوم می‏کند و آن را حکومت طاغوت و غصب می‏شناسد. و برای چنین هدفی که یک ضرورت است پیام دارد. و برای این پیام، طرح دارد که چگونه مهره‏ها را بشناسد و چگونه تربیت کند.
خرده مگیر که این رؤیاست، که هر چه هست ضرورت است و جز این بن‏بست است و مسخ و نفی انسان و اهانت به او. هر حکومتی جز این، انسان را به ابتذال می‏کشد و جامعه را به بن‏بست.
خرده مگیر که مقدماتش فراهم نیست؛ چون غذای ظهر تو هم اگر برایش دست و پا نکنی، مقدماتش نیست و از حدّ رؤیا بیرون نمی‏آید.
این حکومت یک ضرورت است و انسان جز این حکومت را نمی‏تواند تحمل کند. و اهانت‏ها را نمی‏تواند برای همیشه بپذیرد. البته این حکومت با این هدف وسیع و بلند، به پاها و پایه‏ها و مهره‏هایی نیاز دارد، که بتواند آن را تحمل کند و آن را پیش ببرد. کسانی که این ضرورت را درک کرده‏اند، مجبورند به ساختن این مهره‏ها و زمینه سازی این حکومت بپردازند.
انسان مادام که خودش را بیش از یک دهان نمی‏بیند به این حکومت‏ها تن می‏دهد و برای این حکومت‏های امنیتی و رفاهی جان فدا می‏کند؛ ولی آنجا که خود را شناخت، دیگر به این اندازه قانع نیست و در این سطح نمی‏ماند. و با این بینش است که جامعه‏ی اسلامی تشکیل می‏شود. و در چنین جامعه‏ای است که حکومت اسلامی به راحتی نقش می‏بندد و هیچ مشکلی سبز نمی‏کند.
اگر می‏بینی که امروز با مشکلاتی روبرو هستیم. این به خاطر این غفلت است که خواسته‏ایم پیش از تحقق جامعه‏ی اسلامی، حکومت اسلامی را تحقق بدهیم، در حالی که این حکومت همچون سقف رفیع و بلندی است که پایه‏های محکم و عظیم می‏خواهد. تا این پایه‏ها فراهم نشوند نمی‏توان این سقف را زد.
آرزوی حکومت اسلامی بدون جامعه‏ی اسلامی، آرزوی صاحب‏دلی است که هنوز پایه‏ها را بالا نبرده، سقف پیش ساخته را بر روی دست گرفته و خودش را زیر آوار برده تا کسانی دیگر قربة الی اللَّه پایه‏ها را بالا بیاورند و سقف را مستقر کنند.
رسول مدّت‏ها در مکّه کادر و نفرات را فراهم ساخته و جمع آوری کرده تا بتواند در مدینه این مهره را و این کادر فراهم را سازمان دهد و به جریان بیندازد. سازماندهی بدون کادر آمادّه، امکان ندارد، مخصوصاً آنجا که هدف حکومتی در این سطح و با این رسالت عظیم همراه است و آن هم در زمینه‏ی آزادی و انتخاب انسان‏هایی که حتی در بهشت و در کنار خدا عصیان می‏کنند و فریب شیطنت‏ها را می‏خورند و خود را می‏بازند.
شاید تمام ابهام‏ها درباره‏ی حکومت اسلامی از همین‏جا برخاسته که هدف حکومتی اسلام را تا سر حد آزادی و یا عدالت و رفاه و برابری گرفته‏ایم، در حالی که هدف حکومتی اسلام بالاتر حتی از تکامل و شکل دادن استعدادهای انسان و شکوفا کردن درون‏مایه‏های اوست. حکومت اسلامی از پاسداری و پرستاری فراتر آمده و می‏خواهد انسان را همراه روشنگری‏ها و بینات، به دستورها و کتابی برساند و با میزان‏ها و معیارهایی آشنا کند که انسان بتواند خودش بر پا بایستد و حرکت کند و آهن را بردارد و با دشمنان راهش درگیر شود.
این حکومت با این هدف بلند، احتیاج به چنان زمینه سازی و کادر نیرومندی دارد که ریشه دارند و رسته‏اند و به رویش و فلاح رسیده‏اند. و این است که همچون سنگ نیستند که اگر رهایشان کنی، سقوط کنند؛ که این‏ها مفلح هستند و ریشه‏دار هستند و بالا می‏روند و از زیر خاک‏ها بیرون می‏آیند. آنچه بر سنگ‏ها سنگین است، برای درخت‏های ریشه‏دار طبیعی است.
کسانی که ریشه گرفته‏اند می‏توانند بر خلاف جریان طبیعی سنگ‏ها و راکدها حرکت کنند و این برایشان رنج ندارد؛ که: «کَلِمَةً طَیِّبَةً کَشَجَرَةٍ طَیِّبِةٍ اَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِی السَّماءِ تُؤْتِی اُکُلُها کُلَّ حِینٍ» ؛ این‏ها همچون درخت‏هایی هستند که ریشه‏های ثابت دارند و شاخ و برگ آسمان‏گیر و گسترده و همیشه سرشارند و پربار و محتاج تعریف و تمجید و تشویق هم نیستند؛ که در سطح ایثار عمل می‏کنند و توقع پاداش و سپاس‏گزاری هم ندارند، که یافته‏اند در این جریان، این‏ها هستند که بهره می‏برند و سرشار می‏شوند و از گندها آسوده می‏گردند؛ که ماندن، گندیدن است.

علی صفایی حائری
http://mahdavi-s.blogfa.com/post-۱۱.aspx