کافه بغداد - Bagdad Café

سال تولید : ۱۹۸۷
کشور تولیدکننده : آلمان‌غربی
محصول : الئنور آدلون و پرسی آدلون
کارگردان : پرسی آدلون
فیلمنامه‌نویس : الئنور آدلون، پرسی آدلون و کریستوفر دوئرتی، برمبنای داستانی نوشته پرسی آدلون.
فیلمبردار : برنت هاینل.
آهنگساز(موسیقی متن) : باب تلسن و یوهان سباستیان باخ.
هنرپیشگان : ماریانه زاگه‌برشت، ک.ک. ه_. پاندر، جک پالانس، کریستینه کوفمان، مونیکا کلهون و دارون فلگ.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۸ دقیقه.


«یاسمین» (زاگه‌برشت)، زن درشت اندام آلمانی که همراه شوهرش در آمریکا سفر می‌کند، با همسرش دعوا می‌کند و پس از آن، شوهرش او را در بیابان به امان خود رها می‌کند. پس از مدتی سرگردانی زیر آفتاب سوزان جاده، «یاسمین» وارد متل پر گردوخاکی به نام «کافه بغداد» می‌شود که زنی تندزبان و سخت‌کوش به‌نام «برندا» (پاندر) آن را اداره می‌کند. «برندا» ابتدا روی خوشی به این بیگانه نشان نمی‌دهد، اما آرام‌آرام این دو به داستانی صمیمی تبدیل می‌شوند و به لطف شعبده‌بازی‌های «یاسمین»، این کافه متروک به مکانی شلوغ و پُرمشتری بدل می‌شود. در عین حال، «یاسمین» نظر «رودی کاکس» (پالانس)، مشتری دیگر متل و نقاشی منزوی را به خود جلب می‌کند...
* همه آلمانی‌ها در آمریکا، پاریس تکزاس (ویم وندرس، 1984) نمی‌سازند. آدلون، کارگردان فیلم‌هائی مثل سلست (1981) در آغاز کافه بغداد چشم‌اندازی یأس‌انگیز و افسرده خلق می‌کند، ولی سپس آرام‌آرام خوش‌بینی غریب و جذابی نسبت به امکان نزدیکی فرهنگ‌ها در فیلم، سلطه می‌یابد. «یاسمین» به روشنی نمونه ساحره‌ای است - هرچند ساحره‌ای بسیار زمینی و بی‌نوا - که به زندگی بی‌روح و راکد، رنگ و جلائی نو می‌زند و زاگه‌برشت انگ چنین نقشی است. فضاسازی «کافه بغداد» با ساکنان متوعش - و تک‌افتادگی خیال‌انگیزش - نقطه قوت اصلی است و طنین آواز زیبای «صدایت می‌کنم» - تصنیف تلسن - در ذهن و روح طنین انداز می‌شود.