مرکز تجارت جهانی - WORLD TRADE CENTER

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : دبرا هیل، استیسی شر، مارتیس بورمن و آلیور استون
کارگردان : استون
فیلمنامه‌نویس : آندره برلوف، برمبنای داستانی نوشتهٔ آلیسن جیمنو، ویلیام جیمنو و جان مک‌لاکلین
فیلمبردار : سیمس مک‌گاوری
آهنگساز(موسیقی متن) : کریگ آرمسترانگ
هنرپیشگان : نیکلاس کیج، مایکل پنیا، مگی جیلنهال، ماریا بلو، کانر پائولو، آنتونی پیسینینی، الکسا گراسیموویچ، مورگان فلین و جی هرناندس
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۹ دقیقه


̎گروهبان جان مک‌لاکلین̎ (کیج) و ̎ویلیام جیمنو̎ (پنیا)، در یکی از روزهای آرام اوایل پائیز، مشغول انجام وظیفه در نیویورک بودند که پیامی فوری دریافت کردند. آن روز، یازده سپتامبر سال ۲۰۰۱ بود و ̎مک‌لاکلین̎ و ̎جیمنو̎ در بین پلیس‌هائی بودند که پس از حمله به برج‌های مرکز تجارت جهانی، تلاش کردند مردم را از آن عمارت‌ها بیرون بکشند. وقتی برج‌ها فرو ریخت، ̎مک‌لاکلین̎ و ̎جیمنو̎، هر دو در طبقهٔ پنجم بودند و هر دو جزء آخرین آدم‌هائی بودند که زنده از لابه‌لای ویرانه‌های برج‌ها بیرون کشیده شدند. در حالی‌که نیروهای امدادی سعی در نجات آن دو داشتند و ̎مک‌لاکلین̎ و ̎جیمنو̎ امیدوارانه دودستی به زندگی چسبیده و انتظار داشتند که شوهرانشان را زنده پیدا کنند. در حالی‌که خانواده‌های ̎مک‌لاکلین̎ و ̎جیمنو̎ انتظار می‌کشیدند تا مگر خبر زنده بودن همسرانشان را بشنوند، قدرت و هم‌دردیشان بود که مانند باقی مردم نیویورک و آمریکا، آن دو را در برابر آن تراژدی، به یک‌دیگر پیوند داده بود.
● پنج سال پس از فاجعهٔ یازده سپتامبر ۲۰۰۱ هالیوود سرانجام این توان را در خودش می‌بیند تا با جدا شدن از این اتفاق، تصویر داستانی آن را در قالب یک ملودرام روی پرده عرضه کند. اهمیت این تصویر برای آمریکائی‌ها آن‌قدر هست که استون در مقام فیلم‌ساز معترض هم کنایه‌های سیاسی‌اش را در حد چند صحنه و نمای کوتاه نگه دارد و تنها به روایت دراماتیک آن چه رخ داده بپردازد. مرکز تجارت جهانی به شکل غریبی در شبیه‌سازی آن‌چه رخ داده، متقاعدکننده به نظر می‌رسد، به حدی که ممکن است تماشاگر عادی فکر کند در برخی موارد از صحنه‌های مستند استفاده شده است. صحنهٔ فرو ریختن برج‌ها اوج این واقع‌نمائی است و صحنهٔ بعدی، سیاهی و سکوت مطلق، غافل‌گیرکننده‌ترین تمهید استون در تمام کارنامه‌اش است. فیلمی که از ابزار سینما برای بیان سینمائی کمک می‌گیرد؛ چیزی که تماشاگر کمتر از استون در خاطر دارد. در میان بازیگران، پنیا بیش از کیج تأثیرگذار است و تک‌چهره‌های گاروی هم در بعضی جاها به ویژگی بزرگ فیلم تبدیل می‌شود.