خوشحال باشیم

● لازمه شاد بودن ایجاد تعادل در زندگی است.
کسی که زندگی متعادلی دارد چه از نظر مالی و چه از نظر روانی، در نهایت می‌تواند آدم شادی نیز باشد. هرکسی برای شاد بودن آستانه‌ای دارد. ممکن است عاملی باعث شادی من شود اما شما را شاد نکند. ممکن است عاملی شما را اندوهگین کند اما باعث شادی من شود. این نوع شادی، شادی کاذب است. شادی واقعی آن نوع شادی است که مکان و زمان در آن تأثیری نداشته باشد و بهترین مثالی که می‌تواند نشان دهنده این نوع شادی باشد، ارتباط شادمانه کودکان با یکدیگر است. نوعی شادی که توأم با خلاقیت است.
کودکان به محض اینکه زیر پوشش تربیت والدین قرار گرفته و والد درونشان شکل می‌گیرد، حالا ارزش‌ها، تعصبات، اعتقادات، فرهنگ، سنت، ملیت و تمامی این موارد بر شادی و ابراز آن تأثیر می‌گذارد. در حقیقت شادی برای کودک در چارچوب خاصی تعریف می‌شود و شادمانی خارج از این چارچوب سبب ایجاد حس گناه در او می‌شود. والدین برای اینکه کودک را در چارچوب ارزش‌ها و اعتقادات خودشان نگه دارند، با تنبیه کودک، احساس گناه را در او بوجود می‌آورند.والد کنترل گر به ما می‌گوید که کدامیک از کارهایمان خوب یا بد است. مثلاً وقتی کودک شروع به خندیدن می‌کند، ما به او می‌گوییم نخند! بچه خوب که نمی‌خنده! مجموعه این عوامل باعث می‌شود شادی کودک درون ما مخفی یا کمرنگ شود. چه اشکالی دارد، شادی‌هایی را در محیط خانواده ایجاد کنیم.
● چطور می‌توان به بالا بردن سطح شادی در جامعه کمک کرد؟
از دیدگاه تحلیل رفتار، ساختار جامعه مانند ساختار خانواده است و ساختار خانواده نیز شبیه ساختار فرد است. در نتیجه ساختار جامعه شبیه ساختار فرد است. جامعه‌ای که شاد نیست، درست مانند انسانی است که شاد نیست. در خیلی از جوان‌ها می‌بینیم که یک حالت دوگانگی به‌وجود آمده است. یعنی در بیرون لبخند نمی‌زنند اما به محض دور شدن از محیط، شروع به خندیدن می‌کنند. متأسفانه، تفاوت رفتار فرد در محیط‌های مختلف مانند مدرسه، اجتماع و خانه آنقدر زیاد است که سبب تزلزل شخصیت او می‌شود و نهایتاً این تزلزل شخصیتی به جامعه نیز سرایت می‌یابد. ما برای اینکه در سطح جامعه میزان شادی را بالا ببریم، باید از افراد و خانواده‌ها شروع کنیم. اگر افراد و خانواده‌ها شاد باشند، نهایتاً جامعه شادی نیز خواهیم داشت.

منبع : روزنامه تهران امروز