صلح محمد با کفار و مشرکان

آنانی که خود را پیروان محمد می دانند، اما راه و مرام او را چراغ راه خود قرار نمی دهند، به دروغ می گویند که پیرو او هستند و ایمان آورده اند. رسالت محمد موقعی قابل درک است که صلح حدیبیه او که قرآن از آن به عنوان فتح الفتوح یاد می کند، درک شود. قرآن نه جنگ احد و حتی فتح مکه، بلکه صلح حدیبیه را فتح الفتوح می داند! حتی برخی از صحابه پیامبر به راز آن پی نمی برند و حتی برخی اظهار می دارند که در زمان صلح حدیبیه هرگز تا بدان حد به رسالت محمد شک نکردند! گرچه پس از آن از گفته خود توبه کردند! محمد نه تنها در صلح حدیبیه با کفار و مشرکان صلح می کند، بلکه حتی در شرایط برابر نیز صلح نمی کند! قرارداد صلح حدیبیه بندی دارد که بر طبق آن اگر کسی از مسلمانان منصرف شد و به مشرکان مکه پناه برد، آنان مکلف به باز گرداندن شان نیستند، اما اگر مسلمانی از مکه به مدینه پناه برد، مسلمانان باید او را به مکیان و مشرکان تحویل دهند. دقت کنید، گذشت از این بند، پونی تاکتیکی نیست، بلکه نفس رسالت محمد را شامل می شود؛ یعنی مسلمان کردن مشرکان و کفار! آیا پیروان محمد تصور می کنند، محمد با چنان انعطاف و پذیرش صلحی نابرابر، درسی را به آن ها نمی دهد؟ آیا از خود خجالت نمی کشیم که حتی گفتگو با اهل کتاب را نمی پذیریم، در حالی که قرآن ما را مدام به سوی فصل مشترکمان با آنان هل می دهد و سیره پیامبران که قرآن در موردش می فرماید دارای خلقی عظیم است، ما را به مدارا حتی با دشمنان سفارش می کند. فرقان یعنی این: اگر ادعای مسلمانی داریم و خود را پیرو محمد می دانیم، اما با دشمنانمان گفتگو نمی کنیم و صلح را حرام می دانیم، دروغگوییم و مستحق همان جزایی که قرآن ایمان آورندگان لفظی را به آن بیم می دهد. وای بر ما! آیا خداوند از این طریق ما را نمی آزماید و تصور می کنیم، همین که گفتیم ایمان آوردیم، هر چه کردیم، آزادایم! فراموش نکنیم که ما در حال پس دادن یکی از بزرگ ترین آزمون های معنوی تاریخ هستیم و آنچه می کنیم، در حقیقت با خود می کنیم!

دکتر کاوه احمدی علی آبادی
دکترای فلسفه و ادیان از تگزاس آمریکا

منبع : مطالب ارسال شده