بیلیارد مجوز پخش ندارد

اتوی چهارگوش روی پارچه ماهوتی سبز رنگ سر می خورد و پشت سرش چروك های ریز و نامحسوس میز را صاف می كند. متصدی آماده كردن میزها با حوصله كارش را انجام می دهد و بعد از هر حركت طولی اتو میز را ورانداز می كند. آن طرف تر ۹ میز دیگر برپا هستند كه بالای سر هر كدام پنج چراغ می سوزد. پارچه سبز خوشرنگ زیر نور می درخشد و گوی های رنگین هر از گاهی از هم پراكنده می شوند و دوباره آرام می گیرند. اینجا سالن مخصوص بانوان در ورزشگاه آزادی است و مسابقات بیلیارد و اسنوكر قهرمانی آسیا در آن جریان دارد.
تمام كسانی كه در برگزاری مسابقات قهرمانی آسیا دستی دارند، یكدل معتقدند كه برگزاری این مسابقه در تهران رنسانسی در ورزش بیلیارد و اسنوكر ایران است. بیلیارد و اسنوكر كه چند سالی است در ایران راه افتاده همواره مشكلات فراوانی برای فعالیت شفاف و روشن و بی دغدغه داشته و حالا برگزاری یك مسابقه مهم در حد قهرمانی آسیا می تواند بسیاری از موانع كاذب و غیرواقعی را از پیش راه بردارد. به همین دلیل تمام حاضران در سالن حتی تماشاگرانی كه بازی بیلیارد از تفریحات سالم آنها محسوب می شود سعی می كنند در حد و اندازه استاندارد خودشان را نشان می دهند. از سروصدای معمول در مسابقات ورزشی خبری نیست و گهگاهی هم اگر صدای زمزمه ای به گوش برسد با چشم و ابرو به طرف حالی می كنند كه: «هیس».
در مسابقات بیلیارد و اسنوكر قهرمانی آسیا در تهران ۱۰ كشور حضور پیدا كرده اند و به زعم برگزاركنندگان كیفیت مسابقات هم مناسب است. طبق معمول ورزشكاران شرق آسیا جزء قوی ترین ها هستند و طبیعی است كه با كمی غرور حریفان عرب یا ایرانی را نگاه كنند. با این اوصاف اعضای تیم ملی ایران هم نشان داده اند كه در اردوی كوتاه مدت بیش از اندازه معمول تجربه كسب كرده اند و می توانند حریفان خوبی باشند.آقای مهر عبداللهی رئیس فدراسیون می گوید در مسابقات آسیایی دوحه شانس مدال برای تیم ملی هست؛ تیمی كه هنوز یك سال از تشكیل آن نمی گذرد.
۱۰ میز برای مسابقات آسیایی نصب شده و كم و بیش همه میزها اشغال هستند. از چهره تیم برگزاركننده خستگی می بارد. آنها چند روزی است كه خواب آسایش را هم ندیده اند. بعضی از آنها از جمله آقای كی نژاد در شبانه روز ۲۰ ساعت كار كرده اند. آنها البته بحران را پشت سر گذاشته اند، بحرانی كه می توانست منجر به لغو مسابقات و ریختن آبروی فدراسیون و ایران شود. اما طبق معمول كار در دقایق به اضافه نود تمام شد. تیم برگزاركننده می توانند مدعی باشند كه یك ركورد جهانی برای مونتاژ و نصب میزها به جا گذاشته اند. آنها ظرف ۴۸ ساعت ۱۰ میز را به همراه روشنایی بالای سرشان نصب كرده اند. پای چشم ها گود افتاده اما مهم نیست. همین كه میزهای مخصوص اسپانسر فدراسیون آسیایی به موقع رسیده جای خوشبختی است. میزها كه از مدت ها قبل با سفارش ایران از جنوب شرقی آسیا آمده بودند چند روزی در گمرك مانده بودند. نایب رئیس فدراسیون می گوید كه اختلاف در پیش فاكتور خرید و فاكتور نهایی باعث شده كه كارشناسان گمرك با تامل دستور ترخیص آنها را صادر كنند اما از گوشه و كنار شنیده می شود كه بعضی از افراد كه دستی در واردات میز و سایر امكانات دارند تلاش كرده اند كه این میزها نرسد و آنها میز خودشان را در سالن بچینند. به هر حال اوضاع بر وفق مراد به نظر می رسد و تا اینجای كار نمره منفی برای فدراسیون لحاظ نشده است. پنجشنبه شب خنده رئیس كنفدراسیون بیلیارد آسیا نشان می داد كه مشكلی نیست.
