به من؛ سلام!

به من؛ روزی که زادم و روزی که بمیرم و روزی که زنده برانگیخته شوم، سلام! (سوره‌ی مریم؛ آیه‌ی ۳۳)
مسیح که زاده‌شد، به مادر باکره، خرده‌گرفتند و سیل تهمت روان‌ ساختند. شمشیر زبان از نیام کام برکشیدند و زخم زدند. کودک و مادر را "تنها" دیدند و "فهم" نکرده، قضاوت کردند. امّا مسیح که زاده‌شد "بشارت برکت" آمد. "بنده‌ی خدا" سخن گفت، "مژده‌ی خیر" گرفت و پیام‌آور صلح و رحمت شد. همان دم، مطیع گشت به فرمان خداوند در "اقامه‌ی نماز و ادای زکات" تا آن‌هنگام که زنده است و "احسان به مادر" و پرهیز از "شقاوت و گردن‌کشی".
مسیح که زاده‌شد نمی‌دانم کدام کاخ‌ها فرو ریخت و کدام نریخت. نمی‌دانم چه کسی باور کرد که او پیامبر خداست و چه کسی باور نکرد. نمی‌دانم که هم‌کلام او شد که ذلک عیسی‌ابن مریم، و که نشد. نمی‌دانم چه کسی شنید گفتار حق‌ّ‌اش را و چه کسی نشنید. نمی‌دانم. واقعاً نمی‌دانم. در کتاب‌ها خواندم که اوضاع ستاره‌ها به هم ریخت. منجّمان خبر از واقعه‌ای دادند. ره‌روان صدّیق موسی و پیروان نیک‌خصال زردشت، ترک دیار گفته، به وعده‌گاهِ زادِ مسیح روی آوردند. پیامبر خدا زاده شده‌بود!
مدّت‌ها بود که رسولان و بزرگان بنی‌اسرائیل چون عمران و زکریا و اشعیا، انتظار پیامبری بزرگ و صاحبِ رفعت، چون موسی را می‌کشیدند. معبد بزرگ به دست کاهنان سرمایه‌دار یهود افتاده، دین و دنیا به هم آمیخته بود‌ و ملغمه‌ای از دین تحریف‌شده‌ی موسی به خورد بنی‌اسرائیل می‌شد. رسولان خدا چون زکریا آماج توهین و کلمات نیش‌دار بنی‌اسرائیل قرار می‌گرفتند. رحمت و مهربانی از انسان‌ها گریخته‌ و شقاوت و ستم‌گری، بر اریکه نشسته‌بود. دیگر کسی به کسی مهر نمی‌ورزید. عشق معنای حقیقی خود را از دست داده‌بود. در چنین احوالی پیامبر خدا زاده‌شد!
مسیح زاده شد تا پیامبر صلح و مهربانی و رحمت باشد. تا قدم بر هر شوره‌زاری که نهد سبز شود و دست رحمت بر جان‌های مرده کشد، و اکسیر زندگی بپاشد. مسیح زاده‌شد تا در دنیا، اثری از ظلم، فریب‌کاری، شقاوت و گردن‌کشی و پستی و پلیدی نباشد. مسیح زاده‌شد تا انسان، به یاد آورد که بزرگ‌ترین جلوه‌ی حضرت حق، خود اوست. زاده‌شد تا منشور اخلاقی انسان را، تعریف کند. آزادگی، برابری، انسان‌دوستی، برقراری و استحکام کانون خانواده، احترام به هم‌نوع، تحمّل مخالف و سازش و مدارا با مردمان را ترویج کند. مسیح زاده‌شد تا امروز، جهان گلستان باشد!
از گلستان مسیح، امروز ـ اگر نگویم تلّی از خاکستر به جای مانده ـ نه جلوه‌ای می‌بینیم و نه شمیمی استشمام می‌کنیم. در دنیایی که بیش از نیم مردم آن، خود را پیروان مسیح می‌دانند، دیگر خبری از آموزه‌های مسیح نیست. قدرت‌مندان حکومت‌های مسیحی، صلیب مسیح را در دست می‌گیرند و بر مردمان دنیا می‌تازند. خون می‌ریزند و فساد می‌کنند و خود را تحت اراده‌ی مسیح جا می‌زنند. اخلاق را آن‌گونه که هوس‌هایشان، طلب می‌کند، تفسیر می‌کنند. دنیا به سمت دیوانگی پیش می‌رود. قدرت فکر و نیروی اراده را از مردمان گرفته‌اند. چنان که کلاغ را رنگ‌نکرده، جای قناری می‌فروشند و همه می‌بینند و فهم نمی‌کنند و دم نمی‌زنند! اگر باور داریم که نتوانستند مسیح واقعی را به صلیب کشند، باید بپذیریم که امروز رسالت واقعی مسیح را، به صلیب کشیده‌اند. مسیح دوباره باید بیاید...
مسیح می‌آید. این بار "پا در رکاب" می‌آید. پا در رکاب کسی می‌آید که تبر ابراهیم بر دوش دارد. دست موسی در آستین، مِهر عیسی بر لب و رسالت محمّد در دست! این بار مسیح در پس "مسیح‌المسایح" ۳ می‌آید. یادگار همه‌ی پیامبران. گزیده‌ی نوح، خلاصه‌ی ابراهیم و عصاره‌ی محمّد. ۴ مسیح می‌آید تا انجیل را، آن‌گونه که برای امّتش به جای گذاشت، نه آن‌چنان که امّتش بر جای گذاشتند، از کلام "مهدی ما" بشنود! ۵
مسیح می‌آید!

محمد مهدی کارگر
۱. انجیل به معنای مژده‌ی خیر است.
۲. آیات سوره‌ی مریم در بیان ماجرای ولادت مسیح ـ علیه‌السّلام ـ
۳. از القاب حضرت صاحب‌الزّمان ـ عجّل‌الله تعالی فرجه‌الشّریف ـ است.
۴. بحارالانوار، جلد ۵۱، صفحه ۵۹ و جلد ۵۲ صفحه‌ی ۳۰۵و ۳۱۵
۵. بحارالانوار، جلد ۵۳، صفحه‌ی ۹

منبع : نشریه الکترونیک موازی