معرفی اد کاشی

اد کاشی عكاس فوتوژورنالیست و مدرس عكاسی در سال ۱۹۵۷ در شهر نیویورك به دنیا آمد. در سال ۱۹۷۹ تحصیلات خود را در رشته فتو ژورنالیسم در دانشگاه سیراكوز (Syracus) به پایان رساند. در سال ۱۹۹۱ اولین جایزه مهم خود را به خاطر مقالات تصویریش از سلطنت طلبان ایرلندی دریافت كرد. پس از آن اد کاشی توجه خود را به منطقه خاورمیانه و مسایل آن معطوف كرد. از جمله موضوعاتی كه توسط وی پوشش داده شده و در مطبوعات مختلف جهان به چاپ رسیده است، می توان به "بحران آب" ۱۹۹۳ و "ستیز كردها" كه در شماره آگوست ۱۹۹۲ مجله نشنال جئوگرافیك به چاپ رسید، اشاره كرد.
مقاله تصویری ستیز كردها برای او جایزه اول مسابقه تصویر سال NPPA (National Press Photographers Association) ۱۹۹۳ میلادی را به ارمغان آورد. این مقاله تصویری به صورت كتابی تحت عنوان "وقتی كه از مرزها خون جاری می شود: ستیز كردها" در سال ۱۹۹۴ به چاپ رسید. اد کاشی استاد راهنمای اریك گریگوریان عكاس ایرانی برنده جایزه عكس خبری سال ۲۰۰۲ World Press Photo نیز است و اریك، مدرك تكمیلی خود را در رشته فتوژورنالیسم تحت نظر او از دانشگاه سیراكوز اخذ كرده.
اد کاشی به عنوان یك فتوژورنالیست و عكاس مستند به موضوعات مورد علاقه خود ، از دید یك عكاس آزاد نگریسته و پس از ثبت، آنها را منتشر می كند. او كمتر سفارش عكاسی می گیرد و بیشتر علاقمند به تهیه مقالات تصویری است كه دغدغه های فكری ، نگرانی ها و علایق او را تشكیل می دهند. او تا كنون مقالات تصویری زیادی را از شصت كشور جهان در موضوعات مختلف نظیر معضل هروئین در لهستان ، فرهنگ و زندگی شبانه در برلین ، بازگشت كهنه سربازان روسی از جنگ افغانستان و افزایش جمعیت در قاهره و شهر مرگ تهیه و منتشر كرده است. اد سه سال از زندگس خود را طی سال های ۱۹۸۸-۱۹۹۱ صرف عكاسی مستند از جامعه سلطنت طلبان ایرلند شمالی كرد. دریافت جایزه WESTAFNEA در سال ۱۹۹۱ ثمره این سه سال بود.او آثارخود را كه حاصل این سه سال بود در كتابی به نام " پروتستان ها : تسلیم ناپذیر" كه توسط خود او منتشر شد، به چاپ رساند.
چندی پیش او مقاله تصویری فرهنگ موتورگازی سایگون و مقاله تصویری ـ سیاسی آفریقا را منتشر كرد.
اد کاشی اخیرا سرگرم كار بر روی یك پروژه عكاسی دراز مدت از یهودیان مهاجر ساكن در كرانه های غربی بود. او در این پروژه زندگی یهیودیان مهاجر را به تصویر كشیده است. یكی از عكس های این پروژه دیپلم افتخار World Press Photo سال ۱۹۹۵ را برای او به همراه داشت. در سال ۱۹۹۱ همزمان با فعالیت او در مجله نشنال جئوگرافیك اد به خاور میانه و مسایل آن علاقمند شد. نتیجه این علاقمندی تهیه چندین مقاله تصویری از موضوعات مختلف مربوط به منطقه خاورمیانه نظیر مسایل كردها و بحران آب در خاورمیانه بود كه به صورت مقالات تصویری به بررسی این موضوعات می پرداختند.
