ارّه ۲ - SAW II

سال تولید : ۲۰۰۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : گرگ هافمن، مارک برگ و اورن کولز
کارگردان : دارن لین باوسمن
فیلمنامه‌نویس : لی وانل و باوسمن
فیلمبردار : دیوید آرمسترانگ
آهنگساز(موسیقی متن) : چارلی کلاوزر
هنرپیشگان : توبین بل، شونی اسمیت، دَنی والبرگ، اریک کنوسن، فرانکی گ.، گلن پلامر و لی وانل
نوع فیلم : رنگی، ۹۳ دقیقه


̎اریک ماتیوز̎ (والبرگ) کارآگاه پلیسی است که پس از کشف جنایتی بی‌رحمانه و وحشتناک، متقاعد شده که ̎قاتل جیگساو̎ (بل) دوباره دست به کار شده و اعمال هولناکش را از سر گرفته است. حدس ̎ماتیوز̎ درست از آب درمی‌آید ولی آن قاتل زبردست، به طرز آشفته‌کننده‌ای، راحت به دام می‌افتد. معلوم می‌شود که ̎جیگساو̎ مایل است به زندان بیافتد تا مأموران پلیس دیگر به دنبالش نگردند و بدین ترتیب او بتواند یک بار دیگر آدم‌هائی را که از دیدگاه او، مرزهای قابل قبول اخلاقی را زیر پا گذاشته‌اند، تنبیه کند. اما به‌جای گیر انداختن دو نفر در یک سرداب کثیف و وادار کردن‌شان به رقابتی وحشتناک برای به چنگ آوردن آزادی‌شان، این‌بار ̎جیگساو̎ هشت نفر را محبوس کرده و آنان باید جسم و روح خود را تحت شکنجه قرار دهند تا به عدالتی که ̎جیگساو̎ دنبالش است، دست یابند.
● دنبالهٔ ارّه (جیمز دَن، ۲۰۰۴) که مثل آن فیلم از حس ترس از فضای بسته (کلاستروفوبیا) به‌عنوان یکی از عوامل ترسناک سود می‌جوید. در این‌جا هم شیوهٔ پُرآب‌وتاب و نمایشی جنایت‌های قاتل هوشمند و مرموز، نشان‌گر تأثیرپذیری فیلم از سنت‌های سینمای ترسناک ایتالیا هستند. فیلم، با شخصیت قاتل زنجیره‌ای اخلاق‌گرای یادآور هفت (دیوید فینچر، ۱۹۹۵) و طرح داستانی برگرفته از داستان ده سیاه‌پوست کوچولوی آگاتا کریستی، این قاتل اخلاق‌گرا که در پی به مجازات رساندن و عقوبت اخلاقی قربانیان گناهکارش است، در این راه از هم‌راهی عضوی از آن جمع نیز سود می‌جوید، با برگرفتن یک بازی زمانی و تمهیدی نمایشی از سرعت (یان د بونت، ۱۹۹۴) ،مجموعه وقایعی که وقوع‌شان را در زمان حال می‌دانستیم، در واقع فیلمی هستند که از گذشتهٔ نزدیک تهیه شده و ما ناظر آن بوده‌ایم، و با مجموعه‌ای از صحنه‌های خشن و خونبار ،که مثل فیلم نخست بی هیچ نوآوری در پی هم می‌آیند، به لحاظ روائی و ساختاری حرف تازه‌ای در میان سایر آثار ژانری معاصر ندارد. از سوی دیگر و به لحاظ مفهومی نیز، موعظه‌های اخلاقی فیلم، کسی که قدر زندگی‌اش را نمی‌داند، مستحق بهره‌مندی از آن هم نیست (که البته صرفاً در قالب گفته‌های قاتل مجال طرح می‌یابد)، با توجه به شیوهٔ بیانی آن و مجموعه تمهیدات نمایشی خونبارش که همگی و به شکلی تزئینی و به قصد تهییج و جلب نظر تماشاگران نوجوان طراحی شده‌اند و به هیچ‌وجه برخاسته از دیدگاه شخصی کارگردان به پدیده‌هائی مثل خشونت (البته اگر بتوان در مورد کارگردان این فیلم قائل به وجود چیزی به نام دیدگاه شخصی بود)، به نظر نمی‌آیند و در نهایت مخاطب را به این فکر می‌اندازند که آیا چنین زندگی تباه و پلشتی اصلاً ارزش مبارزه به خاطر حفظ آن را دارد یا نه؟ سخت ریاکارانه به نظر می‌آید. دنباله: اره ۳ (باوسمن، ۲۰۰۶)