دستگاه فرزی

دستگاهی کهن است که در مورد خاستگاه آن نظر قابل قبولی وجود ندارد. برخی‌ها سوهان و برخی‌ها مته را ریشهٔ آن می‌دانند.
دستگاه و پیونها (۱۷۱۶) ورق‌های آهنی را که قرار بود بعداً به لوله‌های توپ یا تفنگ تبدیل شوند صفحه تراشی و بغل تراشی می‌کرد. مخترع این دستگاه از فرز به‌عنوان وسیله‌ای یاد می‌کند که تنه کار معینی را می‌تواند انجام دهد. وانگهی شکی نیست که این وسیله را در سده هجدهم روی دستگاه‌های دیگری هم سوار کردند ـ دستگاهی که برای تراش آنها ساخته شده بود پس از هر ضربه‌ای که چکش روی قلم می‌زد فرز دور محور خود می‌گردید ـ حدود سال ۱۷۹۰ برای ماشین‌کاری بدنهٔ سوپاپ‌های اطمینان که در لندن می‌ساخت نوعی فرز دارای محور عمودی تهیه گردید.
● دستگاه فرز ویتنی (۱۸۱۸) ویتنی پس از اختراع دستگاه پنبه‌زنی در ۱۸۱۵ یک کارگاه تخشائی ایجاد نمود و برای ماشین‌کاری قطعات تفنگ، سه سال بعد، دستگاه فرزی طرح کرد. ارتفاع این دستگاه حدود ۴۵ و طول ۷۵ سانتی‌متر بود، بدنه‌آش چوبی و در روی چهارپایه فلزی سوار بود محور با قطر کمی بیش از ۶۰ میلیمتر به‌وسیله فلکه‌ای به قطر حدود ۵۰۰ میلیمتر عمل می‌کند و در دو بالشتک (یاتاقان) جاسازی شده در بدنه می‌گردد.
● دستگاه فرز و سیلور (۱۸۳۰)
هاگی و سیلور در ۱۸۳۰ برای تولید ماشین‌های بافندگی و ماشین‌های ابزار تأسیس شد.
● دستگاه فرز رابینز و لارنس (۱۸۴۸)
در کارگاه رابینز و لارنس در ۱۸۴۸ دستگاهی ساخته شد که شباهت عجیبی به دستگاه‌های ویتنی و دستگاه‌ گی و سیلور داشت، با اصلاحاتی که در آن به عمل آمد قویتر و دقیقتر ساخته شد. فرمان دستگاه از طریق مخروطی سه طبقه انجام می‌گرفت که به‌وسیله چرخ دنده‌هائی با محور تماس داشت حرکت عمودی کشوی حامل محور از یک سو، و حرکت طولی میز از سوئی دیگر نیز به‌وسیله همان مخروط سه طبقه انجام می‌گرفت. حرکت عرضی میز با دست بود، میز با پذیرفتن گیره با فک‌های موای قطعات را محکم نگاه می‌داشت.
فرزکاری با کندی بسیار رواج گرفت زیرا سرعت برش آن از ۵ میلی‌متر در دقیقه در چدن بیشتر نبود و تیغ دنده نیز بسیار گرم و فرسوده می‌شد.کار با این دستگاه دشوار بود.

منبع : مطالب ارسال شده