جزیره گنج - Treasure Island

سال تولید : ۱۹۷۲
کشور تولیدکننده : انگلستان، فرانسه، آلمان‌غربی و اسپانیا
محصول : هاری آلن تاورز
کارگردان : جان ها
فیلمنامه‌نویس : وولف منکه‌ویتس و. ا. و. جیوز (اورسن ولز)، برمبنای رمانی نوشته رابرت لوئیس استیونسن.
فیلمبردار : سسیلیو پانیاگوآ
آهنگساز(موسیقی متن) : ناتال ماسارا
هنرپیشگان : اورسن ولز، کیم برفیلد، لایونل استندر، والتر سلزاک، انجل دل پوزور، ریک باتالیا، ماریا روم و ژان لوفاور.
نوع فیلم : رنگی، ۹۵ دقیقه.


«بیلی بونز» (استندر)، ناخدای سابق بددهنی است که در مهمان‌خانه «خانم هاوکینز» (روم) زندگی می‌کند. او پیش از مرگش کیسه‌ای چرمی به «جیم» (برفیلد)، پسر «خانم‌ها کینز» می‌دهد. «جیم» نیز کیسه‌ای را به «اسکوایر ترلانی» (سلزاک) و «دکتر لیوسی» (دل پوزو) نشان می‌دهد. آن دو متوجه می‌شوند که کیسه حاوی نقشه گنج معروف «ناخدا فلینت» است. پس با کشتی هیسپانیولا راهی یافتن گنج می‌شوند، در حالی که «جیم» متوجه می‌شود آشپز کشتی، مرد یک‌پائی به‌نام «لانگ جان سیلور» (ولز) در فکر تصرف کشتی، مرد یک‌پائی به نام «لانگ جان سیلور» (ولز) در فکر تصرف کشتی است. «ناخدا اسمولت» (باتالیا)، «سیلور» را با تعدادی از افرادش به ساحل می‌فرستد. «جیم» نیز با آنان می‌رود اما به سرعت فرار می‌کند و خود را به دوستانش در پناهگاهی در جزیره می‌رساند. در این بین با «بن گان» (لوفاور) آشنا می‌شوند که سال‌ها پیش «ناخدا فلینت» او را در جزیره جا گذاشته است. راهزنان، پناهگاه را تسخیر و نقشه را پیدا می‌کنند. اما وقتی به سراغ گنج می‌روند، می‌بینند که گنج جابه‌جا شده است. سپس نزد «سیلور» می‌روند، ولی با آتش افراد «لیوسی» روبه‌رو می‌شوند و می‌فهمند که «سیلور» برای نجات جانش معامله کرده است. در این جا، «گان» محلی که گنج را در آن پنهان کرده، نشان می‌دهد. وقتی هیسپانیولا، سفرش را آغاز می‌کند، «سیلور» فرار می‌کند.
* در این نسخه جزیره گنج، ولزِ بزرگ با نام مستعار در نوشتن فیلم‌نامه همکاری داشته و تللاش کرده تا به شیوه خود به «لانگ جان سیلور» در نقش ضد قهرمان، شخصی ایهام‌آمیز ببخشد. اما فیلم بی‌روح می‌نماید، اگرچه با وفاداری نسبت به رمان استیونسن ساخته شده ولی طرح داستانی‌اش فاقد رنگ و بو است. شخصیت‌پردازی اثر هم با حضور بازیگرانی از ملیت‌های گوناگون چندان قابل توجه نیست. ها به شیوه‌ای تآتری کار کرده، به همین علت این فیلم ماجراجویانه با صحنه‌های شمشیربازی‌اش راه به جائی نمی‌برد. او گه گاه از نماهای درشتی استفاده می‌کند که از جنبه دراماتیک، غافلگیر کننده‌اند ولی به فیلم تأثیر بصری و خشن یک وسترن ایتالیائی را می‌دهند.