وقتی مرغ همسایه غاز می شود!

تجربه امسال برگزارکنندگان جشنواره فیلم فجر در اختصاص دادن نیمه اول جشنواره به فیلمهای خارجی و اکران تک و توکی فیلم ایرانی در لابه لای آن، این نظریه قدیمی را که مردم و رسانه ای ها برای دیدن فیلمهای ایرانی به جشنواره می آیند، دوباره تأیید کرد.
استقبال نکردن از جشنواره بیست و ششم در روزهای اول که محوریت در سینماهای مردمی و سینمای رسانه ها با پخش فیلمهای بخش معناگرا، مسابقه سینمای بین المللی و مسابقه سینمای آسیا بود، نشان داد که ضروری است برگزارکنندگان جشنواره از این تجربه، درس بگیرند و سالهای آینده، جور دیگری برنامه ریزی کنند.
نگاهی به فیلمهای خارجی داوطلب ( تأکید می کنم «داوطلب») برای شرکت در بخشهای بین المللی جشنواره، این واقعیت ناخوشایند را نشان می دهد که ما باید فعلاً پز بین المللی بودن را بی خیال شویم و همان سینمای خودمان را محکم بچسبیم.
کاری به دلایل پشت پرده و روی پرده ای(!) که باعث شده جدول نمایش فیلمها امسال به این صورت باشد، ندارم ولی دوستان، لطفاً باور کنید که برای حفظ تتمه آبروی این جشنواره و حداقل اعتبار داخلی آن در میان مخاطبان مردمی و رسانه ای، باید بهتر و دقیق تر از این، برنامه ریزی کرد.
واقعاً چرا باید اوضاع به گونه ای پیش برود که جشنواره در اولین و مهمترین روزهای برگزاری از مهمترین بخش خود یعنی مسابقه سینمای ایران محروم باشد؟
آقایان! لطفاً به این موضوع مهم توجه کنید که مهمترین و معتبرترین جشنواره های دنیا؛ همان هایی که همه ما اسمهای پرطمطراقشان را بخوبی می دانیم، با جدی گرفتن فیلمهای خودشان است که توان بین المللی شدن و اعتبار جهانی و منطقه ای پیدا کرده اند.
امروزه جشنواره های فیلم متعدد و مختلف جهانی و منطقه ای هر روز و هر روز در گوشه و کنار دنیا برگزار می شوند و حتی همین کشورهای آسیایی صاحب جشنواره های متعددی هستند که بعضی از آنها برای خود نام و آوازه ای به هم زده اند.
سؤال این جاست که جایگاه جشنواره فجر از بعد بین المللی در میان این جشنواره ها کجاست؟
حالا اگر خودمان هم بیاییم و به سینمای خودمان بهای کافی ندهیم و در بین بخشهای متعدد و متنوعی که بعضی از آنها هنوز تعریف شخصی ندارند، سینمای خودمان را گم کنیم، چه گرهی از کار این سینما باز شده است؟
بد نیست نگاهی به جدول فیلمها در پنج روز اول بیندازیم. به عنوان مثال در بخش جلوه گاه شرق یا مسابقه سینمای آسیا از ۵ فیلم حاضر، ۳ فیلم ایرانی است، یک فیلم خارج از بخش مسابقه است (غیرقابل انتشار/برایان دی پالما) و تنها یک فیلم از کشور ویتنام شرکت دارد.
یا ما معنای بین المللی بودن را درست درک نمی کنیم و یا اینکه برگزارکنندگان جشنواره تعریف خاصی از «بین المللی بودن» دارند که واقعاً یک تعریف ویژه است!
مواظب باشیم که اپیدمی «بین المللی شدن» که این روزها دامن بقیه جشنواره های ما در رشته های دیگر را هم گرفته، ما را از پرداختن به خودمان غافل نکند و فراموش نکنیم که سینمای ما از کشور خودمان و همین فیلمهای ریز و درشت وطنی است که رونق می گیرد.

سیدمصطفی حسینی راد

منبع : روزنامه قدس