هانا ـ بی - hana-bi

سال تولید : ۱۹۹۷
کشور تولیدکننده : ژاپن
محصول : ماسایوکی موری، یاسوشی تسوگه و تاکیو یوشیدا
کارگردان : تاکشی کیتانو
فیلمنامه‌نویس : تاکشی کیتانو
فیلمبردار : هیدئو یاماموتو
آهنگساز(موسیقی متن) : جو هیسایشی
هنرپیشگان : کیتانو، سوسومو تراجیما، تتسو واتانابه، هاکوریو، تارو ایستومی، رن اوسوگی و کایوکو کیشیموتو.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۳ دقیقه.


̎کارآگاه نیشی̎ (کیتانو) به‌جای همراهی با همکار و دوست نزدیکش، ̎هوریبه̎ (اوسوگی) در یک عملیات تعقیب، به دیدار همسرش (کیشیموتو) در بیمارستان می‌رود و در آن‌جا در می‌یابد حال همسرش وخیم است. در همین حال افسری سراسیمه می‌رسد و خبر می‌دهد که ̎هوریبه̎ هدف گلوله قرار گرفته است. هفته‌ها بعد، ̎نیشی̎ به دیدار ̎هوریبه̎ که پس از تیراندازی فلج شده و روی صندلی چرخدار قرار دارد، می‌رود. او نمی‌تواند مثل سابق خانواده‌اش را اداره کند، لذا همسرش او را ترک کرده و دختر کوچک‌شان را هم برده است. ̎هوریبه̎ که اینک تنها در خانه‌ای ساحلی به سر می‌برد، مایل است به نقاشی بپردازد ولی این سرگرمی گران قیمتی است. ̎نیشی̎ که ذهنش را حوادث ناگهانی و خشن زندگی اطرافیانش مشغول کرده،کار در نیروهای پلیس را رها می‌کند. او در اثر احساس گناه، از یک نزول خوار یا کوزا پول قرض می‌کند تا لوازم نقاشی برای ̎هوریبه̎ بخرد و به بیوهٔ یک افسر همکار که در جریان عملیات کشته شده، کمک کند. به‌رغم همه چیز ̎نیشی̎ می‌کوشد تا روحیه‌اش را حفظ کند چرا که همسرش از بیمارستان مرخص شده تا آخرین روزهای عمرش را در خانه بگذراند. یک روز در یک قراضه فروشی نزدیک خلیج توکیو، صدای سوت پلیسی ̎نیشی̎ را به یاد حوادثی دردناک می‌اندازد. ̎نیشی̎ و دو افسر، یک فرد مظنون را در یک بازارچه زیرزمینی تعقیب می‌کنند. ̎نیشی̎ می‌کوشد مرد را دستگیر کند ولی ناموفق است. دوتای دیگر موفق می‌شوند مجرم را گیر بیندازند ولی هدف گلوله قرار می‌گیرند. ̎نیشی̎ یک آژیر قراضه پلیس و یک تاکسی مسروقه را از اوراقچی می‌خرد و در فکر این است که به یک بانک دست‌برد بزند. در حالی که ̎نیشی̎ مشغول درست کردن یک اتوموبیل پلیس قلابی است، ̎هوریبه̎ از گل‌ها الهام می‌گیرد و در دنیای خیال‌انگیز نقاشی‌هایش غرق می‌شود....
● به‌نظر می‌رسد کیتانو تمام استعدادهای هنری و تجربیات کارگردانی فیلم‌های قبلی‌اش را به کار گرفته تا این پیچیده‌ترین و تأمل برانگیزترین درام پلیسی خود را به بهترین شکل ممکن تصویر کند. اما ساختار روائی فیلم به‌گونه‌ای است که مدام به زمان‌های مختلف قطع می‌شود و تماشاگر را تا حدودی گیج و ناراضی می‌کند. با این همه وقتی فیلم به پایان می‌رسد، و جذابیت داستان و مهارت کارگردان در پرداخت آن مسلم می‌شود، حس دیگری را در تماشاگر به‌وجود می‌آورد.