سرگذشت آدل ـ ه - Lhistoire D'adeleh

سال تولید : ۱۹۷۵
کشور تولیدکننده : فرانسه
محصول : پاتریک میله
کارگردان : فرانسوا تروفو
فیلمنامه‌نویس : ژان گروئو، سوزان شیفمان و تروفو، با همکاری فرانسز و. گیله، ویراستار خاطرات آدل هوگو.
فیلمبردار : نستور آلمندروس.
آهنگساز(موسیقی متن) : موریس ژوبر.
هنرپیشگان : ایزابل آجانی، بروس رابینسن، سیلویا ماریو، ژوزف بلاچلی، ریمون فالا، مادام لوئی، روبین دوری، م. وایت و کارل هَتوِل.
نوع فیلم : رنگی، ۹۸ دقیقه.


سال 1863. «آدل» (آجانی)، کوچکترین دختر و شاعر و نویسنده نامدار فرانسوی، «ویکتور هوگر»، وارد هالیفاکس می‌شود؛ با نام مستعار اتاقی اجاره می‌کند و به‌دنبال «ستوان آلبرت پینسن» (رابینسن) می‌گردد؛ افسری انگلیسی که در جزیره گرنزی، محل تبعید سیاسی پدرش، دل باخته‌اش شده بود. اما «پینسن» که زمانی به «آدل» علاقه‌ داشته، به یادداشت او بی‌اعتنائی می‌کند و پس از سماجت «آدل» معلوم می‌شود که او هیچ قصد ازدواج ندارد و حتی اگر «آدل» اجازه پدرش را کسب کند. «آدلِ» بیمار و در فکر خاطره مرگ دردناک خواهر و شوهرخواهرش، «پینسن» را تحت فشار می‌گذارد؛ او را در یادداشت‌های عاشقانه‌اش غرق می‌کند، بدهی‌های باخت‌ای او در قمار را می‌پردازد و سایه‌وار تعقیبش می‌کند. در نهایت با رسیدن اجازه‌نامه از پدرش شبی را با او می‌گذراند. وقتی در نامه‌ای به خانه می‌نویسد که ازدواج کرده، پخش این خبر در روزنامه‌های محلی به گفت‌وگوئی ناراحت کننده بین «پینسن» و افسر مافوقش می‌انجامد. «آدل» تا زمانی که «پینسن» در هالیفاکس است، با وجود بیماری مادرش حاضر به بازگشت به خانه نیست. او به‌عنوان هدیه، خیابان‌گردی را برای «پینسن» می‌فرستد. بعدتر با گفتن خبر بارداری‌اش به «قاضی‌جانستن» (فالا)، پدر نامزد «پینسن»، نامزدی او را به هم می‌زند. سپس در حالی که پولش تمام شده، به مسافرخانه می‌رود. پدرش پول کرایه خانه را می‌فرستد اما «آدل» در عوض خانه، به دنبال «پینسن» می‌رود که به باربادوس منتقل شده. حالا کاملاً مجنون و تحت مراقبت «مادام با» «کوئی»، وقتی «پینسن» به سراغش می‌آید، به او بی‌اعتنائی می‌کند...
* روایت تروفو از سرگذشت دختر نویسنده نامدار فرانسه حداقل یک ایراد عمده دارد و آن، اشاره نکردن به مباهات روشن‌فکرانه این زن «استثنائی» است، که به واسطه رشد و تربیت در خانواده‌ای ادبی و حضور در محافل هنری فرانسه، شخصیتی متمایز داشته است. هرچند در متن اثر، اشاره‌هائی به زندگی و حرفه روزنامه‌نگاری «آدل» می‌شود، تأثیر این جنبه از شخصیت‌ او به واسطه مطرح شدن و قرار گرفتن در لایه‌هائی از احساسات و روابط فوق‌العاده رُمانتیک، کمرنگ جلوه می‌کند و آجانی - که برای ترسیم شخصیت «آدل» و تجسم هدف‌های استوار او در رسیدن به عشق و آرمان دل‌خواهش در زندگی بسیار جوان به نظر می‌رسد - بیشتر القا کننده و یادآور قهرمانان هالیوودی است که می‌کوشند عشقی ناکام را به سرانجام (و معمولاً سرانجامی خوش) برسانند. صحنه آخر، که در باربادوس می‌گذارد، فیلم از مغطه‌های رُمانتیک رهائی می‌یابد و «آدل» با چهره و قیافه‌ای نزار و ویران روی پرده ظاهر می‌شود - و تازه در اینجاست که تماشاگر در می‌یابد سرگذشت آدل ه_ می‌توانسته فیلمی محشر و عالی باشد.