به نام ما، به کام....

شاید دیگر خیلی برایمان عجیب نباشد که یک خبر بسیار بد را در قالب یک خبر خوش بشنویم.
اصلاً اینگونه به ذهن می‌آید که بعضاً چنین مسئله‌ای فن و تاکتیکی است که برخی از رسانه‌ها در برنامه‌هایشان گنجانده‌اند و شاید هم‌چنین سیستمی در برنامه‌شان نباشد و به اشتباه خبری را مثبت جلوه می‌دهند.
هم‌اکنون یکی از دغدغه‌های جامعه علمی ایران، فرار مغزهاست. قشر تحصیل کرده ایرانی زمانی که بهره ور می‌شوند و می‌تواند بهترین ثمر را برای کشورمان داشته باشند از ایران برای ادامه تحصیل یا تحقیق به کشورهای دیگر می‌روند.
با این اوصاف، چندی پیش در یکی از روزنامه‌ها مطلبی تیتر اول شده بود که قابل تامل بود. مطلب با این جمله که: «هاروارد را فراموش کنید، بهترین مؤسسات دانشگاهی جهان در ایران است!»
آغاز و چنین ادامه می‌یافت که موفقیت‌ها و پیشرفت‌های علمی ایران در سال‌های اخیر که بارها مورد اذعان و تحسین معتبرترین نشریات علمی جهان قرار گرفته از دید رسانه‌ها و محافل خبری غرب نیز دور نمانده است، به‌طوری که هفته‌نامه آمریکایی «نیوزویک» در شماره اخیر خود در گزارشی با عنوان «دانشجویان درخشان جمهوری اسلامی» به حیرت و تمجید استادان و جامعه علمی آمریکا از حضور درخشان دانشجویان ایرانی در عرصه‌های علمی جهانی پرداخته است.
ادامه این گزارش به موفقیت‌های دانشجویان و دانش‌آموختگان دانشگاه صنعتی شریف در عرصه‌های بین‌المللی می‌پرداخت و تصریح می‌کرد: «در سال ۲۰۰۳ مدیران دپارتمان مهندسی الکترونیک دانشگاه استنفورد هنگامی با گروهی از دانشجویان خارجی مواجه شدند که با نمرات بی‌سابقه‌ای امتحانات دشوار ورودی دوره دکتری دانشکده را پشت سرگذاشته بودند.
به گفته مسئولان استنفورد، نکته شگفت این ‏بود که بیشتر برگزیدگان از یک کشور و یک دانشگاه آمده بودند: دانشگاه صنعتی شریف در ایران!»
به نوشته این هفته نامه، استنفورد به یکی از مقصدهای اصلی برای فارغ‌التحصیلان دانشگاه شریف تبدیل شده است.
البته این تنها مسئولان استنفورد نیستند که متوجه این نکته شده ‏اند؛ بلکه دانشگاه‌های کانادا و استرالیا، یعنی کشورهایی که محدودیت‌های کمتری برای صدور ویزا دارند، از افزایشی قابل توجه در پذیرش دانشجویان ایرانی خبر داده‌اند به‌نحوی که تعداد دانشجویان ایرانی در کانادا از سال ۱۹۸۵ تا‌کنون ۲۴۰ درصد افزایش یافته.
این در حالی‌ است که روزنامه‌های استرالیایی هم گزارش کرده‌اند که تعداد دانشجویان ایرانی در آن کشور در خلال ۵سال گذشته ۵ برابر شده و به حدود ۱۵۰۰ نفر رسیده است.
● واقعاً به‌نظر شما این موضوع غرورآفرین است؟
تحصیل هر فرد ایرانی در ایران برای دولت و ملت هزینه دارد. پس از ۱۲ سال تحصیلات در مقاطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان تازه پایشان به دانشگاه باز می‌شود و ده دوازده سالی را هم در آنجا به سر می‌برند و در این صورت جمعاً حدود ۲۴ سال تحصیل می‌کنند و بدون شک در زمان تحصیلشان از آب ایرانی، برق ایرانی، نفت ایرانی، تلفن ایرانی
و ... هزاران تسهیلات دیگر ایرانی استفاده می‌کنند و زمانی که به بهره‌وری می‌رسند و می‌توانند یکی از بهترین بازوان کمکی کشور باشند از ایران به کشورهای دیگر عزیمت می‌کنند.
کشورهای دیگر هم که می‌بینند چنین درختی را که به ثمر رسیده است و در بهترین موقعیت بهره‌وری است ، چرا شکار نکنند و در خدمت کشور خودشان نگیرند؟البته این موضوع جنبه‌های مختلفی دارد و نمی‌توان گفت که این مشکل دانشجویان ایرانی است که دوست دارند از ایران بروند؛
این مشکل جامعه ایرانی است که نمی‌تواند چنین استعدادهایی را در خود نگه دارد. از کشوری که بودجه پژوهشی‌اش داد و فغان بسیاری از کارشناسان را برانگیخت، وضعیت ارتباطاتش وضعیت خوبی نیست و حتی سرعت اینترنتش محدود شده و تقریباً هیچ ارتباطی بین صنعت و دانشگاهش وجود ندارد، انتظار دیگری نمی‌توان داشت.

عمید نمازی‌خواه

منبع : روزنامه همشهری