شادی مذهبی و ملی برای جوانان ایرانی

درفرهنگ مذهبی وسنتی وملی‌ ما جشن‌های بسیاری وجود دارد که می توانیم به آنها بپردازیم. بنابراین نیازی نداریم تا برای شاد بودن مقلد فرهنگ‌های بیگانه باشیم وبه دلخوشی‌های کوچکی که ازآنها به‌دست می آید دل ببندیم.
اسم دلخوشی وشاد بودن وخندیدن ازته دل که می آید، همیشه ذهن هایمان پرتاب می شود به جایی که فرسنگ ها با خودمان فاصله دارد. فکرمی کنیم این حس آنقدرها ازما دوراست که جزبا شکستن شاخ غول وانجام انواع واقسام کارهای متحیرالعقول دیگرهم به‌دست نمی آید. آن‌وقت است که باهمین چشم‌هایی که همین الان روی صورت‌مان نشسته می افتیم به جان فرهنگ کشورهای مختلف وتا آنجایی که می توانیم شخمشان می زنیم وبالا وپایین شان می کنیم تا بلکه یکی دومدل دلخوشی کوچک پیدا کنیم وبا یک نوارچسب محکم بچسبانیم به زخم دلمان. اما شاد بودن ودلخوشی داشتن همیشه هم این‌قدرسخت به دست نمی آید. خیلی وقت‌ها می شود آن‌را ازتوی نوشته‌های ریزضمیمه شده به صفحه تقویم روی میزهم پیدایش کرد. درست داخل مناسبت‌های مذهبی وملی وبومی دین وسرزمین خودمان. یکی ازهمان مناسبت‌ها روزی است که ایرانیان باستان آن را سپندارمذگان می نامیدند وبرای گرامیداشت عشق وزمین، آن را جشن می گرفتند. آن‌طوری که داخل کتاب‌ها ونقل قول‌های مختلف آمده است درروزسپندارمذگان یک جورهایی بین عشق وزمین پیوند ایجاد می‌شود. یعنی زمین ازآنجایی که مثل یک عاشق دلسوخته با صبرواستقامتش همه چیزرا تحمل می کند وزشت وزیبا را به یک چشم می نگرد، می شود نماد عشق.
به همین دلیل درفرهنگ باستان اسپندارمذگان را به عنوان نماد عشق می‌پنداشتند، آن را جشن می گرفتند وزن وشوهربه هم هدیه می دادند وآن را روزعشق ایرانیان می نامیدند. این جشن هم مثل بسیاری دیگرازجشن‌ها وموقعیت‌های شادی‌آوربومی ومذهبی ایرانی واسلامی سالیان سال است که زیرهجوم شادی‌های کوتاه مدت وناملموس غربی وفرهنگ بیگانه، فراموش شده وحتی نامی هم ازآن به میان نمی آید. محمد احمدی، مشاوریک مرکزخدمات روانشناسی دراین باره به برنا می گوید: احساس شاد بودن، یکی ازنیازهای اصلی هرانسان است. این نیازهنگامی که درقالب مراسم جشن وسروریک قوم یا سرزمین مرتفع نشود افراد آن جامعه سعی می کنند تا آن را به نحوی ازسایر فرهنگ ها به‌دست آورند. زمانی که شادی ها منطبق بر فرهنگ نباشد، جنبه کاذب وموقتی پیدا می کند ونمی تواند اثرگذارباشد.آن موقع است که سرخوردگی وافسردگی روح یک جامعه را تخریب می کند. این دکترروانشناس با توجه به اینکه شادی هرگاه خارج ازمحدوده فرهنگ وجدای ازچارچوب های قانونی مطرح شود، شکست می خورد وآثارمخربی را نیزبه همراه خواهد داشت، می افزاید: ما درفرهنگ مذهبی وسنتی و ملی مان جشن های بسیاری داریم که می توانیم به آنها بپردازیم. بنابراین نیازی نداریم تا مقلد فرهنگ های بیگانه باشیم وبه دلخوشی های کوچکی که ازآنها بدست می آید دل ببندیم. عضوهیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی نیزدراین مورد به برنا می گوید: متاسفانه درجامعه ما بهای چندانی به شادی جوانان داده نمی شود. اسلام تنها با شادی‌های کاذبی که جوانان را ازراه مستقیم دورمی‌کند مخالف است اما به شادی‌ها وجشن‌هایی که درقالب هنجارها وارزش‌ها تا حد زیادی تاکید دارد. تاج الدین با بیان اینکه باید دربرنامه‌ریزی‌های فرهنگی به تفاوت نسل‌ها ونیازهای نسل جدید هم توجه ویژه‌ای داشته باشیم، توضیح می دهد: نیازبه شاد بودن، هیجان داشتن وابرازمحبت درجوانان، مسئله ای نیست که بتوان آن را نادیده گرفت. با این حال جامعه‌ ما خیلی کم به شادی جوانان توجه می‌کند وکمترمراسمی تنها برای حس شاد بودن آنان برپا می‌شود. استاد جامعه شناسی دانشگاه آزاد اسلامی ادامه می دهد: اگربه این نیازجوانان درقالب چارچوب های ارزشی وفرهنگی پاسخ داده نشود، نمی توان درآینده جلوی بروزآثارمخرب همچون افسردگی، بزهکاری، خودکشی وازخود‌بیگانگی را گرفت. تاج الدین پرداختن به مراسم جشن وسروروداشتن احساس شادی را درچارچوب قانون ضروری می داند ومی‌گوید: هرچه جامعه محدود تروبسته ترعمل کند، آسیب ها بیشتراجازه ورود به آن را پیدا خواهند کرد. اگراین مراسم درقالب قوانین موجود درجامعه صورت پذیرند، نه مشکلی برای جامعه به‌وجود می آید ونه نسل جدید گرفتارفرهنگ نا ملموس بیگانه می شوند.

منبع : روزنامه رسالت