نمایش‌های خودم را از رادیوی همسایه گوش می‌کردم

ـ تلویزیون چگونه وارد زندگی شما شد؟.
اوایل دهه ۴۰ بود، همان سال‌هایی كه تازه تلویزیون به شیراز آمده بود. از آنجا كه وسیله گرانقیمت و لوكسی بود، هر كسی توانایی خرید آن را نداشت از جمله خانواده ما، بنابراین مجبور بودیم خودمان را با گوش كردن به رادیو و نمایشنامه‌هایش سرگرم كنیم.
آن زمان برای دیدن برنامه‌های تلویزیون به كجا می‌رفتید؟
به قهوه‌خانه چهارفصل كه در محله ما بود. گهگاهی به آنجا می‌رفتیم و در كنار بقیه مردم محل به تماشای تلویزیون می‌نشستیم جالب است كه در این قهوه‌خانه هم تئاتر و هم نقالی اجرا می‌شد.
ـ چه زمانی خودتان بالاخره تلویزیون خریدید؟
یادم است تا زمان دانشجویی‌ام یعنی سال ۱۳۵۲ ما بی‌تلویزیون بودیم تا اینكه ما چند تا از دانشجوها شریك شدیم و یك تلویزیون قسطی خریداری كردیم. (می‌خندد)
تلویزیون، شما را علاقه‌مند به حرفه بازیگری كرد یا رادیو؟
خب، سابقه رادیو در خانواده‌ها خیلی قدیمی‌تر بود. زمانی كه به رادیو گوش می‌دادم آرام‌آرام به این حرفه علاقه‌مند شدم، به رادیو شیراز رفتم و گفتم كه من می‌خواهم كار كنم، آنها ابتدا از من تست صدا گرفتند و بعد در نمایشنامه‌های رادیویی فعالیت كردم. این نمایشنامه‌ها روزهای جمعه از ساعت ۱۳ به مدت نیم ساعت از رادیو شیراز پخش می‌شد. بعد از یكی، دو سال جذب تئاتر شدم و نمایش «افعی طلایی» نوشته علی نصیریان را در شیراز روی صحنه بردیم.
ظاهرا اواسط دهه ۶۰ بود كه كارتان را در تلویزیون شروع كردید؟
بله، سال ۱۳۶۴ اولین بازی حرفه‌ای من در تلویزیون در اثری به نام «شهر بی نهایت» به كارگردانی حمید لبخنده بود.
ـ اولین حقوقتان در عرصه هنر چقدر بود؟
برای كار تئاتر ماهانه ۲۰۰ تومان می‌گرفتم.
آن روزها ماهی ۲۰۰ تومان حقوق را بیشتر صرف چه اموراتی می‌كردید؟
از آنجا كه اهل مطالعه كتاب و مجله بودم، بیشتر پولم را در همین راه خرج می کردم.
ـ خاطره‌ای از دوران كاری‌تان برای ما تعریف كنید؟
متاسفانه من ذهن بسیار فراری دارم، حتی قادر نیستم یك لطیفه یا شماره تلفن حفظ كنم چه برسد به گفتن خاطره. (می‌خندد)
ـ از اولین روزهای كاریتان در رادیو هم خاطره‌ای به یاد ندارید؟
برای كار رادیویی‌ام از آنجا كه ما رادیو نداشتیم، به خانه همسایه‌مان كه در مجاورت اتاق ما ساكن بودند، رفتم و گفتم كه الان برنامه رادیویی من شروع می‌شود و می‌خواهم رادیو گوش كنم، خلاصه برنامه را گوش كردیم، آن روز از شنیدن صدایم از رادیو خیلی خوشحال بودم.
ـ از كدامیك از نقش‌هایی كه بازی كردی، بیشتر احساس رضایت دارید؟
از نقش عموی رامین در سریال «در پناه تو» بیشتر راضی بودم.
ـ روند كمی و كیفی تولیدات تلویزیون را طی دو دهه اخیر چگونه می‌بینید؟
این روند همیشه وجود داشته است. زمان گذشته شبكه‌های تلویزیونی خیلی محدود بود و فضای كمتری برای كار وجود داشت. امروزه اگرچه تعداد شبكه‌های تلویزیونی زیاد شده است اما متاسفانه شاهد تولیدات ضعیفی هستیم. برنامه‌های تلویزیونی به لحاظ كمی زیاد شده‌اند ولی به لحاظ كیفی تعریفی ندارند. امیدوارم زمانی برسد كه آن‌قدر برنامه‌های تلویزیونی با كیفیت بالا تولید شوند كه دیگر سریال‌های كم‌مایه تلویزیونی به اصطلاح گل نكند. تلویزیون مخاطب بسیار زیادی دارد‌، به حدی كه سینما هرگز نتوانسته به اندازه تلویزیون مخاطب جذب كند، به نظر من هرچقدر كه مخاطب بیشتر باشد، باید احساس مسوولیت و تعهد مسوولان تلویزیونی هم بالاتر ‌رود، با توجه به اینكه تلویزیون در كشور ما رقیب جدی ندارد مسوولان باید سطح كیفی برنامه‌های تلویزیونی را بالاتر ببرند تا مردم به شبكه‌های بیگانه رو نیاورند.
ـ بیشتر مخاطب كدام بخش از برنامه‌های تلویزیون هستید؟
اغلب فیلم‌های سینمایی را نگاه می‌كنم.

منبع : روزنامه تهران امروز