اد در كنار این مقالات تصویری گزارش های تصویری نیز از سوریه تحت عنوان " سوریه ، آن سوی نقاب ها" تهیه كرد كه در سال ۱۹۹۶ در شماره جولای مجله نشنال جئوگرافیك منتشر شد. این گزارش تصویری به ارتباط مسلمانان با یهودیان و موقعیت دشوار و نامطمئن ساكنان این منطقه پس از اشغال بلندی های جولان توسط اسراییل می پردازد.
او از میان موضوعات كاری مختلف، پروژه های شخصی و سفر ها وتجربیات خود را به كشورهای مختلف و عكاسی خبری و مستند در این سفر ها را ترجیح می دهد. او از سال ۱۹۹۲ در چندین كارگاه عكاسی ، سخنرانی و سمینار از جمله سخنرانی و ارائه كارگاه در مركز بین المللی عكاسی نیویورك و در كارگاه عكاسی حرفه ای در مركز دوستداران عكاسی در سانفرانسیسكو شركت كرده و به ارائه دیدگاه ها، نظرات و تجربیات خود در زمینه های مختلف عكاسی به ویژه فتوژورنالیسم و عكاسی مستند پرداخته است.
كارهای کاشی در زمینه فتوژورنالیسم و عكاسی مستند در مطبوعات مختلفی نظیر تایم ، نشنال جئوگرافیك ،فورچون ،جئو، لایف، ایندیپندنت لندن، فوربس، نیویورك تایمز، گرانتا و اپرچر به چاپ رسیده و منتشر شده اند. یكی از منتقدان عكاسی در مورد او می گوید: "كارهای کاشی به خوبی تنهایی و افكار انسان های رانده شده به حواشی را نشان می دهند، اما در عین حال عزم آنها برای ادامه زندگی را نیز از نظر دور نگه نمی دارند."
▪ اد کاشی در مورد علت روی آوردنش به عكاسی می گوید:
"علاقه من به عكاسی ریشه در دوران كودكی من و زمانی دارد كه صبح ها سوار بر قطار نیویورك مردمان كاسب پیشه ای را می دیدم كه در زندگی شان به دام افتاده اند. من از همان سال ها تصمیم به انجام كارهایی گرفتم كه در آنها خلاقیت وجود داشته باشد. ابتدا می خواستم نویسنده شوم ، یك داستان نویس. این رویای من در دبیرستان بود، سپس به كالج رفتم و فهمیدم به زمان طولانی و سال های زیادی نیاز دارم تا تبدیل به یك نویسنده خوب شوم و بدون هیچ طرح و برنامه واقعی به عكاسی رو آوردم. گاهی اوقات هنگام نگاه كردن به یك منظره احساس می كردم این تصویر همان چیزیست كه من در زندگی به دنبالش می گردم ، سفر ، روبروشدن با مردم و روایت ماجراها و سرگذشت آنها دقیقا آن چیزی بود كه می خواستم و اینگونه بود كه من عكاسی را به طور جدی آغاز كردم."
▪ او در مورد یادگیری عكاسی می گوید :
"من همیشه این جمله آنسل آدامز را در ذهن و جان خودم حفظ می كنم :آنچه كه من یادگرفته و در كارهای شخصی ام به كار می بندم، از كارهای تجاری كه برای دیگران انجام می دادم یاد گرفته ام.
