سنبل الطیب valeriana Officinalis

سنبل الطیب گیاهی است علفی و چند ساله كه ساقه آن به طور عمودی تا ارتفاع دو متر بالا می رود . این گیاه به صورت وحشی در جنگل های كم درخت ، در حاشیه جویبارها و گودال ها در بیشتر مناطق آسیا و ایران می روید .
سنبل الطیب دارای بویی مطبوع است و گربه بوی این گیاه را از فاصله دور تشخیص داده ، به طرف آن می رود و به همین خاطر از قدیم به آن علف گربه نیز می گویند.
گلهای سنبل الطیب به رنگ سفید یا صورتی و به صورت خوشه ای است .قسمت مورد استفاده این گیاه ریشه آن است و معمولا از ریشه گیاهی كه بیش از سه سال عمر دارد استفاده می شود .سنبل الطیب پس از خشك شدن به رنگ قهوه ای در می آید . طعم آن تلخ ولی خوشبو و معطر است و عطر آن پس از خشك شدن بیشتر می شود .
ریشه سنبل الطیب حاوی یک درصد اسانس است . این اسانس درریشه تازه بیشتر است و به تدریج كه ریشه خشك می شود مقدار اسانس آن كاهش یافته ولی بوی آن قوی تر می شود . اسانس تازه به رنگ سبز مایل به زرد است ولی در اثر ماندن غلیظ میشود . تاثیر دارویی ریشه تازه این گیاه سه برابر خشك شده آن است.
سنبل الطیب باید در حرارت كم خشك شود زیرا در حرارت بالا تمام اثر دارویی آن از بین می رود.
خواص دارویی ریشه سنبل الطیب بسیار زیاد است. یکی از مهمترین خواص دارویی آن خاصیت ضد اسپاسم و آرام بخش بودن آن است. این گیاه با داشتن خاصیت ضد تشنجی، در رفع ناراحتی های عصبی وکاهش صرع مفید است. سنبل الطیب سردردهای میگرنی را برطرف می کند . استفاده از این گیاه برای رفع درد معده وگاز معده توصیه می شود. خوشبو کننده دهان است و سكسكه مداوم را از بین می برد .
برای تهیه گرد سنبل الطیب ریشه سنبل الطیب را خرد و بعد خشك می کنند . سپس آن را آسیاب کرده و از الك ریز رد می كنند . این گرد در رفع تشنج به كار می رود و مقدار مصرف آن ۵-۱۰ گرم در روز است.