مسابقات تهران البته بیشتر از آنكه محل حضور حرفه ای های این رشته در آسیا باشد محل بروز استعدادهای آینده است. همه می دانند كه پراپروت تایلندی یكی از بهترین های جهان است و دوست دارند با او بازی كنند. پنج عضو تیم ملی ایران هم بد نیستند و حتی بعضی ها می گویند كه نفر او تیم ملی یعنی سهیل واحدی می تواند یكی دو فریم جلوی پراپروت برنده باشد. همه امیدوار هستند كه سهیل جزء هشت تای اول آسیا قرار بگیرد كه بسیار رتبه خوبی است.
سهیل واحدی راس ساعت شش بازی دارد و تماشاگران منتظر تماشای بازی او هستند.
وقت استراحت، فرصت مناسبی برای جمع كردن داوران و اعضای كمیته برگزاری است. برنامه ها دوباره باید مرور شوند كمی این طرف تر دور یك میز كوچك دو داور با هم گپ می زنند. خودشان هم می دانند كه مورد توجه همه هستند. حتی شركت كنندگان هم آنها را با حیرت نگاه می كنند. تا به حال هیچ كدام از مسابقات آسیایی داور زن به خود ندیده و برای همین است كه خانم های ایرانی با اتیكت داوری مورد توجه قرار گرفته اند. آ نها پاكیزه و مرتب مثل بقیه داوران و حتی شركت كنندگان ایرانی لباس پوشیده اند و خیلی جدی در مورد ادامه مسابقه بحث می كنند.
خانم ها مریم بهرمان و طاهره اسلامی دو نفر از شش داور بین المللی زن ایران هستند كه در این مسابقات حضور یافته اند. خانم بهرمان با ۱۹ سال سن جوان ترین داور بین المللی ایران است. او در آبادان بیلیارد را یاد گرفته و حالا در رشت آن را ادامه می دهد. می گوید كه تیم ملی بانوان ایران هم تشكیل شده و اتفاقاً استعدادهای خوبی در بین آنها وجود دارد. كمی بعد داور ارشد مجدداً بعضی از قوانین را روی یك میز و به صورت عملی یادآوری می كند و همگی تصدیق می كنند.۱۰ دقیقه دیگر بازی ها شروع می شود و خانم بهرمان هم داور میز ۸ است. میزی كه قرار است سهیل واحدی با حریف قطری مسابقه بدهد.
هر یك از بخش های بازی به «فریم» مشهور است و هر كسی كه ۴ فریم از ۷ فریم ممكن را ببرد، پیروزی را به دست خواهد آورد. البته مسابقات در رشته بیلیارد انگلیسی هم برگزار می شود كه در ایران بسیار جوان است، یعنی حدود فقط دو ماه از راه اندازی آن گذشته.
راس ساعت ۶ عصر چراغ میز شماره ۸ روشن می شود و بلندگو اسم سهیل واحدی را برای انجام مسابقه می خواند. حریف قطری درشت هیكل كنار میز است اما هنوز از سهیل خبری نیست. شانس اول تیم ملی تاخیر دارد و این موضوع همه را متعجب كرده. یكی از تماشاگران كه معلوم است همه اعضای تیم ملی و جامعه اسنوكر و بیلیارد را می شناسد می گوید: «حدس می زدم. وقتی سرپرست تیم آقای... باشد همین می شود. وقتی یك باشگاهدار سرپرست تیم ملی می شود نتیجه اش می شود این! كسی كه حتی ۴ سال سابقه بازی بیلیارد ندارد چطور می تواند تیم را جمع كند. در بازی اول سهیل هم می گویند كه او باعث شد كه شانس اول تیم ملی خواب درست و حسابی نداشته باشد.» تماشاچی حرف های دیگری هم می زند كه كمی شخصی و خصوصی است.
