چه کسی از اینترنت پر سرعت می ترسد؟

اما زیان اصلی اینترنت پرسرعت متوجه کیست؟ چه کسی از این‌که چند میلیون ایرانی، اینترنت پرسرعت داشته باشند و سال به سال هم تعدادشان بیشتر شود، هراسان است؟ پاسخ ساده است: صدا و سیما!
۱) شش هفت سال پیش، وقتی برای نخستین بار از خانه به اینترنت وصل شدم، یک پنتیوم اس ۱۲۰ داشتم که ۳۲ مگابایت رم و ۶۰۰ مگابایت هارد داشت. امروز یک اتلون دوهسته‌ای ۵۰۰۰ دارم با دو گیگابایت رم و ۵۰۰ گیگابایت هارد. سرعت پردازنده‌ام تقریباْ ۴۰ برابر شده، رم کامپیوترم ۶۴ برابر و فضای هارددیسکم نزدیک به هزار برابر؛ اما هنوز از همان راه و با همان مودمی به اینترنت وصل می‌شوم که شش هفت سال پیش وصل می‌شدم: یک مودم جنیوس لوسنت‌وین با حداکثر سرعت ۵۶ کیلوبیت بر ثانیه. این‌جا ابرشهر تهران است؛ پایتخت ایران و «ام‌القرای جهان اسلام»
۲) این اصلاً مهم نیست که در منطقه مخابراتی قدس (امیرآباد) با سه پیش‌شماره ۸۸۰۰، ۸۸۰۲ و ۸۸۶۳ هیچ شرکتی نیست که خدمات اینترنت ADSL بدهد. حتی این هم مهم نیست که به لطف همان مخابرات، اکثر خطوط تلفن این منطقه PCM۴ هستند و اصولاً از ADSL پشتیبانی نمی‌کنند. مسأله این است که حداکثر سرعت اینترنت پرسرعت! برای کاربر خانگی ۱۲۸ کیلوبیت بر ثانیه است که واقعاً فرق چندانی با همین اینترنت دایال‌آپ تلفنی ندارد.
۳) نمی‌خواهم از آمار و اعداد سرعت اینترنت در کشورهای مختلف صحبت کنم. می‌خواهم بگویم چرا ما در کشورمان اینترنت پرسرعت نداریم. می‌خواهم به این پرسش، پاسخ بدهم که چه کسی از اینترنت پرسرعت می‌ترسد؟
۴) مهم‌ترین دشمن اینترنت در کشور ما، نبود پول الکترونیکی و خرید الکترونیکی است. در واقع تا وقتی بخشی از اقتصاد کشور، وابسته به اینترنت نشود، اینترنت از یک «امتیاز» و «اختیار» به یک «حق» و «اجبار» تبدیل نمی‌شود. اگر شما می‌توانستید حداقل یک سری کالاها مثل گوشی موبایل، دوربین دیجیتال و لوازم الکترونیکی یا مثلاً لوازم خانگی را در اینترنت ببینید، مقایسه کنید، بخرید و بعد آن را در خانه تحویل بگیرید، دیگر لازم بود که برای خرید به بازار بروید؟
جالب است. وقتی می‌خواهم مثلاً یک گوشی بخرم، می‌روم مقالات بررسی (Review) مدل‌های مختلف و نظرات کاربران را در سایت‌های ایرانی و خارجی می‌خوانم، از قیمت‌ها در بازار ایران مطلع می‌شوم و مدل مورد نظرم را انتخاب می‌کنم. بعد باید می‌روم بازار و بدون توجه به حرف‌های فروشنده‌ها، همان جنس را بخرم. واقعاً خنده‌دار نیست؟
۵) اما زیان اصلی اینترنت پرسرعت متوجه کیست؟ چه کسی از این‌که چند میلیون ایرانی، اینترنت پرسرعت داشته باشند و سال به سال هم تعدادشان بیشتر شود، هراسان است؟
پاسخ ساده است: صدا و سیما!
اینترنت پرسرعت یعنی دسترسی آسان به رادیو و تلویزیون‌های اینترنتی؛ حالا چه از نوع سنتی آن به صورت پخش زنده یک شبکه رادیویی و تلویزیونی و چه از نوع مدرن‌تر و غیرخطی آن، یعنی پادکست‌ها و سایت‌های پخش ویدیو نظیر یوتیوب.
اگر اینترنت پرسرعت، فراگیر شود، می‌تواند کم‌کم انحصار (قانونی) رسانه‌ای صدا و سیما را بشکند و یک‌طرفه بودن و جداسازی خبری صدا و سیما را بشکند.
در نتیجه، صدا و سیما ترجیح می‌دهد که سرعت اینترنت در حدی بماند که رسانه‌های اینترنتی، در حد متن و عکس باقی بمانند و تنها رقیب روزنامه‌ها محسوب شوند.
در طول همه سال‌هایی که اینترنت به ایران آمده، علاقه‌ی فراوانی داشته که متولی اینترنت در کشور نیز باشد و به نظرم این علاقه نمی‌تواند جز ترس از قابلیت‌های این رقیب، دلیلی داشته باشد.
۶) واقعیت این است که اینترنت، همه‌اش فرصت است و کسانی که با عکس گرفتن از سایت‌های پورنوگرافیک، چاپ مطالب سایت‌های معاند و داستان‌سازی درباره اغفال دختران در چت‌روم‌ها، می‌خواهند آن را یک تهدید جلوه دهند، انگیزه‌های دیگری دارند. وگرنه اخبار و تحلیل‌های دروغ فلان سایت اصول‌گرا همان قدر جدی گرفته می‌شود که داستان‌سرایی‌ها و افشاگری‌های بهمان سایت ضدانقلاب.
۷) اینترنت، حتی در جامعه ایران و با فرهنگ ایران، به راحتی می‌تواند به یک ابزار و محیط کار تبدیل شود و به کاهش هزینه‌ها، افزایش بهره‌وری و رونق اقتصاد کشور کمک کند. فراموش نکنیم که بیش از دو سوم جمعیت کشور جوانند و هنوز برای تغییر و آموختن، وقت بسیار دارند.
۸) سیاست‌گزاری‌های نادرست، می‌تواند اینترنت را در حد «چت بی‌ناموسی» پایین نگه دارد تا مسئولان محترم بفرمایند: «استفاده اکثر کاربران خانگی از اینترنت، منحصر است به چت و نیازی به اینترنت پرسرعت ندارند.»
باید از آن مسئول محترم پرسید مگر با این اینترنت، جز چت کردن، کار دیگری هم می‌شود کرد؟

منبع : سایت هواداران