پیانیست را بزنید - Tirez Sur Le Planiste

سال تولید : ۱۹۶۰
کشور تولیدکننده : فرانسه
محصول : پی‌یر برانبرژه
کارگردان : فرانسوا تروفو
فیلمنامه‌نویس : مارسل موسی و تروفو، برمبنای رمان اون پائین نوشته دیوید گودیس.
فیلمبردار : رائول کوتار.
آهنگساز(موسیقی متن) : ژرژ دلرو.
هنرپیشگان : شارل آزناوور، ماری دوبوآ، نیوکلو برژه، میشل مرسیه، آلبر رمی، ژاک اصلانیان، ریچارد کانایان و دانیل بولانژه.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۹۲ دقیقه.


"چارلی کوهلر" (آزناوور) پیانیست کافه، در واقع همان "ادوار سارویان" نوازنده مشهور کنسرت‌هاست که پس از خودکشی همسرش، زندگی مرفه خود را رها کرده و گم‌نامی و آوارگی را برگزیده است. او درگیر مشکلات برادش، "چیکو" (رمی) با تبهکاران می‌شود و بابت سلامتی کوچک‌ترین برادرش، "فیدو" (کانایان) سخت نگران است. "چارلی" به "لنا" (دوبوآ) پیشخدمت کافه دل می‌بندد اما خجالتی بودنش مانع ابراز محبتش است. همچنان که بیش‌تر و بیشتر در گرداب روابط تبهکاران فرو می‌رود و دل‌بستگی‌اش راسخ‌تر می‌شود، واقعیت را درباره گذشته خود به "لنا" می‌گوید. تبهکاران "فیدو" را می‌دزدند و "چارلی" در پی نجات او برمی‌آید....
٭ این‌جا، عاشق پرشور و دل‌خسته سینما، فیلم‌های رده ب آمریکائی را با حال و هوا و ذائقه متلون و بازیگوش فرانسوی بازسازی می‌کند، با لحنی شوخ و شنگ که فرجامی ناگوار و دردناک دارد. داستان پیانیست تنها و گوشه‌گیری را روایت می‌کند که انگار مقدر است و هر دور بازی دل‌بستن به دختران پیشخدمت کافه را با تجربه تلخ مرگی زودهنگام بیازد. تکنیک‌های موج نو، دوربین روی دست، تدوین سریع و بی‌قاعده، انحراف‌های مکرر از روایت مستقیم، میدان دادن به تصاویری انگار رها و فی‌البداهه و ابهامی غیر قراردادی در شخصیت‌پردازی و توصیف موقعیت، حالا به قصه قهرمان آشنای درونگرا، بدگمان، گریزان از جمع، ذاتاً حساس و اما درظاهر بی‌تفاوت "فیلم نوآر"های محبوب منتقدان سابق نشریه "کایه دو سینما" ابعادی متفاوت، "اروپائی" و معاصرتر می‌بخشد. آن‌چه هم پیانیست... را به‌رغم منتقدی (دان آلن) به "عجیب و غریب‌ترین فیلم تروفو" بدل می‌کند همین آزادی حیرت‌انگیزی است که او در آمیزش دنیای قراردادی کلیشه‌های دوست داشتنی با فضای نو، زنده و شبه‌نئورآلیستی فیلمش می‌یابد. فیلمی سرشار از تغییر لحن، تغییر ژانر و تغییر جهت و ثمره خود آگاهی جسورانه و اعتماد به نفس.