ممنوعیت استفاده از موبایل در مدارس؛ محاسن و معایب

این روز‌ها با رواج گسترده موبایل بحث‌ها و سوال‌های جدی در مورد استفاده از تلفن‌ همراه در مدارس در گرفته است.
بسیاری از مدارس از مدت‌ها قبل ممنوعیت استفاده از موبایل را برای کودکان اعلام کرده‌اند ولی هنوز مدارس زیادی در سراسر جهان نتوانسته‌اند جلو استفاده از موبایل را بگیرند و همچنان بچه‌ها دزدکی موبایل‌هایشان را به مدرسه می‌برند و آن را در جیب یا کوله پشتی خود مخفی می‌کنند.
سوال اینجاست، آیا واقعا دانش‌آموزان باید مجوز بردن موبایل به مدرسه را داشته باشند؟ یا این عادلانه است که مدارس استفاده از موبایل را برای دانش‌آموزان ممنوع کنند؟
پاسخ به این پرسش البته دشوار است.
بیایید ابتدا از دیدگاه مدارس شروع کنیم.
بحث و جدل‌های فراوانی پیرامون ممنوعیت استفاده از موبایل در مدارس شکل گرفته است،اما بخش عمده آنها درباره آثار سویی است که بر فرآیند یادگیری دانش‌آموزان می‌گذارد.
بسیاری از کودکان در کلاس‌ درس و حین درس دادن معلم، به جای توجه به او، در حال ارسال پیامک یا بازی با گوشی‌هایشان هستند که قطعا چنین امری سبب پایین آمدن درک بچه‌ها درباره موضوعات درسی و گرفتن نمره‌های پایین می‌شود بعضی دیگر از دانش‌آموزان نیز با موبایل‌هایشان عکس می‌گیرند و بعد منتظر فرصتی هستند که آن را روی اینترنت قرار دهند که بسیاری از این عکس‌ها از هم‌کلاسی‌هایشان در مدرسه گرفته شده است.
شاید وظیفه شناسی افراد بتواند اکثر این مشکلات را حل کند.
اگر دانش‌آموزان دوست دارند که حین کلاس درس با موبایلشان سرگرم باشند و در آخر سال هم نمره‌های بد بگیرند، مسوول این امر خودشان هستند و تقصیر به گردن آنهاست که چیزی یاد نمی‌گیرند.
ولی در حقیقت هیچگاه کسی بچه‌ها را مقصر نمی‌داند، زیرا اول از همه آنها هنوز کودک هستندو به درک کافی برای اخذ تصمیمات درست نرسیده‌اند.
ثانیا والدین نمی‌خواهند قبول کنند که بچه‌هایشان کار غلطی انجام داده‌اند و معمولا معلم‌ها را برای گرفتن نمره بد مورد سرزنش قرار می‌دهند.
به علاوه تلفن همراه به عنوان وسیله‌ای برای تقلب هم به کار می‌رود. البته تقلب کردن از دیر‌باز در بین دانش‌آموزان مرسوم بوده است اما اکنون استفاده از تلفن همراه این امر را به طرز غیر قابل باوری افزایش داده و سرعت بخشیده است این هم مشکل بزرگ دیگری است که معلم‌ها با آن سروکار دارند.
از دیدگاهی دیگر، تلفن‌های همراه می‌توانند در مواقع اضطراری وسیله بسیار مفیدی تلقی شوند.
مثلا در مواردی که در مدارس حادثه تیر اندازی یا بمب‌گذاری رخ می‌دهد، تلفن‌های همراه می‌توانند بسیار مفید باشند.
همچنین کودکان می‌توانند با موبایل به والدینشان خبر دهند که حالشان خوب است یا اینکه دم در مدرسه منتظر می‌مانند تا به دنبالشان بروند.
اما آیا کودکان موبایل را برای استفاده درمواقع اضطراری نگه می‌دارند؟ قطعا جواب منفی است.
آنها از موبایل برای تقلب در امتحان استفاده می‌کنند. به دوستانشان پیامک می‌فرستند، عکس می‌گیرند و بازی می‌کنند.
ولی چاره‌ای نیست، این جهانی است که ما در آن زندگی می‌کنیم و آیا مگر نباید مدرسه بچه‌ را به تکامل برساند؟
اکنون موبایل‌ها بخش عظیمی از زندگی بزرگسالان را اشغال کرده و اینگونه به نظر می‌رسد که بچه‌ها همه باید نحوه استفاده درست و مناسب از آن را یاد بگیرند.
بزرگ‌تر‌ها همیشه در حال استفاده از موبایل خود حین رانندگی و مکالمات پرسروصدا در اماکن عمومی هستند، حالا ما چطور از بچه‌ها انتظار داریم که به صورت کامل و بی‌نقص رفتار کنند؟
مشکلات مذکور – تقلب، بازی، بی‌توجهی – قرن‌هاست که اتفاق می‌افتد و منبع پیدایش آنها گوشی موبایل نیست.
چند سال پیش که ما به مدرسه می‌رفتیم، موبایلی وجود نداشت اما باز هم بچه‌ها به معلم بی‌توجهی می‌کردند، برای هم یادداشت می‌فرستادند و در امتحان تقلب می‌کردند.
فقط بچه‌های امروزی تکنیک‌های قدیمی را با فناوری‌های جدید سازگار کرده‌اند، قطعا معلم‌ها باید بتوانند برای اجتناب از مشکلات، از استفاده موبایل حین کلاس درسشان جلوگیری کنند.
اما واقعا نیازی نیست که در مدرسه‌ها به طور کامل استفاده از موبایل ممنوع شود.
چرا باید برای کسی مهم باشد که دانش‌آموزی در زنگ تفریح یا دیگر اوقات بیکاری‌اش با موبایل سرگرم باشد.
با این حال در فضایی خارج از دنیای آموزش، هر فردی با تلفن همراهش همان کارهایی را انجام می‌دهد که با کامپیوتر می‌‌تواند انجام دهد و البته بسیاری از این کار‌ها مفید بوده و مربوط به گرفتن اطلاعات ارزشمند است.به علاوه تلفن‌های همراه یا PDA‌های دیگر مقرون به صرفه بوده و قابلیت همراهی در هر زمان و مکانی را دارد.
همچنین مدارسی که استطاعت تهیه یک لپ‌تاپ برای هر کودک را ندارد می‌توانند این طرح را با ترکیب لپ‌تاپ و دستگاه‌های قابل حمل ارزان قیمت مانند یک آیپاد اجرا کنند.
بنابراین قانون منع و تحریم فناوری‌های کاربردی راه‌حل مناسبی نیست زیرا این فناوری‌ها در محیط‌های آموزشی بسیار ارزشمندند؛ اما با مدیریت صحیح می‌توان همه خطراتی که کودکان را تهدید می‌کند، کنترل کرد.به این ترتیب بعضی از این روش‌ها را می‌توان با فناوری، برخی را با آموزش و بعضی را با سیاست و نظارت اعمال کرد.
ما نمی‌توانیم دانش‌آموزان را به صرف آنکه حیاط مدرسه نزدیک خیابان است، از بازی در حیاط منع کنیم، ولی می‌توانیم برای احتیاط بیش‌تر در حیاط حفاظ بکشیم.

ترجمه: صدف اشتری

منبع : روزنامه فناوران