ارباب گزارشگران فوتبال

اگر اشتباه نکنم سال ۱۳۷۵ بود که به عنوان گوینده و تهیه‌کننده در گروه ورزش شبکه ۳ فعالیت داشتم. یادم می‌آید جوان قد بلند و موفرفری! آمده که تست گزارشگری فوتبال بدهد. کلی مجلات ورد ساکر هم زیر بغلش بود و قرار شد روی یکی از فوتبال‌های اروپایی که دقیقا یادم نیست کدام مسابقه بود صدا بگذارد. وقتی کارش را شروع کرد به حدی صدایش بد و اجرایش مشکل داشت که همه می‌خندیدند! اون جوان کسی نبود جز عادل فردوسی‌پور. من عادل را دوست دارم به چند دلیل که از همه آنها مهم‌تر سادگی، سالم بودن، سماجت و پوست کلفتی‌اش است! کمتر کسی از بچه‌های حاضر در آن زمان فکر می‌کردند عادل بتواند با جواد خیابانی که برای خودش اسم و رسمی به هم زده بود رقابت کند و در نهایت هم او را کنار بزند. (البته خیابانی به او کمک‌های زیادی کرد) گزارشگری تنیس، مسابقات اتومبیلرانی، نوشتن اطلاعات لازم برای برخی گزارشگران قدیمی‌تر و کم‌کم‌ وارد شدن به عرصه گزارشگری فوتبال مسیری بود که عادل در سیما طی کرد.
سال‌‌ها از این موضوع می‌گذرد و من هر وقت صدا و اجرای عادل را می‌بینم یاد تلاش‌های فراوانش برای رسیدن به این جایگاه می‌افتم و می‌دانم که در این راه جز خدای متعال کسی یار و یاورش نبوده، ولی . . . عادل برای ماندن در این جایگاه باید تلاش کند و حوزه‌های غیر از ورزش را هم مطالعه کند. اشکالی که خیلی از ما دست‌اندرکاران امور رسانه‌ای ورزش داریم؛ یعنی تک‌بعدی هستیم و این نقص بزرگی است. یادتان بیاید در شب بازی نیمه‌نهایی جام جهانی وقتی دوربین جایگاه ویژه مسوولان را در ورزشگاه دورتموند نشان می‌داد مرکل صدراعظم آلمان در کنار رومانو پرودی نخست وزیر ایتالیا (که به جای برلوسکنی دو ماهی هست آمده!) نشسته بود و عادل در دو باری که تلویزیون آلمان آنها را نشان داد، پرودی را نشناخت!! . . . به هر حال عادل با اخلاق خوبش و استمرار در کسب اطلاعات دقیق و جدید و (توی پرانتز بگم برطرف کردن برخی اشکالات اجرایش به لحاظ فنی) حالا، حالاها ارباب گزارشگری فوتبال در سیما است.

منبع: وبلاگ شخصی مازیارناظمی

منبع : روزنامه کارگزاران