من همیشه این جمله را در خاطر دارم حتی موقعی كه از گروهی از انسان ها كه در برابر من ایستاده اند سرگرم تهیه یك عكس دسته جمعی معمولی هستم با خودم می گویم، خوب، حالا چه طور از فلاش و نور برای گرفتن یك عكس بهتر استفاده كنم؟ و سوالاتی از این قبیل"
▪ اد کاشی در مورد سبك خاص و به قول معروف امضایی كه در عكس های او وجود دارد می گوید:
"مهم ترین چیزی كه در عكس های من وجود دارد ارتباط صاف و ساده است. من همیشه سعی كرده ام طوری عكاسی كنم كه انگار عكاس در آن صحنه وجود نداشته و لحظه ثبت شده حقیقت محضی بوده كه اتفاق افتاده و بدون حضور من نیز اتفاق می افتاده است. من احساس می كنم كه قدرت ذاتی در این مسئله وجود دارد كه افراد را پس از مشاهده عكس های حقیقی شما حتی از زندگی روزمره و عادی مردم ، وادار به تفكر و پرسش می كند. من دوست دارم تصاویرم را با تركیب بندی های پیچیده تر لایه بندی كنم و هر جا كه امكان دارد بیش از یك عنصر را قرار دهم. اینها ویژگی های عكس های من هستند. من نمی دانم آیا اینها انحصاری و مختص به من هستند یا نه؟ شاید اینها بخشی از درس های دوران تحصیل من باشند كه من ترجیح می دهم آنها را در كارها و افكارم دخیل كنم. اما آنچه مسلم است ، من سعی می كنم این ها را در كارهایم به كارببندم."
او در باره قدرت عکس می گوید:"من حتی برای لحظه ای خودم را گول نمی زنم كه یك عكاس واقعا قادر به تغییر جهان باشد. من قدرت نهفته در تصاویر را می شناسم و یكی از گردآورندگان عكس و آرشیو تصویری هستم و همچنان معتقدم تك عكس بهتر از ویدیو و فیلم در ذهن ثبت شده و ماندگار می شود. من احساس می كنم با جمع آوری عكس های مختلف ، حافظه مردم اجتماع خود و جهان را جمع آوری می كنم."
اد کاشی معروف ترین عكس خود را عكس محاكمه یك زن كرد در دادگاهی در تركیه به جرم ترور می داند و عكس های تكان دهنده ای را هم كه از مراسم همسر سوزان در پاكستان گرفته است نیز جزو آثار مهم خود ارزیابی می كند و در این باره می گوید: " یكی از عكس هایم كه تصویر زنی پاكستانی را نشان می دهد كه به صورت خودش اسید پاشیده، عكس غم انگیزی است كه در سراسر جهان بارها منتشر شده و جوایز زیادی را نیز كسب كرده است."
او در حال حاضر به همراه همسرش جولی وینوکر ( Julie Winokur ) كه نویسنده است، سرگرم كار بر روی پروژه ای هفت ساله به نام "سال های پیش رو: كهن سالی در آمریكا " است. این پروژه تصویری به بررسی و نمایش شرایط اجتماعی جمعیت سالخوردگان آمریكا می پردازد. تعدادی از عكس های این مقاله طی سال های ۱۹۹۷-۱۹۹۸ ، ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱ جوایز مختلفی را از جمله در رقابت های سالانه World Press Photo از آن خود كرده اند.
اد و همسرش جولی موسسه چند رسانه ای غیر انتفاعی به نام Talking Eyes تاسیس کرده اند تا از طریق آن به ارائه و معرفی بهتر پروژه های عکاسی و جذب کمک های مادی برای انجام این پروژه ها بپردازند.
▪ اد درباره این موسسه می گوید:
"ما باید به عنوان شاهدانی بر آنچه که در دنیا می گذرد زندگی روزانه مردم و به ویژه تاثیر جنگ را بر زندگی به تصویر بکشیم. به نظر من آنچه که فوتوژورنالیست های امروزی باید انجام دهند، تهیه گزارش های تصویری از این موضوعات، صرفنظر از ماموریت های کاری است. فوتوژورنالیست باید خودش به دنبال تهیه گزارش های تصویری تاثیر گذار باشد، کاری که خوب و حرفه ای تهیه شده باشد، مشتری هم خواهد داشت و به سرعت فروش می رود.

منصور نصیری

منبع : سایت عکاسی