احساسی نویسی

با فرو ریختن بنیان های ادبی ۲۴ قرن گذشته یعنی از قرن پنج قبل از میلاد و با وقوع انقلاب فرانسه (اگرچه با شکست مواجه شد) بارقه های مکتبی جدید به عنوان رمانتیسیسم هویدا شد.
اگرچه انقلاب فرانسه شکست خورد ولی اعتقادات کلاسیک و نئوکلاسیک را در حکم ایستایی و بردگی نگاه می کرد و این خود یکی از دلایل مهم برای ظهور رمانتیسیسم بود. انقلاب فرانسه با شعار آزادی در زندگی، ادبیات و هنر به این مهم کمک شایانی کرد.
رمانتیسیسم با تسلط احساس بر خرد و قرار گرفتن خرد در درجه دوم اهمیت بنیان خود را بنا نهاد و در مقابل نظم، خویشتن داری، نگهداری احساسات توسط خرد و قرار گرفتن طبیعت و فرد به عنوان یک کل ایستاد و قد علم کرد.ریشه های رمانتیسیسم در آلمان تحت عنوان سانتی مانتالیسم که به احساس اهمیت زیادی می داد، در نیمه دوم قرن هجدهم شکل گرفت. اهمیت به تخیل، فردگرایی، نوآوری، سنت شکنی و احساس مندی از اصول اساسی این مکتب به شمار می رود. از نظر رمانتیسیست ها، شعر ، ایهام و تخیل است و هنرمندی را نیاز اصلی برای گفتن و سرودن شعر می دانستند.
رمانتیسیست ها یک زبان خاص خود (زبانی شاعرانه) داشتند ولی عملاً از اوزانی استفاده می کردند که در دوره رنسانس استفاده می شد. از جمله قالب اسپنسری و هشت مصراعی.از نظر ویلیام وردزورث شعر فوران خودجوش احساسات پرتوان است و سرچشمه آن احساساتی است که در آرامش به بار می آید.ویلیام وردزورث از اولین رمانتیسیست هایی است که قوانینی را برای این مکتب به وجود آورد.برعکس دوره کلاسیک و نئوکلاسیک، دردوره رمانتیسیسم شاعر مورد توجه قرارگرفت و خواننده که در درجه اول اهمیت قرار داشت جای خود را با شاعر عوض کرد.
در این راستا واسیلی کاندینسکی می گوید: هنر پاسخ دادن به ضرورت درونی شعر است.از نظر وردزورث تخیل و نبوغ کاملاً با یکدیگر تفاوت دارند.
از نظر وی تخیل شاعری هرگاه که بخواهی امکان خلق شعر یا اثر را به شاعر یا خالق آن اثر نمی دهد، مانند چشمه ای است که همیشه جوشان نباشد درصورتی که نبوغ همیشه جوشان است و فوران دارد.از نظر وردزورث تخیل آفریننده، نیمی آفریننده و نیمی تأثیرپذیر است.
باید اول با طبیعت رابطه برقرار کند و از آن الهام گیرد و سپس آنها را تبدیل به اثری ادبی کند.
رمانتیسیسم به نوعی به مخالفت با الگوهای سنتی کلاسیک و نئوکلاسیک برخاست و اعتراضی بود به ساختارهای خشک و چارچوب های کهنه و فرسوده گذشته.

سینا مذهب یوسفی

منبع : روزنامه ایران