گره کار دلاپنیا سرانجام باز شد/برای بودای کوچک خیلی هم دیر نشده

ایوان دلاپنیا یكی از این نمونه های نادر به شمار می رود: بازیكنی كه در اواسط دهه نود یكی از بازیكنان مستعد و آینده دار فوتبال اسپانیا به شمار می رفت، اما او در مسیر موفقیت گام برنداشت و راه را اشتباه پیمود. با این حال لوئیس آراگونس سرمربی تیم ملی اسپانیا دلاپنیا را از یاد نبرده و او را برای دیدار اخیر مقابل تیم سان مارینو در چارچوب رقابت های مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان دعوت كرد. «دلاپنیا همواره بازیكن خوب و مستعدی بوده، اما اسپانیا در پست او چند بازیكن فوق العاده دارد. این اصلاً طبیعی نیست كه بازیكنی با داشتن چنین استعدادی تاكنون یك بار هم برای تیم ملی بازی نكرده باشد، واقعاً نمی توانم این مطلب را هضم كنم.»این واقعاً عجیب است كه بودای كوچك (لقبی كه به خاطر سرتراشیده و صورت لاغرش از همان شروع فوتبالش به او داده شد) این مدت طولانی را مجبور شد صبر كند تا بتواند توانایی هایش را در تیم بزرگسالان اثبات كند، اما واكنش خود دلاپنیا در برابر شنیدن این خبرها، لبخندی بر لب است: «هرگز نباید گفت خیلی دیر شده.»او این وضعیت را بیشتر از هر كسی مدیون میگل آنخل لوتینا است. مردی كه به او ثبات و استمراری را كه برای اثبات توانایی هایش نیاز داشت، بخشیده و به واقع به ایوان سر و شكلی قابل قبول داد.و بالاخره استاد خط میانی اسپانیول جایزه تلاش طولانی مدتش را گرفت و در مقابل سان مارینو به میدان رفت و اكنون دیگر همه چیز بستگی به خودش دارد تا با حفظ تداوم كارش ارزش این پیراهن را بداند و برای نگه داشتنش بكوشد و منتقدان را كه می گویند این تنها یك جرقه است خاموش كند.
•جوان و خام
ایوان دلاپنیا اولین بازی اش را در لالیگا در بارسلونای یوهان كرویف انجام داد و قلب تماشاگران كاتالانی را به داشتن چنین استعدادی در كنار سایر ستارگان تیم سرشار از غرور كرد. تماشاگران در نوكمپ روی ماه گام برمی داشتند و فكر می كردند این جوان نوزده ساله جانشین شایسته ای برای پپ گواردیولا خواهد شد. بازیكنی كه ستون اصلی بارسا در خط میانی بود و به همراه این تیم جام قهرمانان اروپا در سال ۱۹۹۲ را فتح كرده بود. اما دلاپنیا به دلیل شخصیت متمرد و یاغی اش با كرویفی كه فرصتی طلایی به او داده بود و فرش پیشرفت را زیر پایش گسترده بود، دچار مشكل شد و روابط بین مربی و بازیكن به تیرگی گرایید و آن رابطه خوب قبلی تبدیل به مخلوطی از عشق و نفرت شد و این یعنی میخكوب شدن بازیكن به نیمكت. با آمدن بابی رابسون به بارسا اندك اندك بر میزان حضور دلاپنیا در میدان افزوده شد تا اینكه پس از مدتی او در كنار رونالدو به یكی از پایه های خط آتش بارسلونا تبدیل شد. چشم انداز آینده برای او روشن بود و ایوان تنها به افتخاراتی كه در انتظارش بودند، می اندیشید، اما این بار هم خوشبختی دلاپنیا دیری نپایید و در بر پاشنه ای دیگر چرخید و با آمدن لوئیس فن گال هلندی، دلاپنیا باز هم جایی ثابت در باشگاه پیدا كرد، منتها این بار روی نیمكت ذخیره ها.نیمكت نشینی مداوم دلاپنیا باعث شد او یكی از بدترین تصمیم های زندگی اش را بگیرد و راهی ایتالیا شود. جایی كه با توجه به شیوه بازی تهاجمی ایوان به هیچ وجه با او همخوانی نداشت و خیلی زود وی را به بازیكنی حاشیه ای تبدیل كرد. او این بار از رم و تیم لاتزیو راهی مارسی شد تا این بار بختش را در این بندر فرانسوی بیازماید اما گره ناگشوده، همچنان بسته ماند و او باز هم به بارسلونا بازگشت. در سال ،۲۰۰۲ این بار مقصد شهر بارسلونا و تیم دوم این شهر یعنی اسپانیول بود، جایی كه سكوی پرش مناسبی برای دلاپنیا محسوب می شد.اسپانیا جایی بود كه سبك فوتبال مانند ایتالیا فشرده نبود و اسپانیول هم تیمی تهاجمی بود كه فضای كافی را برای بروز خلاقیت های او در اختیارش می گذاشت و دلاپنیا خیلی زود توانست به یكی از بازیكنان اصلی این تیم تبدیل شود و در حال حاضر نیز به جایی رسیده كه آرزوی حضور با این تیم در لیگ قهرمانان اروپا را در سر می پروراند.او اكنون به بازیكنی پخته تبدیل شده، كارهای دفاعی اش بهتر شده، و از همه مهمتر اینكه فهمیده هنوز هم چیزهای زیادی وجود دارد كه باید بیاموزد و بازی اش باز هم باید صیقل بخورد.دلاپنیا هفتاد و چهار دقیقه برای اسپانیا در برابر سان مارینو بازی كرد و در حالی از زمین خارج شد كه از اولین حضورش در تیم ملی رضایت كامل داشت: «فكر می كنم واقعاً خوب بازی كردیم و خوشحالم كه من هم در این قضیه نقش داشتم، ما می دانستیم آنها با بازیكنان زیادی به دفاع می پردازند، اما ضمن حفظ اشتیاقمان برای برد، با آرامشی كامل به میدان رفتیم و نتیجه گرفتیم.»آراگونس مربی تیم نیز پس از بازی به تمجید از بازیكن میانی تیمش پرداخت: «او از اشتباهاتش به خوبی درس گرفته و نمایشی قابل قبول از خود نشان داد. او در وضعیت مطلوبی قرار داشت و ثابت كرد لیاقت حضور در تیم ملی را دارد و اگر بخواهم بازیكنان برتر اسپانیا را نام ببرم، باید از ژاوی، گوتی و دلاپنیا یاد كنم.»روزهایی كه دلاپنیا در كنار رائول، مندیه تا و مورینتس در تیم زیر بیست و سه سال اسپانیا در المپیك ۱۹۹۶ آتالانتا بازی می كرد، خاطره ای بیش نیست و او اكنون باید به حضور مداوم در تیم بزرگسالان بیندیشد. باید منتظر ماند و دید ایوان می تواند یكی از یازده مرد اصلی اسپانیا باشد كه در جام جهانی آلمان به زمین می روند، یا بازهم نیمكت جهنمی در انتظارش است.

منبع : باشگاه اندیشه