چند لحظه بعد سهیل واحدی با جلیقه، پیراهن آستین بلند و پاپیون كنار میز می رسد. تابلوی امتیازات صفر می شود و داور بازی را آغاز می كند.
گوی سفید شتابناك به گوی های قرمز می خورد و مثلث آنها را چندپاره می كند. سهیل متفكرانه به گوی ها نگاه می كند و چوبش را می برد پشت گوی سفید. یك ضربه كافی است تا گوی ها بیشتر روی میز پخش شوند. دو رقیب ضربه زدن را ادامه می دهند اما اوضاع سهیل بهتر است. یك توپ قرمز روی میز مانده و بدقلقی می كند. تا این توپ قرمز داخل پاكت (سوراخ های شش گانه) نیفتد، نوبت گوی های زرد، سبز، آبی، صورتی و سیاه نمی رسد. بیلیاردباز قطری یكی دو بار خطا می كند اما نهایتاً توپ قرمز را داخل پاكت می فرستد. با این حال سهیل این شانس را می یابد كه سه گوی پرامتیاز آخر را با نشانه گیری دقیق و ضربات جاندار داخل سوراخ ها بیندازد. حالا او دو فریم از حریف جوان قطری جلو است و تا پیروزی راهی ندارد. تماشاگران تشویق می كنند.
سیستم تهویه سالن نسبتاً پرسروصدا است. وقتی چراغ های اضافی خاموش می شوند و تمركز روی میزها بیشتر می شود، صدای جریان هوا كمی آزاردهنده می شود. با این حال شركت كنندگان روی بازی متمركز شده اند و ناراحت به نظر نمی رسند. همه میهمانان خارجی مسابقات در هتل المپیك مستقر شده اند كه فاصله نزدیكی تا سالن مسابقات دارد. این یكی از معدود كمك های سازمان تربیت بدنی برای مسابقات بوده است. فدراسیونی كه بودجه ندارد با زحمت فراوان از این طرف و آن طرف پول جمع كرده و حتی سران فدراسیون از جیب مباركشان هم خرج كرده اند تا مسابقات منظم و مرتب برگزار شود. خبری از دوربین های تلویزیونی نیست، چون قرار نیست تصویری از این مسابقات پخش شود. نكته عجیب اینجاست كه هنوز دلیل خاصی برای پخش نكردن مسابقات آسیایی و كلاً مسابقات اسنوكر و بیلیارد از سوی صدا و سیما ارائه نشده است. موضوع وقتی عجیب تر جلوه می كند كه حتی فتاوی تعدادی از مراجع و مقام معظم رهبری هم در مورد بلامانع بودن بازی بیلیارد و اسنوكر اخذ شده اما هنوز هم مجوز پخش مسابقات به دست نیامده است. بنابراین هنوز هم بسیاری از علاقه مندان به بیلیارد نفهمیده اند كه چه مسابقه مهمی در آزادی به راه افتاده. حتی مطبوعات هم چندان علاقه ای به پوشش اخبار این مسابقات از خود نشان نداده اند. جام جهانی نزدیك است و فعلاً همه علاقه مندان به ورزش سرگرم تجزیه و تحلیل لیست برانكو برای عقب نماندن در بحث های فوتبالی در تاكسی و محل كار هستند. به هرحال بازی های فینال دو رشته اسنوكر و بیلیارد انگلیسی امروز و فردا انجام می شود اما بعید است كه سالن از تماشاگر پر شود.
