پایان او یک آغاز بود

ماسه‌های تفتیده مزینان و شن‌های همیشه خیزان، اما روان كویر در دوران ستمشاهی كه هوایی خفه و ظلمانی داشت، مردی را پروراند و رویاند و شكوفاند و شوراند و سوزاند و به آتش كشاند كه پیام‌رسان رسالتی بس سنگین، حساس و بزرگ بود، رسالتی كه می‌بایست مشعل بینایی، بیداری و خودآگاهی را از چنگ خدایگان آسمان برباید و به دست محبوسان و در بند كشیدگان زمین بسپارد تا در ظلمت قیرگون جهل و جور ستم‌چراغی باشد فراراه نسل پرشور و پرسشگر جوان كه از فرط ایست‌ها و ایسم‌ها و جهالت مربیان ناآگاه از دین و عقیده و ایمان پای در گریز داشتند.
‌معلم عشق و ایمان، آگاهی و آزادی و عرفان شهید دكتر شریعتی ۲۵ سال پیش در نیمه‌شب ۲۹ خرداد به دست قابیلیان ستم‌پیشه به ابدیت پیوست. آری مرگ، مرگ كه از چندین سال پیش از آن، مشتاقانه و عاشقانه برایش آغوش گشوده بود، جسم او را از ما ربود تا شهادت شریعتی بار دیگر بر باطل بودن تاریخی قوم قابیل و حقانیت جاودانه طایفه هابیل شهادت دهد و سند تاریخی زنده‌ای باشد بر محكومیت همیشگی زور، زر و تزویر و رسواگر جاودانه ناكثین، قاسطین و مارقین. دریغ و صد افسوس، دریغ و صد افسوس كه او نه‌تنها در طول حیات جوشان و خروشان و فروزان خویش تنها زندگی كرد، تنها راه رفت و ابوذروار تنها جان سپرد، بلكه هم‌اینك نیز در غربت مزار خویش تنها آرمیده است، اما روح آتشناك و شعله‌ورش بر فراز آسمان دردخیز مضطربانه و دردمندانه می‌گردد و با چشمان نگران و همیشه منتظرش افراد قبیله همفكر و همدرد خویش را می‌نگرد كه چگونه از این سوی صفا تا آن سوی مروه هاجروار سراسیمه می‌دوند.آری در چنین روزی پیشگام كبیر تجدید حیات اندیشه مذهبی، مفسر نواندیش قرآن، شارح روشن نهج‌البلا‌غه، ابوذر زمان پس از عمری سوختن و گداختن در راه ابلا‌غ پیام اسلا‌م رحمت و عدالت و آزادی، پایان دنیایش را لبخندزنان لبیك گفت. هرچند عمر پربركت و خلا‌ق او به پایان رسید، اما این پایان، آغاز شكوهمندی را نوید داد. پایان او یك آغاز بود. آغاز رشد كردن، شكوه بستن و به بار نشستن بذر اسلا‌م احیا شده، اسلا‌م حق و حقیقت و عدالت و آزادی؛ بذری كه او از عنفوان جوانی در دستان نحیفش برگرفته بود و در سرزمین دل‌هایمان می‌كاشت.

منبع : روزنامه اعتماد ملی