گیاه پرسیاوشان

گیاهی است علفی، سرخسی و پایا به واسطه ریزوم‌هایش قهوه‌ای رنگ، باریك و فلس‌دار. برگ‌های این گیاه واجد دمبرگ‌هایی است طویل بالغ بر ۲۵ سانتی‌متر، سیاه رنگ و براق كه تنها در قاعده فلس دارند. پهنك‌ها مركب شانه‌ای بدون كرك به رنگ سبز روشن با بافتی ظریف به ابعاد ۶۰-۱۰ سانتی متر، تخم مرغی سر نیزه‌ای، لب‌های پهنك در قاعده گوه‌ای بادبزنی شكل و دارای پایك‌هایی بسیار ظریف و ابعاد بسیار متفاوت. قسمت مورد استفاده درمانی این گیاه كلیه قسمت‌های اندام هوایی آن است كه بوی ضعیف ولی محسوس و طعم گس و ناپسند دارد. اندام هوایی گیاه را در اواخر بهار و اوایل تابستان (ماه‌های خرداد و تیر) جمع آوری و در سایه خشك كرده و سپس آن را به بازار دارویی عرضه می‌كنند. گیاه پرسیاوشان در ایران پراكندگی وسیعی دارد به طوری كه در اكثر مناطق مرطوب و سایه دار به ویژه اطراف چاه‌های مخروبه دیده می‌شود. این گیاه در مناطق شمالی از جمله مازندران، گیلان، تهران، مناطق شرق، غرب و جنوب غربی یافت می‌شود. برگ‌های پرسیاوشان دارای موسیلاژ، قند، اسید كافئیك و ماده تلخی به نام كاپیلارین است. افزون بر این در آن قند و گالیك اسید یافت شده است. پرسیاوشان دارای اثر مدر بوده در درمان علائم سرماخوردگی و سرفه (به عنوان خلط آور) مورد استفاده قرار می‌گیرد. در طب گذشته از پرسیاوشان در درمان سرفه و علائم سرماخوردگی و ریزش منطقه‌ای مو استفاده می‌شده است. از فرآورده‌های موجود در بازار می‌توان به پودر برونشیم اشاره كرد. دم كرده برگ‌های خشك شده گیاه به مقدار ۲- ۵/۰ گرم سه بار در روز توصیه می‌شود. گیاه باید در ظرف سربسته خشك و مقاوم به نور نگاهداری شود.

منبع : روزنامه شرق