پشت دیوار VIP میز و صندلی آبرومندی چیده شده تا میهمانان ویژه دور از سكوت سالن حرف هایشان را بزنند. مهندس مهرعبداللهی رئیس فدراسیون چند دقیقه ای است كه به سالن آمده تا بازی های بعدازظهر را تماشا كند. با این حال درخواست مصاحبه را رد نمی كند. به گفته خودش آمده تا به ورزش مظلوم بیلیارد كمك كند، ورزشی كه در حال حاضر بازیكنان ملی باهوش و ذكاوتی دارد كه شاگرد اول دبیرستان ها یا دانشگاه ها هستند. این در حالی است كه هنوز هم رئیس فدراسیون در مجامع عمومی سازمان پشت میزی می نشیند كه جلوی آن حك شده: «ریاست فدراسیون بولینگ.» ظاهراً همین بی توجهی ها است كه همه را كلافه كرده، با این حال مهرعبداللهی هم كه عضو بلندپایه كانون اسلامی مهندسان است به امید خدمت به چهارصد، پانصد هزار نفری آمده كه در طول روز به ۴ هزار باشگاه بیلیارد پراكنده در سطح كشور سر می زنند. او معتقد است كه اداره اماكن، نیروی انتظامی و اداره كل تربیت بدنی استان تهران هیچ یك فعالیت مثبتی جهت استاندارد كردن باشگاه ها نكرده اند و بیشتر كارهایشان چوب لای چرخ گذاشتن بوده. فدراسیون سعی كرده در این شرایط میزبانی در حال باطل شدن ایران را به هر طریق ممكن حفظ كند. «ما معتقدیم كه با میزبانی این دوره مسابقات آسیایی موتور بیلیارد ایران استارت خورد. حالا بهتر می توانیم با نامهربانی ها مقابله كنیم. من طرحی برای درآمدزایی فدراسیون از باشگاه ها داده ام اما نمی دانم چرا ۵ ماه است كه مسكوت مانده، با این وضع و با بی پولی مسابقات را برگزار كرده ایم و اسپانسر هم نتوانستیم بگیریم. وقتی یك ثانیه پخش تلویزیونی نداشته باشی اسپانسر هم نمی آید.»تیم ملی ایران در اولین تجربه بین المللی اش در سال گذشته به مقام پنجم تیمی رسید و حالا درصدد است كه این مقام را بهتر كند.
مهرعبداللهی می گوید: «سازمان تربیت بدنی باید توجه ویژه ای به ورزش بیلیارد داشته باشد. باید این ورزش را توسعه داد و از پتانسیل بالایش در ایران استفاده كرد. این ورزش ۳۵ مدال دارد. باید نظارت بر باشگاه ها را به فدراسیون بسپارند نه اینكه اداره كل تربیت بدنی مانع كار ما شود. باور نمی كنید، معاون اداره كل استان تهران گفته كه اجازه مسابقه آسیایی را نمی دهیم چون با ما هماهنگ نشده. یكی نیست بگوید كنفدراسیون آسیا هیچ وقت خودش را با اداره كل تهران هماهنگ نمی كند.» مهندس از آینده حرف می زند و اینكه اگر اختیار باشگاه ها به دست فدراسیون بیفتد چه كار خواهد كرد. «اولین كاری كه می كنیم این است هر باشگاهی كه مجوز نداشته باشد را تعطیل می كنیم. باشگاه های فاقد استاندارد را هم همین طور. باشگاه هایی كه موفق باشند را هم تشویق و تقویت می كنیم. آنهایی كه در این راه سرمایه گذاری كرده اند نباید متضرر شوند. قانون می گذاریم كه هر كسی باشگاه دایر كند باید خودش بالای سر میزها باشد. بنابراین اجاره دادن باشگاه و دست به كار خلاف زدن تمام می شود.»
روی میز شماره ۶ بیلیاردبازان كره ای و مالزیایی با هم رقابت می كنند. اوضاع بازیكن مالزیایی بهتر است و شانس برد و صعود دارد. حریف بعدی او یك سیاه سوخته هندی است. اگر او را هم ببرد، می رود به نیمه نهایی. آن وقت شاید به یك حریف ایرانی بخورد. یك حریف باآتیه كه برای موفقیت لحظه شماری می كند، نفر اول تیم ایران؛ «سهیل واحدی».

آرش راهبر

منبع : روزنامه شرق