تراژدی احمد شاه مسعود

دوست افغانی من می گفت: از ما ملت بدبخت تر در دنیا وجود ندارد. از «چپ» و «راست» خوردیم، دربدر و گدا و خوار و توسری خور شدیم. معلوم نیست که ما مردم بدبخت چه گناهی مرتکب شده ایم که از زمین و آسمان بلا بر ما می بارد؟
یک مدت گرفتار شوروی بودیم، بعد گیر مجاهدین افتادیم. آنقدر با دست خودمان تو سر خودمان زدیم که طالبان را به صحنه آوردند و بعد که بازی تمام شد تاتر و قایم موشک تروریست‌ها و القاعده شروع شد از تمام دنیا جمع شده اند تو افغانستان که با القاعده و طالبان بجنگند یعنی چه؟
آخر از شما می پرسم این القاعده این همه پول و اسلحه را از کجا آورده که با دنیا درافتاده، دیگر اتحاد شوروی که نیست، پس این همه جنگ و جدال و سیل و بدبختی از کجا آمده؟ حتما تقصیر چین و کوباست اصلا از جان مردم بدبخت عراق و افغانستان چه می‌خواهند؟
افغانستان نگویید، بفرمایید قبرستان. یک عده که زیر خاک هستند، آنها هم که روی خاک راه می‌روند تو نوبت ایستاده‌اند برای زیر خاک، بقول شما از بی کفنی زنده‌اند. آخر کسی نیست از این حامد کرزای که گذرنامه آمریکایی دارد و از طرف آقای بوش رئیس جمهور ما شده بگوید: آقای محترم ما دموکراسی آمریکایی نخواستیم، تمدن و فرهنگ نخواستیم، اجازه بفرمایید مثل عهد بوق زندگی کنیم و به درد خودمان بمیریم.
خدابیامرز احمدشاه مسعود، شیر دره پنج شیر می‌گفت: اگر بچه‌های تمام دنیا با اسباب بازی، بازی می کنند، بچه های افغانی با پوکه فشنگ، توپ، موشک و تفنگ بازی می کنند. بعد هم ناقص و نابود می شوند. اگر زن‌های تمام دنیا، خود را آرایش می کنند بهترین لباس‌های خود را می پوشند و به مهمانی می روند، زن‌های افغان، همیشه در عزای شوهر و بچه های خود لباس سیاه پوشیده‌اند یا از فشار زندگی خود را آتش می زنند!
خدابیامرز احمدشاه مسعود، مثل شیر با دشمن می‌جنگید، اسم او که می‌آمد همه پا بفرار می‌گذاشتند از کشته پشته می ساخت، اما نمی دانست بازیچه بازی‌های پشت پرده شده و چه خوابی برایش دیدند. طالبان که آمدند دستور داشتند اول نجیب الله را سر به نیست کنند. بعد که او را تکه پاره کردند احمد شاه مسعود خیلی ناراحت شد و گفت من خودم با نجیب الله و اتحاد شوروی خیلی جنگیدم، اما نجیب الله خیلی مرد بود، اگر می‌خواست فرار کند می‌توانست با روس‌ها برود شوروی، یا هر کشور دیگر اما نرفت. برای من پیغام داد تو بد دامی افتادی که خودت هم خبر نداری، من مرده شما زنده بلایی بسرتان بیاورند که مرغ هوا بحال شما گریه کند.
پدر خدا بیامرزم تعریف می کرد، ملاها با نجیب الله خیلی بد بودند چون دخترها را بی حجاب می‌فرستاد مدرسه. اجازه کشت تریاک و کار بچه های کوچک را نمی داد و می گفت حجاب و دین آزاد است. اما ملاها و گروه حکمتیار می گفتند که کمونیست‌ها ملحد هستند و هر کاری می کنند حرام است. ما را تشویق می کردند تا دخترها و زن‌های بی حجاب را کتک بزنیم، حتی روی آن‌ها اسید می پاشیدیم. مزارع، کارخانه ها، چاه های آب را نابود می کردیم. نجیب الله حتی برای ما مسجد هم می ساخت اما به ما می گفتند نمازخواندن در مسجد کمونیست‌ها درست نیست، حرام است!
