پیله - Cocoon

سال تولید : ۱۹۸۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ریچارد د. زانوک، دیوید براون و لی‌لی فینی زانوک
کارگردان : ران هوارد.
فیلمنامه‌نویس : تام بندک، برمبنای داستانی نوشته دیوید ساپرستاین
فیلمبردار : دان پیترمن
آهنگساز(موسیقی متن) : جیمز هورنر
هنرپیشگان : دان آمیچی، ویلفورد بریملی، هیوم کرانین، برایان دنهی، جک گیلفورد، استیو گاتنبرگ، مارین استپلتن، جسیکا تندی، گوئن وردن، تانی ولش و بارت آلیور.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۷ دقیقه.


«والتر» (دنهی) و «کیتی» (ولش) در رأس گروهی کوچک از موجودات فضائی که شکل و شمایل انسانی دارند، خانه‌ای را در فلوریدا اجاره می‌کنند، سپس با کرایه یک قایق، تعدادی محفظه «پیله» مانند را از بستر دریا بالا می‌کشند. در این پیله‌ها اجسام خشک شده موجودات فضائی دیگری قرار دارد که ده‌هزار سال پیش به روی زمین فرستاده شده‌اند و حالا با تجدید حیات، به سیاره‌شان منتقل خواهند شد. «بن‌لاکت» (بریملی)، «آرت سلوین» (آمیچی) و «جو فینلی» (کرانین) که در خانه سالمندان سینت پیترزبورگ زندگی می‌کنند، به‌طور پنهانی از استخر سرپوشیده همان خانه اجاره‌ای استفاده می‌کنند. آنان در کمال شگفتی احساس جوانی می‌کنند ولی با دیدن یکی از همان آدم‌فضائی‌ها به شدت می‌ترسند. از آنجا که «جو» سرطان دارد و مرگش نزدیک است، «بن» اجازه می‌خواهد تا باز هم بتوانند در استخر شنا کنند. «والتر» پس از توضیح مأموریت‌شان با این درخواست موافقت می‌کند. «بن»، «آرت» و «جو»، همسران‌شان، «مری» (استپلتن)، «بس» (وردن) و «آلما» (تندی) را نیز به استخر می‌آورند. دهان لقی «جو» و «آرت» باعث می‌شود تا دیگران هم از این موضوع باخبر شوند. هجوم جمعیت باعث می‌شود از قدرت انرژی‌زائی استخر کاسته شود و تجدید حیات موجودات فضائی در پیله‌ها را دوباره به کف دریا منتقل می‌کند. در مقابل این کمکف «والتر» به «بن» می‌گوید که در سفینه برای سی‌نفر از سال‌خوردگان جا هست و آنان در سیاره «والتر» از یک زندگی ابدی بهره‌ خواهند برد. در مقابل چشم‌های حیرت‌زده پلیس و گشت ساحلی، سفینه فضائی گروه خوشحال سال‌خوردگان را به فضا می‌برد.
* پس از یک صحنه آغازین، پیله به تقلید دست دومی از فیلم‌های استیون اسپیلبرگ و سایر آثار مشابه تبدیل می‌شود. نومید کننده‌ترین نکته فیلم بی‌احترامی آن نسبت به شخصیت‌هایش است. برای مثال در صحنه‌ای پیرمردهای جوان شده با همسران‌شان به سبک رقص‌های دهه 1940 می‌رقصند. فیلم به این اکتفا نمی‌کند و در ادامه آمیچی به شیوه جان تراولتا می‌رقصد که نه فقط به خاطر بی‌جا بودن ان، بلکه به خاطر شلخته بودنش در اجرا خیلی بد است. صحنه‌های عاطفی فیلم هم همین‌قدر نومیدکننده هستند، چون هر بار به زیاده‌گوئی کشیده می‌شود. تنها نکته مثبت فیلم بازی منسجم بریملی است. سه سال بعد دانیل پتری، با پیله: بازگشت، با همکاری آمیچی، بریملی، کورتنی کاکس و... دنباله‌ای بر آن ساخت.