فوتسال و راه آینده‌

فالکائوی برزیلی و تکنیکی که به عنوان برترین بازیکن جام جهانی فوتسال ۲۰۰۸ انتخاب و همراه با کشورش به قهرمانی نایل شد، ایران را تیم شایسته‌ای توصیف کرده که به طور ناعادلانه از آن رقابت‌ها حذف شد. به اعتقاد فالکائو، ایران صلاحیت حضور در جمع ۴ تیم مرحله نهایی را داشته، اما به حق خود نرسیده است.
استدلال او بر این پایه استوار است که تیم فوتسال ایران فقط با یک شکست خفیف (صفر بر یک در برابر برزیل)‌ از چنان مهمی دور مانده، اما ایتالیا به رغم قبول ۳ شکست در مراحل اول و دوم، به نیمه نهایی و سپس دیدار رده‌بندی رسیده و سرانجام صاحب رتبه سوم شده است.
فالکائوی مدیر و مدبر به سایت اینترنتی فیفا گفته است: «پیشرفت زیادی را در این دوره نزد برخی تیم‌ها مشاهده کردم و یکی از آنها ایران بود که ما هر چه کوشیدیم، نتوانستیم بیش از یک گل به این رقیب بزنیم».
در جمع‌بندی‌های نهایی و وقتی کارشناسان آمار و اعداد را روی هم گذاشتند و جمع و تفریق کردند، ایران در بین ۴ تیم حذف شده در مرحله دوم موفق‌ترین شناخته شد و حتی اگر کل امتیازات به دست آمده تیم‌های ۱۶ گانه حاضر در عرصه مبنا قرار داده می‌شد، ایران در جای شامخ سوم قرار می‌گرفت و فقط برزیل و اسپانیا را بالای دست خود می‌دید.
● حیرت‌انگیز
اما اجازه دهید این گونه حساب‌ها را کنار بگذاریم، زیرا از یک سو ۴ تیم راه یافته به نیمه نهایی این حق مسلم را دارند که براساس نتایج ۲ مرحله آخر، رتبه‌های اول تا چهارم را بین خود تقسیم کنند و از جانب دیگر به نظر می‌آید دستاورد بزرگ تیم ما در این دوره نه رتبه و مقامش، بلکه شکل و روش بازی و کارایی‌اش بود که به طرز حیرت‌انگیزی خوب به نظر می‌رسید.
به طوری که هر چه صعود و ارتقای ما بیشتر شد، بیم‌ها و ملاحظات اولیه نیز از بازی تیم ملی فوتبال سالنی ما رخت بربست و تیم ملی طوری محکم و با روحیه با اوکراین و ایتالیا و حتی برزیل جنگید که انگار نه انگار اعتبار و جایگاه این حریفان از فوتسال ما بیشتر بوده است.
● از فردی به گروهی‌
دستاورد بزرگ و اصلی حسین شمس و یارانش،‌ ارائه بازی‌هایی حساب شده و محکم و گروهی بود و این مساله، باورهایی را که در گذشته نسبت به تیم ما وجود داشت،‌ تا حدی زدود. پیشتر گفته می‌شد که تیم فوتسال ایران فنی و زیبا، اما غریزی و فاقد قالب‌های گروهی بازی می‌کند و نان کارهای فردی‌اش را می‌خورد.
هر چند این بار هم از حرکات فردی امثال شمسایی، دانشور، هاشم‌زاده، حسن‌زاده، مسعودی، طاهری، طیبی، لطیفی و عظیمایی بهره‌ها بردیم و مصطفی نظری درون دروازه سد سکندر بود، اما آنچه کار ما را در قیاس با گذشته متمایز می‌کرد، قرار گرفتن کارهای فردی در قالب‌های گروهی بود و تیم ایران بیش از هر دوره‌ای به لحاظ گروهی و بازی تیمی، با حساب و کتاب کار کرد. این کار با ارزشی بود که حسین شمس انجام داد و می‌رفت که تیم ما را به نیمه‌نهایی هم برساند و فقط در ۵۰ ثانیه بازی آخرمان با ایتالیا کم آوردیم.
حالا که شمس ماندنی شده است‌
اما راه‌ آینده چه؟ در پاسخ باید گفت حالا که شمس بر خلاف حرف‌ها و اخبار اولیه رضایت داده است که سرمربی تیم ملی بماند، بیش از هر زمانی می‌توان به ترسیم درست راه آینده امیدوار بود.
شمس، مرد اهل تاکتیک و هوشیاری است که تمام نیروهای حاضر در فوتسال ایران در همه رده‌های سنی را می‌شناسد و همان‌طور که توانست در ۲ سال اخیر ادغام خوبی را بین میانسالان و نفرات رده‌سنی امید ایجاد کند و دست به‌آن کار بزرگ در جام‌جهانی برزیل بزند، می‌تواند کاری کند که این بساط با ابعادی کم و بیش در ۴ سال پیش رو تکرار شود. مسابقه‌های فوتسال قهرمانی آسیا که پیشتر هر سال یک بار انجام می‌شد،‌ به تصمیم AFC از این پس هر دو سال یک بار بر پا خواهد شد و بنابراین پیکارهای قهرمانی قاره ۲۰۱۰ و جام‌جهانی ۲۰۱۲ اهداف مهم بعدی وی و فوتسال ایران هستند.
از سال ۲۰۰۸ فقط ۲ ماه مانده است و شمس می‌تواند با زیرنظر گرفتن لیگ داخلی از حالا ترکیب‌های دلخواهش را برای دو میدان بزرگ پیش‌رو سبک و سنگین کند.
● یک لیگ پر دردسر
از سوی دیگر تلاش برای مستقل و قدرتمند‌تر کردن کمیته فوتسال و خروج نسبی آن از دایره عمل فدراسیون فوتبال و تعیین بودجه‌ای بیشتر و مستقل برای آن که مورد درخواست عباس ترابیان رئیس این کمیته است، نیز می‌تواند در دستور کار قرار گیرد. لیگ فوتسال ما سازنده و پرورش‌دهنده استعدادها، اما بیش از حد حاشیه‌دار و منبع درگیری‌های تاسف‌آور و ستیزهای زشت در اطراف و حتی داخل میدان‌هاست و برای فوتسالی که به رده چهارم رنکینگ جهانی صعود کرده، صحیح نیست که لیگش این همه حواشی تاسف‌بار داشته باشد.
رفع موارد فوق برای پیشرفت فوتسال الزامی است، زیرا شمس کهنه‌کار بهتر از هر کس می‌داند که هرچند ادامه صعود فوتسال ما در آینده امکان‌پذیر و تحت شرایطی راهیابی به جمع ۴ تیم پایانی جام جهانی بعدی مقدور است، اما امکان دارد عکس قضیه نیز شکل گیرد و آن زمانی خواهد بود که قدر خود را ندانیم. اگر حواشی را برنچینیم و سکون و توقف را پیشه کنیم و مغرور شویم، حیف است که زیبایی‌ها و مهارت‌های فوتبال سالنی منحصر به فرد ما با ایرادات فوق کم‌رنگ شود و استمرار نیابد.

وصال روحانی‌

منبع : روزنامه جام‌جم