من در کابل معلم بودم بعد مثل خیلی از مردم افغانستان آواره و بدبخت شدم. با زن و بچه خودم اول رفتیم پاکستان که آن‌ها هم مثل ما بدبخت و بیچاره هستند. بقول شما گدا به گدا رحمت بخدا. این پاکستانی‌های بدبخت نان ندارند بخورند اما ارتش و بمب اتمی دارند. طبق دستور آمریکا طالبان و القاعده را تربیت کردند. حالا هم طبق دستور باید با آن‌ها بجنگند. شیعه و سنی، مثل سگ و گربه به جان هم افتاده اند. سنگ روی سنگ نمی‌ایستد. انفجار و آدم کشی، دزدی و تجاوز به زنان مثل آب خوردن عادی شده. بیچاره خانم بوتو او هم مثل احمدشاه مسعود، وقتی فهمید کاسه‌ای زیر نیم کاسه است و دم خروس را دید فرستادند لای دست باباش!
باز صد رحمت به زندگی ما در ایران، در پاکستان زندگی ما از سگ هم بدتر است. خوب بیچاره‌ها حق دارند، خودشان دست به دهان زندگی می کنند بعد دیگر مهمان می خواهند چه کنند؟ آمریکایی ها متوجه شدند که احمدشاه مسعود فهمیده چه کلاهی سرش رفته و از بازیهای پشت پرده سردرآورده. وقتی هم به دعوت اتحادیه اروپا به بروکسل رفت حرفهایی زد که آمریکایی ها خوششان نیامد و این بود از آنجا که برگشت رفت سفر آخرت!!
به دوست افغانی گفتم دوست عزیز، یک ضرب المثل عربی می گوید: سوار اسب بادپا شو و از همسایه بد فرار کن. آخر چرا افغانستان شده مرکز تولید مواد مخدر برای دنیا؟ بعد ما چه گناهی کردیم که همسایه شما شدیم؟
دوستم گفت: حضرتعالی دیگر چرا اینطور فکر می کنید؟ این مافیای بین المللی مواد مخدر است که همه جا مثل سرطان ریشه دوانده به افغانستان هم به جای زندگی و امنیت، کشت و تولید تریاک را داده‌اند. پیغمبر اسلام (ص) می فرمایند: آدم گرسنه ایمان ندارد، اگر افغانی دزد، قاچاقچی و آدمکش شده از بدبختی روزگار است مگر شما و دیگران ندارید؟
خدا بیامرز احمدشاه مسعود، همیشه می گفت سر فرصت خدمت قاچاقچی های تریاک می رسم که آبروی افغانی را در دنیا برده اند، اما وقتی فهمید سر نخ دست چه کسانی است که دیگر خیلی دیر شده بود! شیر بیشه پنج شیر اهل رزم بود که حقه بازی های سیاسی که سر درنمی آورد افسوس، افسوس!
همه به ما می گویند افغانی خر، افغانی قاچاقچی، دزد و قاتل برو گمشو. دولت گناه بیکاری را به گردن افغان‌ها می اندازد و فراموش کرده که افغانی بدبخت و بیکار، خوراک سرمایه داران است که در تمام دنیا دنبال نیروی کار ارزان هستند. بعد هم افغانی کجا برود؟ افغانستان هم مثل عراق زمین سوخته است، سنگ روی سنگ نمی ماند چه باشد، کار و زندگی! ملاحظه بفرمایید، در جنگ ایران و عراق، هواپیماهای عراقی دو تا بمب می انداختند همه مردم فرار می کردند، اما در افغانستان بدبخت، شب و روز از زمین و آسمان بلا می بارد! آخر کجا برویم؟ کجا؟ چقدر بدبختی و دربدری؟!

منوچهر بصیر

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه