جوـ‌آن: کینه

نویسنده و کارگردان: شیمیزو تاکاشی. بازیگران: اکینا مگومی، ایتو میزاکی، اوزوکی یویا. مدت: ۹۲ دقیقه.
پس از تماشای خیل فیلم‌های دلهره‌آور ژاپنی سال‌های اخیر، از خود سؤال می‌کنید که هیئت مدیرهٔ تشکیلات توریستی ژاپن، به ستوه نیامده است؟ در این شکی نیست که ژاپنی‌ها آدم‌های جذابی هستند، ولی آدم می‌ماند که در ذهن‌شان چه می‌گذارد؟! کینه جزء سلسله فیلم‌های دلهره‌آوری است که اخیراً از سوی‌شان عرضه شده و با دیدن صحنه‌هایش ـ که قبلاً هم در حلقه و آب تاریک دیده شده‌اند ـ احساس می‌کنید که مشابه این صحنه‌ها را بارها و بارها دیده‌اید. فیلم با ماجراهای نیشینا ریکا (مگومی) یک مددکار اجتماعی آغاز می‌شود که سری به خانهٔ پیرزنی به نام ”ساشی“ می‌زند. زن در خانه‌اش زمین‌گیر شده و ظاهراً در محنت و بدبختی زندگی می‌کند. صداهای مخوفی که از سایر قسمت‌های خانه به گوش می‌رسد، ریکا را به گنجینه‌ای راهنمائی می‌کند که توشیو، بچه‌ای ترسناک، در آنجا پنهان شده. از آنجا به بعد، زندگی و فیلم به شدت قاتی می‌کنند. سایه‌ای سیاه به پیرزن حمله می‌کند، ریکا در بیمارستان بستری می‌شود و هرکسی که به طریقی با آن خانه سر و کار داشته، قرانی نفرینی شده و به مصیبت غریبی دچار می‌گردد. چندتائی شوک به بیننده وارد می‌شود که فقط یکی دو تا از آنها واقعاً می‌ترساند. باقی قضایا، یک‌سری اپیزودهای در هم تنیده است که فرآیند این نفرین را توضیح می‌دهند و پایان فیلم نیز آمیزه‌ای از ”مُرد / سوخت و خاکستر شد / ده‌سال پیش به جهنم رفت“ و غیره است. تنها نکتهٔ باارزش فیلم، طراحی صدایش است: صداهای کینه بیش از تصاویرش می‌ترسانند.

منبع : مجله دنیای تصویر