سینمای کمدی دارای اندیشه

سینمای کمدی در ایران مثل هر شکل دیگری از سینما دارای فراز و نشیب‌های خاص خودش بوده است، با این توجه که ما در عرصه‌ی فرهنگ و هنر ایران در رشته‌ی نمایش صاحب یک گونه به نام تئاتر روحوضی هستیم که جنس کمدی دارد و در واقع این قالب هم در طول تاریخ شکل گرفته است به این صورت که هنرمندان از زندگی واقعی مردم وام می‌گرفتند و یا شرایط اجتماعی و سیاسی را روی صحنه به نمایش درآورده و به مردم نشان می‌دادند؛ این کار هم تأثیرات مثبت و هم مخاطب داشت. اگر این باب در سینمای کمدی ما باز می‌شد ما می‌توانستیم سینمای کمدی موفقی داشته باشیم، اما اصولاً به دلیل تاریخی که داریم ملت ایران ملت شادی نیستند. خنداندن ملت ایران مشکل است به همین خاطر سینمای کمدی در ابتدا چندان طرفداری میان مردم نداشت، ولی هر چه‌ زبان سینما کامل شد به مدد جادوی سینما توانست در بین مردم اقبالی پیدا کند.
در دهه‌ی ۶۰ به خاطر درگیری ایران با جنگ، فیلم‌ها به سمت و سوی جنگ می‌رفت، هرچند فیلم‌های کمدی خوبی چون تحفه‌ها، اجاره‌نشین‌ها و مردی که زیاد می‌دانست هم ساخته شدند. در دهه‌ها‌ی ۷۰ و ۸۰ سیر تولید فیلم‌های کمدی افزایش پیدا کرد؛ چرا این اتفاق افتاد؟ به دلیل این‌ که جنسی از کمدی در تلویزیون رواج پیدا کرد و سینماگران فکر می‌کردند این مقولات در سینما هم به لحاظ مالی جواب خواهد داد پس فیلم کمدی ساختند. این موضوع سبب شد اندیشمندی در سینمای کمدی کم شود چون در واقع این گونه‌ی سینمایی سفارش خود را از برنامه‌های طنز تلویزیونی می‌گرفت، اما در سال‌های اخیر فیلم‌های کمدی ساخته‌شده کارکرد خوبی داشته‌اند مانند دایره‌زنگی؛ البته این فیلم بیش‌تر اجتماعی است تا کمدی، ولی پرداختن به مسایل اجتماعی در قالب کمدی توانسته تماشاگر را راضی نگه دارد. هدف کمدی تعریف یک داستان و به شور و شعف رساندن مخاطب است اما این هدف نهایی نیست، اصولاً نام سینما با اندیشمندی گره خورده است به همین خاطر سینمای کمدی علاوه بر سرگرم کردن مخاطب خود باید دارای اندیشه هم باشد.

رامتین شهبازی

منبع : سوره مهر