فرهنگ سکونت

دربیشترکشورهای غربی فرهنگ سکونت با ایران متفاوت است . در ایران خانه دار شدن وبه تعبیری مالک یک واحد مسکونی شدن از مقتضیات فرهنگی مردم است . هنوز در ایران اجاره نشینی جامعه پذیری پیدا نکرده است .
بدون تعارف باید گفت مردم کشور ما اجاره را پول زور می دانند .یکی از نشریات اقتصادی بین المللی معتبر، چندی پیش طی یادداشتی به موضوع مسکن در کشورهای در حال توسعه پرداخته بود . در این نشریه به این مضمون آمده بود که مردم کشورهای جهان سوم تصور می کنند، با اخذ وامهای سنگین که سود بالایی هم دارند، در دراز مدت قریب به سی سال با هر مشقتی صاحب مسکن می شوند .
در حالی که پس از پرداخت اقساط با رقمهای بالا ظرف مدت مثلا سی سال ،که خود یک عمر زندگی است، صاحب خانه ای شده اند که دیگر فرسوده شده وامکان کاربری مسکونی متناسب با وضعیت آن روز جامعه از آن واحد مسکونی وجود ندارد .این در حالی است که همین افراد با رقمی کمتر از قیمت اقساطشان می توانند یک واحد مسکونی مطابق سلیقه خود ومتناسب با اقتضائات روز اجاره کنند وحجم قابل توجهی از سرمایه خود را که می خواهند در بخش مسکن بخوابانند در یک کار تولیدی ویا خدماتی به کار گیرند .
این موضوع هم به رشد این کشورها کمک می کند وهم باعث جهت دهی نقدینگی کشور به سمت تولید ثروت می گردد . از طرفی مردم نیز در این بین متضرر نمی شوند .
در ایران نیز دقیقا مشابه این اتفاق در حال رخ دادن است . بخش عظیمی از اقشار کم درآمد با وامهای ۱۸ میلیونی ویا وامهای دیگر که در درازمدت، بهره قابل توجهی هم دارند، به امید خانه دار شدن وارد دالان پر مشقتی می شوند که انتهای آن نه تنها چندان روشن نیست، بلکه با توجه سلایق تغییر پذیر افراد نسبت به محل سکونت بس تاریک نیز می باشد .
این افراد بهترین سالهای عمر خود را صرف پرداخت اقساطی می کنند که در پایان نیز ثمره ای برای آنها به همراه نخواهد آورد . به هر حال نباید فراموش کرد که در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران نیز روزی بازار مسکن رو به ثبات خواهد رفت و وضعیت نابسامان امروزی نمی باید محک قضاوت عموم مردم قرار گیرد . به نظر نگارنده برای حل این نابسامانی ها ،به بخش مسکن باید به عنوان یک موضوع تخصصی نگریسته شود و فرهنگ اجاره نشینی در بین مردم نهادینه گردد .
در واقع عده معدودی باید به طور تخصصی خانه بسازند وبقیه مردم از خدمات آنها با اجاره دادن بهره مند شوند . این موضوع باعث گردش چرخهای اقتصادی کشور ،استاندارد شدن فرایند احداث پروــژه های مسکونی و در نهایت متضرر نشدن مردم وحتی سلامت روانی جامعه می گردد .
هم اکنون در کشورهای پیشرفته سهم مسکن اجاره ای ۶۰درصد است، حال آنکه در ایران نصف این رقم است. افزایش و کاهش نرخ اجاره مسکن به علت آن است که سهم عرضه اجاره در کل مسکن پائین است .
یکی از سیاست های دولت در گذشته طرح اجاره به شرط تملیک بود که چندان با موفقیت همراه نشد . به هر حال بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی وظیفه تهیه مسکن برای همه مردم بر عهده دولت است . امید است در طرح جامع مسکن این موضوع لحاظ شده باشد که یکی از راهبردهای بلندمدت در حل معضل مسکن، نگاه تخصصی به موضوع مسکن وهمچنین نهادینه سازی فرهنگ اجاره نشینی در کشور است .

ملیحه آدینه

منبع : روزنامه رسالت