رازهای پسرفت کشتی آزاد

باور کنید اغراق نیست. کشتی در باکو زمین خورد! وقتی کشتی گیری که باید حریف را به زمین و تشک بکوبد قبل از رویارویی با حریفان دربند اضافه وزن و کم کردن آن اسیر می ماند و تحلیل می رود باید هم زمین بخورد، یا پیش از مسابقه خود را ببازد.
عملکرد ضعیف و انتقادآمیز آزادکاران در آوردگاه جهانی باکو این واقعیت تلخ و ملموس را به رخ کشانید که ملی پوشان ما با آن که از نظر تدارکات و پشتیبانی مالی کمبودی احساس نمی کردند اما در آمادگی مطلوب روحی، روانی نبودند و در شرایط مسابقه با حریفان جهانی قرار نداشتند و همه این کمبودها و نقایص از نبود تفکر، تعامل و همدلی در بین اعضای کادر فنی و فقدان یک برنامه ریزی اصولی از سوی کمیته فنی برای مربیان تیم ملی حکایت می کند.
به راستی مردان بلند بالا و اسم و رسم دار کمیته فنی و کادر مربیان تیم ملی کشتی آزاد با وجود آن که تمام خواسته ها و فرمایش های آنان به سرعت برق و باد از سوی فدراسیون کشتی و شخص یزدانی خرم تأمین و در اختیار آنان قرار می گرفت چرا در میدان عملیاتی نتوانستند انتظار جامعه ورزش و بخصوص اهالی کشتی را برآورده سازند؟ از این بابت توجیهی برای اشتباهات عدیده مردان با تجربه و استخوان خرد کرده در امور فنی کشتی آزاد باقی نمی ماند؟
● پر نفر ولی تنها
در باکو تیم ملی کشتی آزاد ایران پرنفر اما تنها بود. حضور تعداد کثیری از پیشکسوتان و قهرمانان چند نسل در کنار هم و در کسوت و عناوینی چون اعضای کمیته فنی، کارشناس، آنالیزور، مربی و ... نه تنها گره ای از کار باز نکرد بلکه به دلیل فقدان روح تیمی و پراکندگی افکار و بیش از همه به روز نبودن و قدرت نمایی، در میان سرداران فنی تیم ملی بر روح و روان تک تک نفرات اعزامی تأثیرات منفی گذاشت تا جایی که هیچ یک از ملی پوشان در باکو نقطه اتکای روحیه بخشی نداشتند و در نهایت تیمی که ماه ها در زیر یک سقف زندگی اردویی را پشت سر گذاشته بود هنگام مبارزات جهانی دچار از هم گسستگی، افت روحی و تحلیل جسمانی شد.
نتیجه نابسامانی و بی برنامگی مردان تصمیم گیرنده در کادر فنی حاصلی جز سقوط تیم نایب قهرمان سال ۲۰۰۶ جهان در باکو ۲۰۰۷ نبود. همین ناکامی و کارنامه ضعیف ادعا و پیشینه اعضای کمیته فنی و کادر مربیان تیم ملی را زیر سؤال می برد. چگونه است تیم فنی منصور برزگر که در آستانه حضور در پیکارهای جهانی سال ۲۰۰۶ گوانگ جو ملی پوشان را در اختیار می گیرد خود را وارث و عامل موفقیت در رقابتهای جهانی سال پیش قلمداد می نماید اما همان تیم با یکی، دو تغییر پس از ۱۲ ماه نظارت و مراقبت این گونه تا مرتبه هفتمی سقوط می کند. به راستی طی ۱۲ ماه از فاصله کوانگ جو تا باکو چه بلایی سر کشتی و ملی پوشان آزادکار آن آمده است؟
بهترین تفاوت و ویژگی در این رهگذر را باید در تزریق پول های بی حساب و کتاب به اردوهای کشتی برحسب خواسته های کادر فنی و مدیر تیم های ملی می توان جست وجو کرد و در این مدت فدراسیون یزدانی خرم تمام نیازها از شیرمرغ تا جان آدمیزاد را برای آماده سازی کشتی گیران و نتیجه گیری در جهانی باکو در اختیار اردونشینان قرار داد تا ۴ مدال طلا، نقره و برنز و نایب قهرمانی جهان به ۲ نقره و برنز و عنوان هفتمی تبدیل شود.
باید دست مریزاد گفت به آنها که با این سرمایه گذاری هنگفت و سرسام آور چنین پسرفت و جابه جایی در جایگاه کشتی ایران در رنکینگ فدراسیون جهانی کشتی فیلا ایجاد کردند. در نهایت فقط یک سؤال از کادر فنی باقی می ماند که هنوز هم برای پی بردن به رازهای این ناکامی باید دنبال پرتقال فروش بود؟

سعید ایرانی

منبع : روزنامه ایران