آسمان امید را سقفی نیست

زمانی که بچه بودیم دنیا برایمان رنگ و بوی دیگری داشت. امیدها و آرزوهایمان مانند آسمان وسیع بودند و هیچ سقفی نداشتند. دستیابی به هر آرزویی کاملاً امکان پذیر به نظر می آمد. اما همین که بزرگ تر شدیم و طعم واقعیت را ذره ذره چشیدیم سقفی بر آسمان رؤیاها و امیدواری هایمان زده شد. سقفی که هر روز ارتفاعش کمتر می شد و اجازه نمی داد نور امید و خوشبینی زندگی مان را روشن و درخشان کند. عبارت «زندگی ناعادلانه است » تکیه کلام ما شد. آتش اشتیاق به ایجاد تغییر و دگرگونی در خود و محیط اطرافمان کم کم در وجودمان خاموش شد و دست هایمان را به نشانه تسلیم درمقابل جبر زندگی بالا بردیم.
اما مگر می شود بدون امید زندگی کرد برای جست وجوی امید لازم نیست در ذهنتان سفرهای دور و درازی به گذشته داشته باشید. امید و خوشبختی را می توان در تک تک ثانیه های زندگی پیدا کرد. آیا خورشیدی که برای ما می تابد و اکسیژنی که در هوا برای تنفس وجود دارد نشانه آن نیست که هنوز هم دنیا بر وفق مراد ما می چرخد آیا لبخند یک دوست نمی تواند نشانه خوشبختی و سعادت باشد
امیدواربودن به این معنا نیست که انتظار داشته باشید همه پیش بینی هایتان در مورد آینده درست از آب در بیاید و همه برنامه های از پیش تعیین شده تان کاملاً محقق شود. امیدوار بودن به این معنا است که به زندگی اجازه بدهیم به شیوه مرموز خودش هر روز برایمان یکی از زیبایی هایش را به ارمغان بیاورد. اگر قرار باشد همه چیز طبق برنامه های ما پیش برود زندگی بسیار ملال آور خواهد شد! امیدواری به این معنا نیست که سختی ها را نادیده بگیریم ، بلکه به این معنی است که باور کنیم با وجود همه بالا و پائین های زندگی، بالاخره همه چیز درست خواهد شد.
هرگز اجازه ندهید ترس از شکست یا رویارویی با مسائل پیش بینی نشده شما را به کسالت و ناامیدی و سکون بکشاند. برای امیدوار بودن لازم نیست منتظر معجزه ای باشید که از طرف زندگی به شما هدیه می شود. باتلاش و کمی خوشبینی می توان سقفی که بر آسمان آرزوهایمان زده شده را شکست و به دنیای رنگارنگ و پراز امید و خوشبختی کودکی بازگشت.

[راضیه حبیبی]

منبع : روزنامه ایران